Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 35ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 35ο

Η Χλόη τον παρατηρούσε ασάλευτη. Της έφυγε το χαμόγελο και η χαρά μαζί. Ο Άρης κρατούσε το μωρό της αγκαλιά, έμοιαζε τόσο ευτυχισμένος και χαλαρός. Τότε εκείνη θόλωσε. Δεν είχε δικαίωμα να ακουμπάει το μωρό της. Αυτό το πλάσμα θα το μεγάλωσε μόνη διότι ο ίδιος, το τέρας ήταν ανάξιο να λέγεται πατέρας. Είχε γίνει η ίδια κριτής σε μια θεία δίκη, η δικαστής έκρινε τον κατηγορούμενο ένοχο δίχως να του αναγνωρίσει κανένα ελαφρυντικό. Ουσιαστικά δεν του έδωσε ποτέ το δικαίωμα να απολογηθεί, να ακουστεί ο λόγος του ίσως επειδή όλοι γνώριζαν τι ακριβώς θα έλεγε ή πιο σωστά τι θα αρνούνταν. Δεν είχε ανάγκη αυτό τον άνδρα στη ζωή της, παρόλο που ήταν ο πατέρας του παιδιού της. Την είχε πικράνει τόσο στο παρελθόν, την είχε ξεφτιλίσει στον υπέρτατο βαθμό και τώρα αυτό το παιδί θα το ονόμαζε ως το νέο του λάφυρο για να τη φυλακίσει και πάλι. Είχε υποσχεθεί όμως ποτέ δε θα επέστρεφε στην ίδια φυλακή ποτέ, τη δεύτερη φυλακή της ζωής της διότι η πρώτη της δίδαξε την αξία της ζωής ενώ η δεύτερη την απαξίωση της.

Όταν επέστρεψε είχε σκοπό να τον κάνει να πονέσει και όμως αυτή η τόσο τρυφερή στιγμή τη λύγιζε, της θύμιζε πως καμιά οργή και κανένα μίσος δε θα κέρδιζε ποτέ την ίδια την αγάπη. Παρόλα αυτά φοβόταν, πως μια λάθος κίνηση, μια λάθος λέξη από το στόμα της θα τα ανέτρεπε όλα και ο φαύλος κύκλος της οργής θα επαναλαμβάνονταν. Όλοι οι μυς του προσώπου συσπάστηκαν. Άγνωστο τι ένιωθε εκείνη τη στιγμή αλλά για ένα πράμα ήταν σίγουρη πως δεν έπρεπε να το τέρας να τους ξαναπλησιάσει. Δυστυχώς και για τους δυο το γαϊτανάκι της ζωής είχε κάνει το κύκλο, οι δυο πρωταγωνιστές εάν και κοιτάζονταν απομακρύνονταν ο ένας από τον άλλον και οι μεταξωτές κορδέλες γλιστρούσαν από τις παλάμες τους. Χρειαζόταν όμως κάτι που θα τους ταρακουνούσε.... κάτι που θα τους θύμιζε πως το πιο ύπουλο σχέδιο θα ξεσκεπάζονταν αργά ή γρήγορα.

"Τι παριστάνεις μου λες; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να τον ακουμπάς;" τον ρώτησε με αυστηρή φωνή ενώ περπάτησε προς το μέρος του γρήγορα ώστε να του αρπάξει το μωρό.

Ο Άρης τρόμαξε, η φωνή τον έκανε να ριγήσει. Παρόλα αυτά δεν κουνήθηκε από τη θέση του, συνέχισε να κρατάει το μωρό στην αγκαλιά του ενώ αυτό απολάμβανε το απαλό χάδι.

"Σου μιλάω..." απαίτησε η Χλόη και πάλι. "Μην ακουμπάς το μωρό μου!" πρόσταξε έτοιμη να τον πάρει από την αγκαλιά του.