႐ြာကေလးဆီေရာက္ေနခဲ့တာက သုံးရက္ရွိေပၿပီ။ ေရာက္ကတည္းက ပ်င္းေနတာမို႔ အိပ္လိုက္စားလိုက္ႏွင့္ အခန္းထဲကမထြက္ခဲ့ေပမဲ့ ေက်ာပူနာမိလာသလို ခံစားရ၏။ ထို႔အတြက္ ဒီေန႕ေတာ့ တစ္အိမ္လုံးလိုက္ၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။
အိမ္ႀကီး၏ တည္ေဆာက္ပုံမွာ အလယ္တည့္တည့္တြင္ အေရွ႕ႏွင့္အေနာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္ျမင္ရေသာ ေရကျပင္အက်ယ္ႀကီးရွိသည္။ ထိုေနရာသည္ အိမ္ႀကီး၏ ဧည့္ခန္းသေဘာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္၏။ အိမ္၏ ေခါင္းရင္းျခမ္းတြင္ ဆိုင္းဝိုင္းပစၥည္းမ်ားသိုေလွာင္ရာ အခန္းက်ယ္ရွိၿပီး ေျခရင္းတြင္ေတာ့ မီးဖိုခန္းႏွင့္ စပါးက်ီတစ္ခု။
အိမ္၏ အေပၚထပ္တြင္ေတာ့ ေခါင္းရင္းဘက္တြင္ ဘုရားခန္းႏွင့္ ဦးေက်ာက္ခြၽန္းေနခဲ့ေသာ အခန္းရွိၿပီး ေျခရင္းျခမ္းတြင္ေတာ့ အခန္းငယ္မ်ား ကန့္ထားသည္။ ေျခရင္းဘက္အက်ဆဳံး အစြန္ဆုံး အခန္းကေတာ့ ေႏွာင္ရစ္ေထြး၏ အခန္းျဖစ္၏။
" ကြၽန္မအဖို႔ ေမာင့္တစ္မ်က္ႏွာ ကမာၻႀကီးတစ္ခုလို အခ်စ္ပိုလို႔သာ အျပစ္ဆိုတဲ့အခါ သူက မနာတတ္သလို... "
ဆိုင္းဝိုင္းပစၥည္းမ်ားထားသိုရာအခန္းဝအေရာက္ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့ေၾကာင့္ နားစြင့္မိလိုက္သည္။ အခန္းတံခါးက ဖြင့္ကာထားတာမို႔ ေခ်ာင္းၾကည့္သည္မဆိုသာေသာ အေနအထားမွာ ရပ္ၾကည့္မိသည္ေပါ့။
ေနေရာင္ဝင္ေနေသာ အခန္းထဲမွာ ရွိေနသည့္ ပစၥည္းေတြက အေတာ္ကို မ်ားလွသည္။ သူ႕ေနရာႏွင့္သူ အစီအရီထားထားသည့္ ပစၥည္းေတြက ရႈပ္ေနသလိုလိုႏွင့္ ၾကည့္ရဆိုးမေနပါ။
အသံလာရာ ၾကည့္မိခ်ိန္မွာ သူ႕ဦးေႏွာက္ထဲ အခ်က္ေပးသံတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျပန္ၾကားေယာင္လိုက္ရသလို။
ပတၱလားတစ္ခု၏ ဝါးခ်ပ္ကေလးမ်ားကို အဝတ္စတစ္ခုျဖင့္ စိမ္ေျပနေျပဖုန္သုတ္ေနသူ။ ပါးျပင္ေျပေျပေပၚ တင္ထားသည့္ သနပ္ခါးက တစ္ခ်ိဳ႕က ျပယ္ေနေခ်ၿပီ။ သီခ်င္းသံသဲ့သဲ့က အားစိုက္ယူေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါးဆီက ထြက္လိုက္၊ ၿငိမ္လိုက္။
ေရေလွ်ာ္ထားဟန္တူေသာ ဆံႏြယ္ေတြက ဘာအစည္းအေႏွာင္မွ မပါပဲ ရင္ဘတ္ညာဘက္ျခမ္းတြင္ ခ်ထားသည္။ ပိတ္ညိုလည္ပိတ္အကၤ်ီက ဝါႏွစ္ေသာ လည္ပင္းအစပ္ႏွင့္ ပနံရေန၏။ ေနေရာင္က ဝင္းႏွစ္ႏွစ္နဖူးျပင္ေပၚ တိုက္ရိုက္ထိုးေနသည္မို႔ ခဏခဏ စိမ့္ေနေသာ ေခြၽးကို လက္ေမာင္းႏွင့္ ပင့္သုတ္လိုက္၊ သန့္ရွင္းေရးလုပ္လိုက္ႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနသူကေတာ့ သူ႕ကိုသတိပင္ထားမိပုံမေပၚပါ။
