Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 3 - μέρος 8ο

©2014-2015. All Rights Reserved

Η Χλόη πέρασε 3 μαρτυρικές ώρες στο κρεββάτι... δεν έλεγε να χαλαρώσει με τίποτα... το υποσυνείδητο φώναζε πως μόλις είχε διαπράξει ένα μεγάλο λάθος... δεν το πίστεψε άλλωστε σε μερικές ώρες από τώρα θα χώριζαν οι δρόμοι τους... τίποτα δεν είχε σημασία... Αποφάσισε να σηκωθεί από το κρεββάτι δεν άντεχε άλλο.... τυλίχτηκε με το σεντόνι... κάθισε στην μεγάλη πολυθρόνα για να χαζέψει την ήρεμη θάλασσα και την ανατολή... της είχε λείψει η ανατολή... της είχε λείψει ο ήλιος... η ζεστασιά του... οι παραλίες... η φασαρία... ακόμη και φωνές των μικρών παιδιών... Περισσότερο από όλους τις είχε λείψει η μαμά της... την είχε συγχωρέσει σίγουρα για την απουσία τόσων χρόνων... μακάρι να κατάφερνε και η ίδια να της δώσει μεγαλύτερες χαρές στο μέλλον... Αθόρυβα έψαξε μέσα στην ντουλάπα για κάποιο μπλουζάκι δικό του... την περνούσε κοντά στους 25 πόντους... το μπλουζάκι του θα της ήταν σαν φουστάνι... Έψαξε επίσης για το κινητό... το απαρχαιωμένο κινητό... η τεχνολογία είχε προχωρήσει τόσο πολύ....και κάτι άλλο... κάτι που είχε ξεχάσει όλη μέρα... σήμερα το είχε ανάγκη ... σήμερα της ήταν απαραίτητο όπως και ένας δυνατός πρωινός καφές... Κατέβηκε αμέσως στην κουζίνα... έφτιαξε ένα γαλλικό... ακόμη και μέσα στο καλοκαίρι ήταν λάτρης του ζεστού αχνιστού καφέ... επέλεξε άρωμα φουντούκι... Μέσα σε λίγα ήταν έτοιμος πήρε την κούπα της, προχώρησε στην παραλία... είχε λίγη ψύχρα δίπλα στη θάλασσα αλλά σίγουρα το κορμί της θα συνήθιζε... άναψε με λαχτάρα το πρώτο τσιγάρο από τη στιγμή που βγήκε από τη φυλακή... είχε σκεφτεί να το κόψει αλλά μάλλον το όλο σκηνικό δεν βοηθούσε και πολύ. Το άρχισε επίσης εκεί μέσα... χαζομάρα της αλλά ήταν η συντροφιά της ειδικά τους πρώτους μήνες... Έστειλε ένα μήνυμα στη Ματίνα... δεν ήξερε τι δικαιολογία να βρει... δεν ήξερε πως να εξηγήσει την όλη φάση... υπερβολική σίγουρα... παθιασμένη όχι... αναγκαία ναι... φλογισμένη όχι... Ρούφηξε μια γερή δόση καπνού... ακούμπησε το τον καφέ στην παραλία... είχε χαλαρώσει αρκετά... τουλάχιστον εκεί έξω παρέα με τη μοναξιά της δεν την έκρινε κανείς... μπορούσε να είναι η Χλόη που κάποτε αγάπησε την ίδια τη ζωή αλλά προδόθηκε από προσωπικές επιλογές και λάθη. Σηκώθηκε όρθια για να βρέξει λίγο τα πόδια της... της πέρασε η σκέψη να κολυμπήσει... ήταν σίγουρα αυθόρμητη...

Ο Άρης άνοιξε τα μάτια του... του μύρισε ο αχνιστός καφές... η Χαλκίδη απουσίαζε από δίπλα του... ντύθηκε στα γρήγορα ενώ πρόσεξε πως τα ρούχα του ήταν ανακατωμένα στην ντουλάπα... σιχαίνονταν την ακαταστασία... η Χλόη δεν πήρε καν την άδεια του για να ανοίξει την ντουλάπα... Εκνευρίστηκε περισσότερο αφού ήθελε να έχει τον έλεγχο για τα πάντα... το σπίτι ήταν άδειο...