Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 2 - μέρος 6ο

©2015. All Rights Reserved

Ο Μάρκος ανησυχούσε για το φίλο του... οι μέρες της δίκης πλησίαζαν. Κατάφερε να χωρίσει με την Ανθή με μια γελοία δικαιολογία αλλά δεν άντεχε άλλο την υποκρισία και τα ψευτιά χάδια που ακολούθησαν. Κανείς δεν τον ρώτησε τι συνέβη, και ο αδερφός του και ο κολλητός του ήταν χαμένοι στον κόσμο τους... Αυτό που τον άγχωνε περισσότερο ήταν πως κανείς από τους δυο δε θρήνησε... δε ξέσπασε... δεν έκλαψε λες και περίμεναν κάτι... κάτι για να ξεσπάσουν. Ήταν σίγουρος πως ο Άρης είχε βάλει άτομα να παρακολουθούν την κοπέλα... οι συχνές κλίσεις στο κινητό του απλώς πιστοποίησαν την υποψία του. Ήταν ένα Σάββατο μέσα Ιουλίου πλέον αλλά γύρω ήταν σαν να επικρατούσε ένα θλιμμένο φθινόπωρο... λες και τα σύννεφα είχαν καταφέρει να σκεπάσουν τον ήλιο ώστε να δώσουν τη θέση τους στη βροχή και τον αέρα... αυτή η υπερβολική ησυχία τον τρόμαζε... κάποια στιγμή θα μιλούσε στο φίλο του για τα σχέδια της Ρίτας πριν κάνει καμιά ανοησία μαζί με το Στράτο φυσικά. Έπρεπε να τους ανοίξει τα μάτια αλλά απλώς δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή... Τόλμησε να ενοχλήσει το φίλο του, που έπαιζε με το κινητό...

“Που θα πάει αυτή η κατάσταση ρε Βέργο;”

“Ποια κατάσταση;” τον ρώτησε εκείνος απορημένος...

“Τα χάλια σου έχεις... δε φτάνε αυτά που έκανες στο αστυνομικό τμήμα... έβαλες και άτομα να την παρακολουθούν 24 ώρες για να δεις τις κινήσεις της...”

“Και λίγα έχω κάνει... πίστεψε με... δεν έχει βγει καθόλου από το σπίτι της αλλιώς θα σου έλεγα....”

“Τι θα έκανες βρε δηλαδή;” αναρωτήθηκε κάπως ειρωνικά...

“Πολλά αλλά αυτή η σκύλα φυλάγεται... φοβάται σίγουρα... εκτός από δυο άτομα κανείς άλλος δεν την έχει επισκεφτεί... βίος και πολιτεία η γκόμενα... δεν είναι για λύπηση σίγουρα...” σχολίασε αδιάφορα ο Άρης

“Μάλιστα... δε σου περνάει από το μυαλό πως μπορεί να θέλει να περάσει ήρεμες στιγμές με την οικογένεια της...” τον ρώτησε ο Μάρκος.

“Ας κόψει το λαιμό και τις φλέβες της... δε με νοιάζει το αξίζει... είναι μια δολοφόνος... μια σιχαμένη κοπέλα η οποία αποφάσισε να στερήσει τη ζωή από τη Ρίτα... τη Ρίτα μου...” η φωνή του δε φανέρωνε καν θυμό.... τον κράταγε όλα μέσα του...

“Μάλιστα... και στην κηδεία γιατί δεν πήγες τότε;”

“Επειδή δεν γούσταρα... δεν είχα καμιά θέση εκεί πέρα... δεν ήθελα να τη δω έτσι...”