ပတၱလားကို အသံစမ္းေနျပန္ေသာ လက္သံက ညင္သာသလို မာန္ပါလွသည္။ ဒီကေလးမက ဒါမ်ိဳးေတြလည္း ရသည္ေပါ့။ ပညာေတာ့စုံရွာသားဟု သတ္မွတ္ရမည္။
အတန္ၾကာရပ္ၾကည့္ေနမိေသာ္လည္း ေညာင္းသည္ဟု သူမခံစားမိ။ ထိုင္ေနရာမွ မက္တပ္ရပ္လိုက္သူကို ႐ုတ္တရက္လန့္သြားတာေၾကာင့္ တံခါးႏွင့္ကြယ္လိုက္ခ်ိန္မွာ သူ႕ရင္အစုံက ဗရမ္းဗတာ ခုန္ေပါက္ေနမွန္း သတိထားမိလိုက္ရေတာ့သည္။
ဘုရားေရ။ လူမိေတာ့မလို႔။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ေခ်ာင္းမိခ်ိန္မွာ တီတာတကယ္ ဘုရားတမိရေတာ့သည္။ ဒူးႏွစ္ဖက္ကိုေထာက္ခ်ကာ လက္တစ္ဖက္က ရင္ဘက္ဝယ္ထားလို႔ ေနာက္လက္တစ္ဖက္က ေက်ာျပင္ဆီ။
ဒါက။ ဒါက ႐ုပ္ေသးအက။
ေျခဖ်ားေတြကို တင္ပါးႏွင့္ထိေအာင္ မလိုက္ကာ တစ္ခ်က္ လက္ခ်ိဳးေလတိုင္း က်ိဳးေၾကသြားမလား စိုးရိမ္စိတ္က ရင္ေခါင္းနားထိ တက္လာသလို ေမာဟိုက္လာမိသည္။
ျဖန့္ခ်ထားသည့္ ဆံႏြယ္ေတြက ေခါင္းကိုတစ္ခ်က္ခ်င္း ခါေလတိုင္း လႈပ္ခါေနပုံက တကယ္ကို အသက္ရႉမွားေလာက္စရာ။
မင္းသမီးအဝတ္ ဝတ္ဆင္ထားတာ မဟုတ္ေသာ္ျငား ဝတ္ထားသည့္ ပိတ္ပါးအကၤ်ီက လက္ျမႇောက္လိုက္တိုင္း လွစ္ခနဲေပၚလာသည့္ ဗိုက္သားေတြဆီမွာ သူတကယ္ ရင္ေမာမိပါသည္။
" ရီရီေမာေမာ ေမာင့္မ်က္ႏွာခ်ိဳ၊ စကားအလွေတြက မဆန္း မစားရဝခမန္း၊ ခ်စ္တာပို ေမတၱာပို၊ ဒီလိုဆိုရင္ တကယ္ပဲ မခ်စ္ခ်င္ေတာ့ဘူး အစ္ကို၊ အိမ္တစ္ေဆာင္ မီးတစ္ေျပာင္ ထားဦးမတဲ့ သူဆို၊ ကြၽန္မဘဝင္ခိုက္ေအာင္ ေျပာလိုက္ရင္ျဖင့္ စိန္နားကပ္ႀကီး ပန္ရမလို၊ စိန္နားကပ္ႀကီးပန္ရမလို "
အခ်ီအခ် အကအလွကျဖင့္ ငြားငြားစြင့္စြင့္ ပြင့္အာလာေသာ ပန္းႏွင္းဆီ တစ္ပြင့္လို။ နမ္းေမႊးခ်င္စိတ္ထက္ ဆူးစူးပါေစဟု အံႀကိတ္ကာ ေထြးေပြ႕ထားခ်င္စိတ္ျဖစ္လာသည္အထိ။
ပင့္ဟလိုက္သည့္ လည္တိုင္ေက်ာ့ဝယ္ လိမ္းက်ံထားသည့္ သနပ္ခါးဝင္းႏွစ္ႏွစ္တို႔ကို သူမျမင္ေတာ့ေပ။ ထိုအစား သူျမင္သည္က ပန္းႏွင္းဆီ၏ ရိုးတံ။
သူဆက္မၾကည့္သင့္ေတာ့ဟုထင္မွတ္မိခ်ိန္မွာ သီခ်င္းက ဆုံးေနေလၿပီ။ အိမ္ထဲမွ အသံမထြက္ေအာင္ အသာေျပးထြက္ကာ အိမ္ေခါင္းရင္းရွိ ေရတြင္းေဘာင္ဝယ္ထိုင္ရင္း ေရတြင္းတိုင္ကို မီလိုက္မိသည္။
လွပါသည္။ အကအျပင္ မ်က္ႏွာေလးကပါ လွပါသည္။ ခက္တာက သူ႕စိတ္ထဲမယ္ သူမႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ သဘင္သည္ကို သူရင္ခုန္မိေနျခင္း။
ယေန႕ကစ ထိုမင္းသမီးႏွင့္ ခပ္ေဝးေဝးေနမွေကာင္းမည္။ အဘကိုေျပာကာ ၿမိဳ႕ကိုျပန္ဖို႔ အျမန္အေရးဆိုရေပေတာ့မည္။
..........................................
