အဆိပ်/လီဝေယန်း

၄၃။ ငြင်းဆန်၍ မရသော သက်သေ

လီရှောင်းရန် မျက်လုံးများက လူတိုင်းမျက်နှာကို အကဲဖြတ်ကြည့်ပြီးနောက် မားမားမတ်မတ် ရပ်နေသော လီဝေယန်းထံရောက်သွားတော့သည်။ လီရှောင်းရန် မျက်မှောင်ကျုတ်လိုက်မိတော့သည်။

တစ်နာရီခန့်မျှကြာတော့ သမားတော်လင် ဆေးသေတ္တာဆွဲကာ အခန်းတွင်း ဖြည်းညင်းစွာ လျှောက်ဝင်လာသည်။ အားလုံး အံ့ဩသွားရစေသည်က သူ တစ်ဦးတည်းလာခဲ့သည်မဟုတ်ဘဲ၊ သူနှင့်အတူ အမျိုးကောင်းသားလူငယ်တစ်ဦး ပါလာသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ထိုလူငယ်က ခရမ်းဖျော့ရောင် ပျန်ဖူဝတ်ရုံ၊ လင်းနို့ပုံ ပန်းထိုးချုပ်ထားသော ဝတ်စုံကို ဆင်မြန်းထားပြီး ဦးခေါင်းထက်တွင်တော့ ကျောက်စိမ်းကလစ်နှင့် သျှောင်ကို ထိန်းထားသည်။ သူက ခါးမတ် မားမတ်စွာ ရပ်နေပြီး သူ့မျက်နှာ သွင်ပြင်တို့မှာ ခန့်ညားတည်ကြည်လှသည်။ သူကတော့ မှားစရာမရှိ။ စန်းဟွမ်းဇီ (တတိယသားတော်) ထော့ပါကျန်းပင်တည်း။

သူ့ကိုတွေ့လိုက်ရတော့ အားလုံး တစ်စက္ကန့်မျှတော့ မင်သက်သွားမိသည်။ လီရှောင်းရန် အသိဝင်လာတော့မှ မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကာ အားလုံးကို ဦးဆောင်၍ မင်းသားကို နှုတ်ဆက်ဂါရဝပြုလိုက်သည်။ ထော့ပါကျန်းက သူ့ကို ပြန်ထူပေးလိုက်ကာ မျက်နှာမှာတော့ အပြုံးဆောင်ထားလျက်၊ "အစ်ကို မင်ဖုန်းနဲ့ ကျွန်ုပ် စစ်တုရင်ကစားဖို့ အချိန်းအချက်ပြုထားပေမယ့် သူ ရောက်မလာခဲ့ဘူး... ကျွန်ုပ်လဲ စိုးရိမ်မိတာနဲ့ အမတ်မင်းအိမ်တော်ကို ဝင်ကျူးမိတယ်၊ အမတ်မင်းလီ ဗွေမယူပါနဲ့လို့ မျှော်လင့်မိပါတယ်"

"စန်းတျန်းရှား... ဘာတွေ ပြောပါလိမ့်၊ ကျွန်ုပ်တို့ကသာ မင်းသားကို ကိုယ်တိုင် ခရီးဦးကြို ပြုခဲ့သင့်တာပါ"

စကားစမြည် လောကဝတ်ချော်ပြောဆိုပြီးနောက် လီရှောင်းရန်လည်း ထော့ပါကျန်းနှင့်အတူ နေရာယူ ထိုင်ချလိုက်သည်။

စန်းဟွမ်းဇီကို တွေ့တော့ လီချနလဲ့လည်း သူမအစ်ကို လီမင်ဖုန်းပြောခဲ့သည်များကို ပြန်အမှတ်ရသွားမိကာ မျက်နှာပြင်က တဖြည်းဖြည်း အနီရောင်တက်လာတော့သည်။

ထော့ပါကျန်း အကြည့်များကလည်း လီချန်းလဲ့ထံရောက်နေသည်။ လီမိသားစု၏ တာ့ရှောင့်ကျဲမှာ မျိုးရိုးမြင့်မြတ်ရုံသာမက ယဉ်ကျေးသိမ်မွေ့၍ အလွန်လှပသည်။ သူ့မှာ သူမကို မကြည့်မငေးဘဲ မနေနိုင်ခဲ့။