Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 34ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 34ο

Εφτά μήνες πίσω, λίγο πριν τη μεγάλη φυγή

"Κύριε Ανδρεάδη νομίζω πως έβγαλα μια άκρη, εντόπισα μια γνωστή της, η οποία μου δήλωσε πως η Μαριάννα άλλαξε γειτονιά"

Ο Κωνσταντίνος άκουγε προσεχτικά.

"Μάλιστα άλλαξε ζωή εντελώς, μια άλλη γυναίκα. Της εκμυστηρεύτηκε πως πλέον άλλαξαν τα δεδομένα, πως έβαλε μια μυαλό και είπε αντίο στην άσωτη ζωή"

"Παρακάτω..." Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Τον τρόμαζε η επόμενη φράση

"Διατήρησε το όνομα Χαλκίδη τελικά, το πατρικό της παρόλο που παντρεύτηκε. Δυστυχώς όμως κύριε Ανδρεάδη με κάθε επιφύλαξη θέλω να σας ενημερώσω..."

"Τι έπαθε η Μαριάννα;" ρώτησε ενώ το κορμί του το είχε κυριεύσει ο πανικός.

"Δυστυχώς... δεν είναι μαζί μας... πέθανε μερικούς μήνες πριν"

Ο Κωνσταντίνος αμέσως του έκλεισε το κινητό. Δεν άκουσε την πιο σημαντική λεπτομέρεια από όλες. Ο ερευνητής ούρλιαζε από την άλλη άκρη της γραμμής για την ύπαρξη ενός παιδιού αλλά μάταιος κόπος. Ο Ανδρεάδης ήδη βρισκόταν στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το κοιμητήριο στα ανατολικά της πόλης.

Το σκοτάδι κρατούσε συντροφιά τους νεκρούς. Εχθρική σιωπή είχε απλωθεί στο χώρο, και όσο προχωρούσε, ψάχνοντας το σωστό σημείο τόσο ένιωθε αδύναμος. Δεν πρόλαβε τελικά, η Μαριάννα του, το έρωτας του δεν υπήρχε πλέον σε αυτόν τον μάταιο κόσμο. Δεν πρόλαβε να τη δει ξανά, να τη ρωτήσει γιατί και το βασικότερο γιατί τον ξέχασε.

Μετά από αρκετή ώρα περιπλάνησης κατάφερε να εντοπίσει τον τάφο. Η φωτογραφία της φανέρωνε πως ο χρόνος δεν την άγγιξε, πως παρέμεινε το ίδιο όμορφη όπως και τότε. Τα πόδια του δεν τον κρατούσαν, γονάτισε κάτω ενώ δάκρυα λίμνασαν τα μάτια του. Ο Κωνσταντίνος λύγισε μπροστά στην απώλεια, μπροστά στον άνδρα του θανάτου, τον οποίο τον έβλεπε καθαρά μπροστά του να κρατά τη ψυχή της. Ο άνδρας απομακρύνθηκε αγέλαστος και κάπως έτσι έχασε τη μορφή της. Συνέχισε να κλαίει σαν μικρό παιδί αλλά κανένα δάκρυ και καμιά κατάρα προς τον εαυτό του κυρίως δεν θα έφερναν τη γυναίκα της ζωή τους πίσω. Τι και εάν δήλωνε ένας ευτυχισμένος οικογενειάρχης, που τιμούσε την αξία της οικογένειας παραπάνω από το οτιδήποτε πάντα ένα αγκάθι του μάτωνε την καρδιά. Και αυτό το αγκάθι τώρα του μάτωνε τα σωθικά. Δεν είχε σκοπό να συγχωρέσει τον εαυτό του ποτέ, ο εγωισμός του τον είχε κερδίσει. Παρέμεινε στα γιατί δίχως να ψάχνει τα επειδή. Ο Θεός τώρα τον τιμώρησε. Σηκώθηκε όρθιος μετά από ώρα, με τρέμουλο άγγιξε τη φωτογραφία της Μαριάννας ενώ φίλησε το μάρμαρο με το όνομα της ευλαβικά. Μια λέξη ψιθύρισε και αυτό ήταν το σ' αγαπώ.