အဘႏွင့္အတူ သူေရာက္ေနသည္က ႐ြာသူႀကီးအိမ္ရွိ ယာယီမ႑ပ္ငယ္။ ပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္ေနသည့္ ေနက မိုးရာသီႏွင့္လားလားမွ် မသက္ဆိုင္သလို။ အိမ္မွာေနရင္ ေနပူသက္သာမွာသိေနေပမဲ့ သူသာ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ရင္ ထိုမင္းသမီးႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းဆိုသည့္အသိက သူ႕ကို ေျခာက္ျခားေစသည္။
အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မင္းသားျဖစ္သူကပါ သူတို႔ႏွင့္အတူပါလာသည္မို႔ ျဖစ္သည္။ ႐ြာလူႀကီးကေတာ့ ေ႐ႊခြၽန္း၏ ပိုင္ရွင္ဆိုေသာ အမည္နာမေၾကာင့္ အလိုလိုကို ရိုက်ိဳးေနသည္။ အေၾကာင္းမူကာ သူတို႔႐ြာက တစ္ခုခုဆိုလွ်င္ ေ႐ႊခြၽန္းက အခေၾကးေငြမယူပဲ ကေပးေနက်ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ဟု မင္းသားက ေျပာ၏။
မင္းသား၏ နာမည္ကို မွတ္ထားေသာ္ျငား သူကေတာ့ ခဏခဏ ေမ့ေနမိသည္။ ခပ္ဆန္းဆန္းမဟုတ္ေသာ္ျငား သူကကို မမွတ္ခ်င္လို႔မ်ားလား။
" အေမာင္က ၿမိဳ႕သားဆို "
အေရွ႕မွာ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မိတ္ဆက္ေနသူမ်ားကို အာ႐ုံေရာက္ေနစၪ္ အနားကပ္လာသူကို သတိမထားမိလိုက္။ သူ႕ဘယ္ဘက္ေဘးတြင္ က်န္ေနေသာ ေနရာအက်ယ္ႀကီးကိုမွအားမနာ၊ သူႏွင့္ထိကပ္ကာ လာထိုင္သူကေတာ့ မ်က္ႏွာေခ်တစ္ခ်ိဳ႕ လိမ္းက်ံထားသည့္ မိန္းမငယ္တစ္ဦး။
လိမ္းတာ မႏွံ႕သေလာ၊ သို႔တည္းမဟုတ္ လိမ္းေနမက်လိဳ႕မ်ားလားမသိ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကြက္ေနေသာေနရာေတြက ျပာႏွမ္းေနသည္။
" အမိက .. "
" က်ဳပ္က ႏုႏုရီ၊ ေ႐ႊခြၽန္းရဲ႕ ဒုတိယမင္းသမီးေပါ့ေတာ္၊ အေမာင္က ဇာတ္ပိုင္ရဲ႕ သားဆို၊ လႊတ္ေခ်ာ ေနာ္ "
သူ႕လက္ေမာင္းကိုလာထိေနေသာ လက္ဖမိုးေဖာင္းေဖာင္းအိအိေတြကို အသာအယာဖယ္ခ်ေတာ့မည့္သူ႕လက္ေတြက မင္းသမီးဆိုသည့္ အသံအၾကားမွာ အနည္းငယ္အားပါသြားမိသည္။
" အေမာင္ရယ္ နာလိုက္တာ၊ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္လိုက္သတုန္း "
ျဖဴျဖဴဖပ္ဖပ္ လက္မဖိုးေတြကို ႏြဲ႕ကာျပဳကာ သူ႕မ်က္ႏွာေရွ႕လာျပသူ ထိုမင္းသမီးကို မၾကည့္ရက္နိုင္ေတာ့။ ရင္ဘတ္ထဲထိ ဆန္တက္လာေသာ အနံ႕အသက္တစ္ခ်ိဳ႕က သူ႕ကို အေတာ္ဒုကၡေပးေနေခ်ၿပီ။
" အို ဘာလို႔ အေနာက္ကို ဆုတ္ရသလဲ၊ အေမာင္ကလည္း "
