Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 25ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25ο

Κάπως έτσι έχει στηθεί ένα γαϊτανάκι διαφορετικό από εκείνο που συνηθίζονταν στα αποκριάτικα παιχνίδια. Οι μεταξωτές κορδέλες ανέμιζαν ελάχιστα περιμένοντας τους πρωταγωνιστές να τις πιάσουν. Χλόη και Άρης στέκονταν αντικριστά, με όψη ανέκφραστη, παγερή. Περίμεναν υπομονετικά το έναυσμα του χορού. Οι πολύχρωμες κορδέλες, βγαλμένες από το ουράνιο τόξο φανέρωναν την ελπίδα της ζωής και ο ίδιος ο χορός τον κύκλο της ζωής καθώς εκείνες μπλέκονταν μεταξύ τους. Ήταν άραγε το γαϊτανάκι του έρωτα; όχι του κλασσικού έρωτα όμως; αυτού που χτυπά τις ανυποψίαστες ψυχές και μάλιστα δεν επουλώνει ποτέ τις πληγές. Το τραγούδι είχε φτάσει στα μισά και οι πρωταγωνιστές ξεμπλέκουν τις κορδέλες πιο αργά όμως, φανερώνοντας το τέλος της ίδια της ζωής δίχως τον έρωτα όμως. Από την ελπίδα στην απαισιοδοξία; Από τη ζωή στο θάνατο; Από το καλοκαίρι στο χειμώνα; Από την ήλιο στο σκοτάδι;

Τι είχαν κερδίσει όμως και οι δυο; Τίποτα απολύτως, τα χρώματα στις κορδέλες το μοναδικό χρώμα στις ψυχές τους και όμως συνέχιζαν να χορεύουν, περιμένοντας και το επόμενο τραγούδι. Θα συνέχιζαν ωσότου έβρισκαν κάποιο σκοπό, μια μικρή μπάλα φωτός μονάχα να τους βοηθήσει στο νέο μονοπάτι. Δρόμοι παράλληλοι, δρόμοι μοναχικοί αλλά πάντα συναντούσαν μια διασταύρωση, μια ευκαιρία να υπάρχει ο ένας στη ζωή του άλλου. Ακόμη και τα λάθος κίνητρα, οι παράλογες δικαιολογίες αποτελούν την τέλεια αφορμή, τον ένα λόγο να αλλάξει η κατάσταση χωρίς μάσκες όμως.

Όσο και να επιθυμούσε να ξεχάσει η Χλόη πάντα συναντούσε τον Άρη σε αυτό το περίεργο γαϊτανάκι, μόνο που οι δικές τους κορδέλες ήταν μαύρες, άχρωμες. Είχε αναπτύξει πολλές στενές σχέσεις με την Αναστασία και η ίδια υπέμενε όλες τις περιγραφές από την νεαρή κοπέλα, η οποία ήταν εκστασιασμένη με τον γοητευτικό άνδρα. Τουλάχιστον της συμπεριφέρονταν ανθρώπινα δίχως υπερβολές, κάποιες εξόδους για να απολαύσουν τη νυχτερινή ζωή της Θεσσαλονίκης και φιλοφρονήσεις ώστε να τη χειραγωγήσει προφανώς αργότερα. Η Αναστασία σαφώς θα γοητεύονταν, κάθε γυναίκα θα γοητεύονταν όταν είχαν απέναντι τους κάποιον σαν τον Άρη Βέργο.

"Γνώρισα και το φίλο του τον Μάρκο Αλεξίου"

"Είναι καλό παιδί..." συμπλήρωσε η Χλόη

"Είναι αλλά ξενέρωτος, θέλω να πω σοβαρός αλλά δε ξέρω σε μου κάνει το κλικ"

Για κάποιο λόγο η Χλόη είχε την καλύτερη εικόνα για το Μάρκο, διέφερε από το φίλο του, νοιαζόταν για τους ανθρώπους και σαφώς είχε πιο αγνά αισθήματα.