©2014-2015. All Rights Reserved
Ο Άρης Βέργος δεν μπορούσε να μείνει άλλο στην Ελλάδα. Με τις ευλογίες του πατέρα του αποφάσισε να περάσει λίγα χρόνια στο εξωτερικό στα γραφεία τους στο Λονδίνο... μετά τη δίκη και την απόφαση αισθάνθηκε ελάχιστα λυτρωμένος. Κάτι τον έπνιγε... ίσως ήταν η μυρωδιά του θανάτου που εξακολουθούσε να τον κυνηγάει... ίσως ήταν και οι εφιάλτες με την παρουσία της Ρίτας συνεχώς να αποζητά δικαιοσύνη... Μετά από τέσσερα χρόνια σίγουρα δεν είχε ξεχάσει... δεν είχε ξεχάσει την υπόσχεση του... πολύ σύντομα θα εκλιπαρούσε αυτήν την υπόσχεση. Ο πατέρας πέθανε πριν από ένα χρόνο και ο ίδιος ανέλαβε εξ ολοκλήρου τη διοίκηση του ομίλου με καταπληκτική μαεστρία... Ήταν άρχοντας σε ένας απέραντο βασίλειο... με αμύθητη περιούσια και ένα όνομα βαρύ... σκέτο φόβητρο για φίλους και αντιπάλους. Μέσα σε ένα χρόνο είχε καταφέρει να επεκτείνει τις επιχειρήσεις στα Βαλκάνια ενώ στόχος του ήταν να περάσει και στην τεράστια αγορά της Ρωσίας. Τον περισσότερο καιρό έλειπε σε ταξίδια, με μηδαμινό χρόνο για προσωπική διασκέδαση ή ξεκούραση... όσο ελεύθερο χρόνο τον περνούσε είτε κλεισμένος σπίτι του... είτε παρέα με τον φίλο του το Μάρκο... αραιά και που απελευθέρωνε τον πόνο σε ανούσια φλερτ και ερωτικές συνευρέσεις αλλά ουδέποτε είχε προσπαθήσει και δεν ήθελε φυσικά να κατασταλάξει δίπλα σε μια γυναίκα. Δεν τις εμπιστεύονταν απλώς και καμιά δε θεωρούσε αρκετά καλή να σταθεί δίπλα του... τα λεφτά δεν του ενδιέφεραν... είχε αρκετά για δέκα γενιές... η εμφάνιση σίγουρα μετρούσε αφού πάντα υπήρξε επιλεκτικός... αλλά η προσωπικότητα ήταν ένα στοιχείο με το όποιο καμιά μα καμία δε κατάφερε να τον συγκινήσει... Ήθελα δίπλα του μια ισχυρή προσωπικότητα ώστε να του δώσει κύρος ναι μεν αλλά ο ίδιος να την εξουσιάζει... έτσι είχε μάθει... να διατάζει και εκείνες να υπακούνε... μόνο εάν ζητούσε τη γνώμη τους τότε θα είχαν το δικαίωμα να τον ενοχλήσουν... φλυαρίες... άσκοπες συζητήσεις... ανούσια σχόλια τα απέφευγε διότι πολύ απλά βαριόταν.
Η ζωή του ήταν αρκετά μίζερη... κομπλεξική... χωρίς συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα... και υπερβολές... Έδειχνε σε όλους ένα σκληρό πρόσωπο... σπάνια χαμογελούσε ενώ έδειχνε πολύ μεγαλύτερος από την ηλικία του... ήταν μόνο 30 και έδειχνε 40... τα ξανθά μαλλιά του είχαν σκουρήνει λίγο... ενώ κάποιες λευκές τρίχες είχαν κάνει την εμφάνιση τους...Δεν είχε σκοπό να αλλάξει για κανέναν... ούτε για χάρη του Μάρκου... ούτε για χάρη της μάνας του, την οποία ουδέποτε την υπολόγιζε... τη σέβονταν... δεν της χαλούσε χατήρι αλλά πάντα έκανε το δικό του στο τέλος. Αυτή η μάσκα του κακού και του απόμακρου επιβεβαίωνε το γεγονός πως όλα αυτά τα χρόνια προετοιμάζονταν γι´ αυτήν την εποχή... γι' αυτήν την ημερομηνία...