သူေနာက္ဆုတ္ေလ သူ႕နားကပ္ေလ ျဖစ္လာသူကို သူဘယ္သို႔ ႏွင္ထုတ္ရအံ့။ ေဘးခ်င္းကပ္ထိုင္ေနေသာ မင္းသား၏ကိုယ္ႏွင့္ သူ႕ေက်ာကပ္မိခ်ိန္မွာ အေရွ႕က မင္းသမီးကလည္း သူ႕ဆီတိုးအလာႏွင့္ ခြာမရေတာ့ပါ။
ဘုရားေရ။ သူတကယ္ အန္ခ်မိေတာ့မည္။
" ေနာက္ .. အု ... ေနာက္ကို ဆုတ္ "
" အို အေမာင္ကလည္း ႏုရီကို ဘာလို႔ လန့္ေနရတာလဲ "
" အေနာက္ .. ေဝါ့ "
ေအာင့္မထားနိုင္ေတာ့သည့္ ေအာ္ဂလီဆန္မႈအတြက္ စြန့္ထုတ္လိုက္ရသည့္ ခ်ဥ္ေစာ္ေစာ္ အန္ဖက္တစ္ခ်ိဳ႕က သူ႕ေရွ႕က ၿပဳံးျမေနေသာ မင္းသမီးကို ခ်က္ခ်င္းငိုယိုသြားေစခဲ့ပါသည္။
.................................
" မဟုတ္ေသးဘူး ... ဒီလို ဒီလို ... "
အကတိုက္ေနသည္ဟု ေျပာထားသည့္ အခန္းထဲမယ္ ဆီမီးေရာင္တို႔က ထိန္ထိန္ညီးေနခဲ့ပါသည္။ ဆိုင္းဆရာ၏ လက္သံက အသံသိပ္မက်ယ္ေသာ္ျငား အကတိုက္သူတို႔အတြက္ မာန္ကိုပါေစသည္။
ျပန္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ေတာ့လည္းသူ။ ဖခင္ျပန္သြားေတာ့လည္း က်န္ရစ္ခဲ့သူက သူ။
မၾကာခင္ ေဆာင္းဦးေပါက္ေတာ့မည္ဆိုေသာ အသိႏွင့္ အကတိုက္ေနေသာ လူတစ္စုကေတာ့ ပင္ပန္းရေကာင္းမွန္းမသိရွာ။
ဇာတ္သဘင္တစ္ခုအတြက္ ပစၥည္းပစၥယေတြက မ်ားေပမဲ့ အေတာ္ေလးက်ယ္ဝန္းသည့္ အခန္းသည္ ယေန႕တြင္ေတာ့ ေရနံဆီမီးအိမ္ အစီအရီၾကားမွာ လူျပည့္ေနခဲ့သေယာင္။
ေနာင္စစ္ေသြး။ သူနာမည္မမွတ္မိခဲ့ေသာ မင္းသားကိုလည္း သူမွတ္မိခဲ့ေခ်ၿပီ။
မင္းသားအတြက္ ကခ်ိဳးအသစ္ကို ပုံေဖာ္ေပးေနသူကား တစ္ျခားသူမဟုတ္။ မင္းသမီး ေထြး။
မင္းသားႏွင့္အတူ ပုဆိုးဝတ္ကာ အေရွ႕က ကျပလိုက္၊ ျပန္ကခိုင္းလိုက္၊ မွားေနေသာ ေျခကြက္ထိုးခ်ိန္ဆို ႀကိမ္လုံးႏွင့္တို႔လိုက္ႏွင့္ တကယ့္ကို ဆရာတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ပင္။
" ေတာ္တယ္မဟုတ္လား "
႐ုတ္တရက္အနားကထြက္လာသံေၾကာင့္ လန့္သြားရသည္။ သူလွည့္ၾကည့္ေတာ့ ႏွဲဆရာကိုေမာင္ေမာင္ေအး။
" ဘာကို "
" အေထြးေလ ေတာ္တယ္မဟုတ္လား "
" အင္း "
" အဲ့ဒါ ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္သင္ေပးခဲ့တာေလ ... အေသြးက ဝါသနာပါလို႔ဆိုတာထက္ ပိုက္ဆံရလို႔ အၿငိမ့္ကခဲ့တာ ... အေထြးကေတာ့ ဝါသနာအရကို ကခဲ့တာ ... ဆရာႀကီးေျပာတာကေတာ့ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕မိခင္က တစ္ခ်ိန္က ဆရာႀကီးဆီမွာ ပညာသင္ဖူးတဲ့ တပည့္မေလးပဲတဲ့ "
