Saat 01:28'di. Ona ilk mesajı attığımda...
İnsanların alkole ya da tütüne bağımlı olduklarını sanırdım hep. Anlamsız bir sayı dizesinin de tiryakisi olunabileceğini hiç düşünmemiştim. Ta ki yelkovan ve akrep arasındaki yirmi sekiz dakikalık bir zama...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüm şarkısı: Forest Blakk - Fall Into Me
Tüm 01:28 ailesine(Aramıza yeni katılanlara, eskilere, özel bölüm bekleyenlere, hayaletlere, kısacası hepinize) sevgiler. Sizi özledim.
Bölümün ilk yarısı Beyza'dan, diğer yarısı Asu'dan. Beyza'dan okumak istemeyenler direkt sonraki yarıya geçebilirler ama Asu, Ekin ve Semih de var. Bana kalırsa geçmeyin, hepsini okuyun aahddsd
Keyifli okumalar.
Beyza'dan.
Küçükken topaç oynamak en gözde eğlencelerimden biriydi. Okul bitti mi çantamı apartmanın girişine fırlatır, sokağa koşardım. Akşam yakamdan tutulduğu gibi eve sürükleneceğimi ve yatağa girene kadar azar yiyeceğimi bilirdim ama uslanmayacak kadar arsız bir çocuktum. Onca fırçaya rağmen sabah güne yine aynı Beyza olarak uyanırdım. Sanırım şirretlik kanımda vardı. Annem diğer çocuklarla oynamamdan hiç hoşlanmazdı.
"Sen oğlan çocuğu değilsin Beyza."
"Üstünün hali ne Beyza?"
"Bizi el aleme rezil ediyorsun Beyza."
"Çabuk eve Beyza."
"Bir daha evden çıktığını görmeyeceğim Beyza."
Arkadaşlarımı severdim ama çoğu annem gibi ebeveynlerin onaylamayacağı tiplerdi. Kavgacı, hırçın ve iyi aile çocuğu olmayan tipler. Annem varlıklı bir ailede büyümüş ve tam bir hanımefendi olarak yetişmişti. Babamla evlendiğinde de statüsünü koruyordu ama altıncı yaş günümden iki hafta sonra babam iflas etti ve ihtişamlı hayatımız beklenmedik bir şekilde tepetaklak oldu. Öyle ki dedemin yardımları bile bizi kurtarmaya yetmedi.
Bir gün öncesinde gösterişli dairesinde beş çayını yudumlayan annem, ertesi gün kendini karanlık ve pis bir sokakta bulunca bunu hazmetmekte zorlandı. Düşüşü kabullenemiyordu. Dar gelirli insanların arasında bulunmamızdan hoşnut değildi. Bana taşkın bir öfke beslemesinin sebebinin de bundan kaynaklandığını düşünüyordum. Çünkü dışarı çıkmam, diğer çocuklarla oynamam ve onlar gibi davranmam, reddettiği bir gerçeği yüzüne vuruyordu. Artık fakir ve onlardan biri olduğumuz gerçeğini.
Davranışlarım, bunu ona çok sık hatırlattığı için canı sıkılıyordu. Ona göre yaşadığımız hayat geçiciydi ve özümüzü kaybetmemeliydik. Bu yüzden birer prens ya da prenses gibi davranmaya devam etmemizi istiyordu. Sokakta seğirten sümüklü bir velet değil, saçları kurdeleli odasında resim çizen küçük bir hanım olmalıydım. Yapmadım.
Babam durumumuzu kurtarma meşgalesinde olduğu için sosyal hayat yönetimimiz tamamen annemin kontrolündeydi ve ben, onun için tam bir hayal kırıklığıydım. Murat bu konuda benden çok daha başarılıydı. Orta okulda öğretmeni sayesinde tenis kursuna yazılmıştı ve en azından ailemizin saygınlığını muhafaza eden bir uğraş peşindeydi. Benim gibi klasımızı sarsmıyordu.