Η μητέρα του τον μάλωνε πάντα... η Ασημίνα προσπάθησε άπειρες φορές να τον στείλει σε διάφορα ραντεβού ειδικά τον τελευταίο χρόνο αφού πέθανε ο πατέρας διότι πίστευε αφελέστατα πως ο γιός της θα απελευθερώνονταν από την επιρροή του άνδρα της. Μάταιος ο κόπος όμως καμιά δεν του έκανε... καμιά δεν ήταν αρκετά καλή... είχε εξαντλήσει τις θυγατέρες όλων των πλούσιων οικογενειών αλλά δίχως αντίκρυσμα. Ήταν πολύ εύκολο για τις απελευθερωμένες κοπέλες να διαπιστώσουν τις ιδιοτροπίες του γιου της... οι αντιλήψεις περί ισότητας και η θέση της γυναίκας δε χαμηλότερο σκαλοπάτι από τον άνδρα σίγουρα δεν βοηθούσαν... οι ίδιες εγκατέλειπαν τα μεγαλοεπιβόλα σχέδια... δεν τον άντεχαν απλώς... Κάθε μέρα που περνούσε η κατάσταση χειροτέρευε... κόντευε να πάθει νευρικό κλονισμό... το μυαλό του Άρη ήταν μόνο στη δουλειά και σε τίποτα άλλο... σίγουρα το σεξ δεν του έλειπε αλλά δεν ήταν αρκετό για να φέρει την ευτυχία. Άρχισε να παρακαλάει το Θεό να βρεθεί κάποια κοπέλα έστω και κατωτέρου επίπεδου στο δρόμο για να τον συνεφέρει.... να του ρίξει μια σφαλιάρα για να συνέλθει επιτέλους ώστε να ξεφύγει από το γυάλινο κόσμο που είχε πλάσει μόνος του για να προστατευτεί. Αναρωτιόταν εάν υπήρχε γυναίκα ικανή να τον συνεφέρει... να τον αντέξει γενικότερα... ήταν ζηλιάρης όπως και πατέρας του... ίσως αυτό το τρωτό σημείο ήταν το μόνο σημείο που θα έπρεπε να εκμεταλλευτεί μια νέα και έξυπνη γυναίκα. Φυσικά θα έπρεπε να διέθετε και ομορφιά διότι παρόλο τις ιδιοτροπίες είχε ωραίο γούστο. Η Ασημίνα χάζευε στο παράθυρο αγκαλιάζοντας το κορμί της... αναστέναξε κάμποσες φορές... η δική της μοναξιά την έπνιγε... ούτε μια συζήτηση δε μπορούσε να ανοίξει μαζί του... ήταν φυλακισμένη σε ένα τεράστιο σπίτι... σε ένα παλάτι... με σωματοφύλακες και υπηρετικό προσωπικό αλλά με κανέναν μα κανέναν για να μιλήσει. Άκουσε το γιο της να πλησιάζει... σκούπισε τα λιγοστά δάκρυα από το πρόσωπο της...
“Ήρθες αγόρι μου;” τόλμησε να ρωτήσει τον Άρη...
“Ναι και είμαι πολύ κουρασμένος...” απάντησε εκείνος αδιάφορα χωρίς να προσέξει τα δακρυσμένα μάτια της...
“Θα ζητήσω να σου σερβίρουν φαγητό... δε ξέρω τι έχουν ετοιμάσει στην κουζίνα αλλά είμαι σίγουρη πως...”
“Καλά... δε με νοιάζει δε πολυπεινάω κιόλας...” διέκοψε την μητέρα του...
“Εντάξει... όπως νομίζεις... θα πας καμιά βόλτα απόψε με το Μάρκο;” ρώτησε εκείνη εάν και δεν περίμενε θετική απάντηση...
“Ίσως δε ξέρω... θα δείξει...” απάντησε ενώ ανέβαινε τα σκαλιά του πάνω ορόφου... “Για την επόμενη ώρα ας μη με ενοχλήσει κανείς... θέλω να ξεκουραστώ, θα κατέβω αργότερα να φάω...”
“Εντάξει Άρη...” είπε η Ασημίνα... σχεδόν βουρκωμένη... ένιωθε σαν γλάστρα... σαν διακοσμητικό φυτό μες στο ίδιο της το σπίτι...