" .... "
" ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္ အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ ဆရာႀကီးကိုကန္ေတာ့ၿပီး တစ္နယ္ကို ထြက္သြားတယ္ ေျပာတယ္၊ အၿငိမ့္ေတာင္မကခဲ့ရရွာဘူးဆိုပဲ၊ ဆရာႀကီးက အဲ့ကေလးေတြကို ေတြ႕ေတာ့ အိမ္ေခၚလာခဲ့တာ၊ အဲ့တုန္းက ဒီကေလးေတြက အကဆိုတာ ဘာမွန္းမသိခဲ့ၾကဘူးဗ်၊ အင္း ဆရာႀကီးက ဝါသနာကို ေမြးျမဴေပးခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့ဗ်ာ "
ႏွစ္ေယာက္အတူ ကေနေသာ ကြက္လပ္ကေလးသို႔ အၾကည့္ေရာက္သြားမိသည္။ ပညာပါရမီျပည့္ဝသည့္ မင္းသမီးတစ္လက္ရယ္၊ ႀကိဳးစားသင္ယူေနသည့္ မင္းသားတစ္လက္ရယ္။
" သိလွခ်ည္လားဗ် "
" သိဆို .. က်ဳပ္ ႏွဲဆရာမျဖစ္ခင္ကတည္းက ဆရာႀကီးနဲ႕အတူ နယ္တကာ ေလွ်ာက္လိုက္ခဲ့ဖူးတာကိုး၊ အခုေတာ့ နယ္လွည့္မဲ့ ဆရာႀကီးမရွိရွာေတာ့ဘူး၊ ဒီ ေ႐ႊခြၽန္းမယ္ အားကိုးစရာအသစ္ ေျပာင္းသြားခဲ့ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ စိမ္းသက္ေနေသးတာေတာ့အမွန္ပဲ၊ က်ဳပ္တို႔ကို ၾကည့္ေပးမဲ့ အားကိုးရာအသစ္ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မိပါရဲ႕ "
" အဟင္း ... ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ မထင္ဘူး "
သူ႕စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဒီအဖြဲ႕ကို တျခားလက္ဆီသို႔ ျပန္ေရာင္းခ်ဖိဳ႕အေရးက နံပါတ္မွာ တစ္ျဖစ္သည္။
ဖခင္လက္ထဲရွိေနသေ႐ြ႕ ဒီလူေတြကိုျမင္ေနရလွ်င္ ေန႕ရက္တိုင္းက သူ႕အတြက္ ထမင္းစားဝင္ဖြယ္ရာ မျမင္ေပ။
ရိပ္ကနဲ ျမင္လိုက္ရသည့္ မ်က္ႏွာေခ်အျပည့္မ်က္ႏွာတစ္ခုထံမွ အၾကည့္ေတြ သူ႕ဆီေရာက္မလာခင္ အေပၚထပ္က သူ႕အခန္းဆီ အေျပးျပန္ခဲ့လိုက္ေတာ့သည္။
သူ႕အန္ဖက္ကို တစ္ဖက္လူက မ႐ြံရင္ေတာင္ သူကေတာ့ ေဝးေဝးကေရွာင္မွျဖစ္မည္။ ထိုညေတြ သူ႕မွာ အိပ္ေရးပ်က္လြန္းလို႔။
" လမင္းဝင္းဝင္းပပ ညခ်မ္းမွာ သာေသာအခါ မိုးထက္သို႔ ေမွ်ာ္ကာေမွ်ာ္ကာ ခင္ခင္မင္မင္ ၿပဳံးၾကည့္ကာ .. "
သူထိုင္ေနရာ ဝရံတာအနားထိ လႊမ္းေအာင္ ေအာ္လိုက္သံေၾကာင့္ သူလည္းၾကာၾကာမေနရဲေတာ့ပဲ အခန္းထဲ ေျပးဝင္ခဲ့ပါေတာ့သည္။
" အေမာင္က သီခ်င္းဆို ကြၽမ္းသကိုး "
..........................
21:12
15/11/2020