Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 24ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24ο

Είχαν περάσει δυο εβδομάδες. Η Χλόη επέλεξε να αποσυρθεί για λίγο καιρό. Το ονόμασε ανασυγκρότησε δυνάμεων. Για στήριγμα είχε τόσο τον Πέτρο όσο και τη Ματίνα, οι οποίοι παρόλο που αντέδρασαν στην απόφαση της, παρέμειναν κοντά της πιστοί φύλακες. Ο Πέτρος προσπαθούσε να κάνει τη φίλη του να γελάσει. Αναφερόταν σε παλιούς γνωστούς, σε άσπονδους φίλους και σε κάποια από τα κορίτσια της παρέας. Η δε Ματίνα της μετέφερε τα νέα από φωτογραφίσεις και πιθανές προτάσεις, οι οποίες ποτέ δεν έρχονταν όμως. Η Ματίνα η φαντασιόπληκτη και δεν είχαν και άδικο αλλά αυτό το κορίτσι μέσα από το γέλιο έφερνε το ουράνιο τόξο μετά την καταιγίδα. Τουλάχιστον είχε κάποιο στήριγμα.

Η επιστροφή στο σπίτι σηματοδότησε κάποιες αλλαγές. Η οικονομική τους κατάσταση δεν επέτρεπε περιττά έξοδα αλλά αποφάσισε να αλλάξει κάπως τη διακόσμηση ώστε το άψυχο σπίτι να αποκτούσε ζωή ξανά. Το πρώτο βράδυ δυσκολεύτηκε να κοιμηθεί μόνη. Φοβισμένα σκεπαζόταν για Ο Λάμπρος της έκανε παρέα, μιλούσαν περισσότερο για τη μητέρα της, για τις σκανδαλιές που έκανε όταν ήταν μικρή, πάντα από τα λεγόμενα της μητέρας της. Δεν γνώρισε άλλον πατέρα, αυτόν ήταν ο πατέρα της. Και όμως εντέλει της εκμυστηρεύτηκε πως κίνησαν τις διαδικασίες για την εύρεση του κανονικού πατέρα. Αυτόν είχε ανάγκη και όχι κάποιο υποκατάστατο. Εκείνη δάκρυσε, διότι δεν τον έβλεπε ποτέ έτσι. Είχε και θα έχει σημαντική θέση στην καρδιά της. Μια αγκαλιά πριν κλείσουν τα μάτια επιτέλους επισφράγισαν αυτή την ανεξίτηλη σχέση. Καμιά φορά άλλωστε πατέρας είναι αυτός που μεγάλωσε και νοιάστηκε για ένα πλάσμα και όχι αυτός που τη δημιούργησε.

Οι ζωές τους συνεχίστηκαν δίχως ευτράπελα. Κανείς δεν τους ενόχλησε και ο ίδιος ο Λάμπρος ορκίστηκε πάνω από τον τάφο της Μαριάννας του να μη ξαναμπλέξει και να προστατεύσει την κόρη τους. Από τη άλλη η Χλόη προσπάθησε να ξεχάσει. Και όμως το απότομο μούδιασμα, ο τρόμος που διαγράφονταν στο πρόσωπο κάθε φορά που διέσχιζε ένα σκοτεινό δρόμο, το σφίξιμο στην καρδιά κάθε φορά που έβλεπε ζευγάρια να φιλιούνται στο δρόμο παιχνιδιάρικα, δήλωναν ξεκάθαρα πως καμιά από τις πληγές δεν είχε κλείσει. Από τον ίδιο δεν είχε ξανακούσει κάτι, δεν την είχε ενοχλήσει, κρατώντας τις υποσχέσεις προφανώς. Ανυποψίαστη πάλευε με το ίδιο τέρας μέσα της. Ήταν λες και σε κάθε γωνιά, διέκρινε ένα καθρέφτη στον οποίο εναλλάσσονταν εικόνες, μια η δική της, μια του Άρη. Την περίμενε αλλά γιατί; τι ήθελε πάλι από εκείνη; Γιατί δεν την άφηνε. Η μορφή του άλλαζε καθώς, άλλοτε πιο γοητευτική, με το ίδιο σαγηνευτικό χαμόγελο και άλλοτε πιο σκληρή, με πρόσωπο άκαμπτο, ανέκφραστο. Ποιον είχε γνωρίσει τελικά;