Ο Άρης ανέβηκε στο δωμάτιο του... με τα πανάκριβα έπιπλα... το σπίτι σήμερα δεν τον χωρούσε... ήταν μια αλλιώτικη μέρα... Τόσο καιρό ενημερώνονταν για την πεπραγμένα της κοπέλας μέσα στη φυλακή... ήθελε να γνωρίζει κάθε κίνηση της... Κάθε τι είχε σημασία... ήθελε να ανακαλύψει τις αδυναμίες της... ήθελε να ανακαλύψει τα ευαίσθητα σημεία της... για να την τιμωρήσει κατάλληλα με το χειρότερο τρόπο... Είχε συλλέξει ενδιαφέρουσες πληροφορίες... στην αρχή έμπλεκε σε καυγάδες... ήταν θρασύς και γρήγορα είχε αποκτήσει εχθρούς... δεν ήταν και η αγαπημένη φυλακισμένη των δεσμοφυλάκων επίσης.... πάντα διεκδικούσε περισσότερα από ότι άξιζε... Μετά από μια σειρά γεγονότων.. και ένα μεγάλο καυγά ξαφνικά ηρέμησε.... ξαφνικά άλλαξε... οι άνδρες του δεν είχαν να αναφέρουν κάτι αξιοσημείωτο... είχε ελάχιστες παρέες... και γενικά είχε κλειστεί στον εαυτό της... το είχε ρίξει στη μελέτη... Από εκεί και έπειτα έπαψε να ασχολείται τόσο πολύ αλλά είχε δώσει εντολή να τον ενημερώσουν για κάτι συγκλονιστικό...
Είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι του με τα ρούχα για πρώτη φορά μετά από χρόνια... πάντα έπαιρνε το μπάνιο του και μετά ξάπλωνε... τώρα δεν είχε όρεξη... σαν να περίμενε κάτι... Ξαφνικά το κινητό του φωτίστηκε... έλαβε τρεις νέες φωτογραφίες... όλες απεικόνιζαν την κοπέλα έξω από τη φυλακή... να περιμένει κάτι... Πρόσεξε πως είχε αδυνατίσει αρκετά ενώ το πρόσωπο της ήταν ωχρό και κουρασμένο... τα μαλλιά της με το απαίσιο χρώμα είχαν μακρύνει.. ενώ εμφανίστηκαν και περισσότερες φακίδες... Ακόμη και έτσι έβλεπε τα γαλάζια της μάτια να λάμπουν κάτω από τον ήλιο από χαρά αλλά εκείνος θα φρόντιζε να της κλέψει τη χαρά και το γέλιο... Στο τέλος έλαβε ένα μήνυμα με μια διεύθυνση... ήταν η διεύθυνση κατοικίας της φίλης της... ήταν σίγουρος γι' αυτό... πέρα από το ότι είχε φωτογραφική μνήμη... είχε μάθει απ' έξω λεπτομέρειες σχετικά με την οικογένεια της αλλά και όλους τους φίλους, οι οποίοι ήταν λιγοστοί... Προφανώς η Χλόη Χαλκίδη θα περνούσε τη μέρα μαζί με τους φίλους της... ίσως να σχεδίαζαν μια βραδινή έξοδο για να γιορτάσουν την ελευθέρια της... Ξαφνικά του δημιουργήθηκε η επιθυμία μιας βραδινής εξόδου... δε μπορούσε να αφήσει αυτή την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη. Θα φρόντιζε να την ενημερώσει για την νέα τάξη πραγμάτων και το τι ακριβώς την περιμένει... τι θα πάθει από εδώ και πέρα... Τηλεφώνησε αμέσως το Μάρκο ώστε να συνεννοηθεί μαζί του... σίγουρα δε του χάλαγε χατήρι... Ζήτησε επίσης από τους άνδρες που την παρακολουθούσαν να τον ενημερώσουν αμέσως για την οποιαδήποτε νυχτερινή έξοδο ή κίνηση... Επιτέλους θα διασκέδαζε και λίγο... επιτέλους θα μπορούσε να βάλει τα σχέδια του σε εφαρμογή... θα της προκαλούσε μεγαλύτερο πόνο....