Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 27ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27ο

Η μουσική διασκέδαζε περισσότερο τους νέους. Οι μεγαλύτεροι είχαν σχηματίσει πηγαδάκια συζητώντας πότε για δουλειά και πότε για τα κουτσομπολιά της πόλης. Οι δε κυρίες της καλής κοινωνίας σε ρόλο παρατηρητή έριχναν τα φαρμακερά βέλη σε οποιοδήποτε φάνταζε ανώτερος από εκείνες.

Η μόνη τελικά που δε διασκέδαζε ήταν η Χλόη. Η ψυχή της χαλάρωνε στο άκουσμα της μουσικής, η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Για πολύ λίγο έκλεισε τα μάτια για να ρουφήξει όλες τις μυρωδιές με τη μια. Τα λουλούδια ανθισμένα, τα ανοιχτά μπουμπούκα παρέα με το φεγγάρι την καλωσόριζαν σε αυτή τη διαδρομή. Άκουσε γέλια και άθελα της χαμογέλασε. Τα πνευμόνια γέμιζαν από καθαρό οξυγόνο ενώ για πολύ λίγο ένα δάκρυ κύλησε από το πουθενά μέχρι στο στέρνο. Την έκαψε, και τότε ένιωσε όλο το κορμί της σαν φλεγόμενη πύρινη μπάλα. Οι ευωδιές που μερικά λεπτά την ταξίδεψαν σε ένα άλλον κόσμο γεμάτο αγάπη και κατανόηση τώρα την παγίδευαν. Πνιγόταν ξαφνικά, ενώ ένας νέος πόνος την ανάγκασε να βγάλει μια κραυγή. Είχε πιεστεί αρκετά, δεν πέρασε και λίγα και ίσως ο οργανισμός της αντιδρούσε. Θα γίνεις καλά Χλόη... είπε από μέσα της δυο τρεις φορές αλλά δεν το πίστεψε. Ένα μούδιασμα στα πόδια την αποσυντόνισε, έψαχνε τρόπο να επιστρέψει πίσω αλλά τα πόδια δεν υπάκουσαν σε καμιά εντολή. Έσφιξε τα δόντια για να συνεχίσει αλλά αισθανόταν τόσο αδύναμη, σχεδόν φοβισμένη. Τότε άκουσε τη φωνή του πίσω της, το μούδιασμα έγινε θανατηφόρος ηλεκτρισμός.

"Ήρθες να θαυμάσεις το δημιούργημα σου;"

"Με ενοχλούσε ο αέρας εκεί μέσα.." απάντησε αλλά δε γύριζε την πλάτη.

"Και εμένα η απουσία σου..." της είπε με αισθησιακή φωνή. "Είσαι πολύ όμορφη Χλόη, τώρα το βλέπω πιο καθαρά"

"Ακόμη και εδώ έξω υπάρχουν παράσιτα.." συμπλήρωσε αλλά η φωνή της έτρεμε.

Της χάιδεψε τα μαλλιά. Εκείνη αντέδρασε αμέσως.

"Μη με ακουμπάς!"

"Εμπόδισε με!" την παρότρυνε ενώ συνέχιζε να της χαϊδεύει τη ραχοκοκκαλιά. "Άσε με να σου δείξω πως δεν είμαι το τέρας που νομίζεις... πως..."

"Θα φωνάξω..." τον προειδοποίησε.

"Τότε θα σου κλείσω το στόμα με ένα φιλί". Την πλησίασε σε απόσταση αναπνοής.

"Σταμάτα τα κόλπα Βέργο!"

"Το να σου εξομολογούμε πως σε θέλω, πως σε χρειάζομαι... πως..."