Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 3 - μέρος 7ο

©2014-2015. All Rights Reserved

Ο Άρης όσο ώρα οδηγούσε δεν της μίλησε καθόλου... κάνα δυο φορές της έριξε λοξές ματιές... χάιδευε τα μαλλιά της... ο ιδρώτας στο λαιμό της τον ικανοποιούσε... φανέρωνε ανασφάλεια... Τελικά δεν ήταν και πολύ δύσκολο να ανακαλύψει τις αδυναμίες της... Έπιασε τα μακριά μαλλιά νευρικά... έπαιζε με αυτά... δείγμα της αμηχανίας της... Πάτησε το γκάζι... είχαν βγει σε έναν ανοιχτό δρόμο μακριά από τα φώτα της πόλης... απομακρύνονταν από τη φασαρία της... ήταν καλοκαίρι... και η θάλασσα ήταν ο ιδανικός προορισμός... και όχι μόνο... Αποφάσισε να σπάσει το παγωμένο κλίμα ώστε να εξυπηρετήσει το σκοπό του καλύτερα...

"Θέλεις να ανοίξω την οροφή;"

Η Χλόη κούνησε αδιάφορα τους ώμους... βυθισμένη σε μυστήριες σκέψεις... έλεγχε το κινητό της... η Ματίνα της είχε στείλει μήνυμα... καλά να περάσεις φιλενάδα... το αξίζεις... να προσέχεις... στείλε μου μήνυμα για να επιστρέψουμε μαζί... Η Χλόη απάντησε στα γρήγορα... ΟΚ θα προσπαθήσω... τα προγνωστικά δεν ήταν με το μέρος της... η οροφή του αμαξιού άνοιξε και αυτός ο γλυκός και γεμάτος υγρασία αέρας έκανε το πρόσωπο της να καεί... κάποιες λέξεις τρομαγμένες αιωρήθηκαν με τον αέρα... αλλά δεν καταλάβαινε... δεν είχε τη δύναμη να ακούσει...

Ο Άρης πρόσεξε πως η εχθρός του έγραψε μηνύματα στο κινητό... με αυταρχικό ύφος την διέταξε... Κλείσε το κινητό δε θα το χρειαστείς από εδώ και πέρα... μη φοβάσαι δε θα βιάσω..."

Το φόρεμα της την ενοχλούσε... ήταν τόσο εφαρμοστό και κοντό... μάταια προσπαθούσε να το τραβήξει προς τα κάτω... το μεγάλος της στήθος φούσκωσε από προσμονή... το άγνωστο ξαφνικά παρέα με το ζεστό αεράκι την γοήτευσαν... Ένιωσε τα μάτια του πάλι κολλημένα πάνω της... αναστατώθηκε... είχε ξεχάσει μερικά συναισθήματα τόσα χρόνια και τώρα κόντευαν να την πνίξουν...

Αυτός έτρεξε περισσότερο για να ελέγξει εάν η κοπέλα φοβόταν... όχι βέβαια έκρυβε το φόβο της καλά μέσα της... μετά από ένα ακόμη τέταρτο έφτασαν στην εξοχική τους κατοικία... είχε πολλά χρόνια πατήσει το πόδι του σε αυτή... πάντα ήταν οργανωμένη και έτοιμη όμως να αγκαλιάσει τους ιδιοκτήτες ανά πάση στιγμή... Κανείς όμως δεν ήταν στο σπίτι... κανείς από το υπηρετικό προσωπικό... είχε δώσει εντολή να εξαφανιστούν όλοι... ήθελε να μείνει μόνος του με αυτή τη κοπέλα χωρίς δίοδο διαφυγής...

Ξεκλείδωσε την εξωτερική πόρτα και την παρότρυνε να περάσει μέσα... Η Χλόη τον ακολούθησε... κάπως δισταχτικά... όταν μπήκε μέσα κοκάλωσε... εάν είχε χαρακτηρίσει το σπίτι της Ματίνας παλάτι είχε σίγουρα ξεμείνει από λόγια αναφορικά με αυτό το σπίτι... όχι σπίτι καλύτερα... έπαυλη σας και αυτή που συναντούσε σε ακριβές παραγωγές ταινιών ή σειρών... Δεν μπορούσε καν να περιγράψει το εσωτερικό... την διαρρύθμιση των χώρων... τη διακόσμηση... όλα εκεί μέσα ήταν ανεκτίμητης αξίας... το μάτι του αρχιτέκτονα πρόσεχε και την παραμικρή λεπτομέρεια... μακάρι να την αξίωνε ο Θεός κάποια στιγμή να έβαζε την προσωπική της πινελιά σε παρόμοιο χώρο...