Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 4 - μέρος 4ο

©2014-2015. All Rights Reserved

Ο Στράτος οδήγησε την Χλόη σε ένα απόμακρο μέρος... πάνω στο βουνό... η Θεσσαλονίκη φαίνονταν καθαρά από πάνω... δεν υπήρχε κανείς γύρω τους... δεν υπήρχε κανείς που να τους ενοχλήσει... Εκείνη βγήκε αμέσως από το αυτοκίνητο... ο καθαρός αέρας ναι μεν δεν έδιωχνε τον πόνο της... αλλά καθάριζε το μυαλό της ώστε να συνειδητοποιήσει τη νέα τάξη πραγμάτων στη ζωή της... Είχε μείνει ουσιαστικά μόνη της... ολομόναχη... το μοναδικό στήριγμα της ζωής την εγκατέλειψε... Κάθισε κάτω από ένα δένδρο για να προστατευτεί από τον ήλιο... ακόμη δεν τον είχε συνηθίσει... ακόμη δεν είχε συνηθίσει την ελευθερία της... ήθελε να την χαρεί όμως παρέα με τη μητέρα της... αλλά εκείνη έφυγε... τόσο γρήγορα... η καρδιά της την πρόδωσε μόνο αυτό ήξερε... μόνο αυτό είχε ακούσει... ζούσε στην άγνοια προφανώς η μητέρα αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας αλλά κάνεις δεν την ενημέρωσε... Κράταγε στα χέρια της ένα κλαδάκι και έπαιζε νευρικά... ο άγνωστος άνδρας, ο οποίος την έφερε σε αυτό το παράδεισο δεν την πλησίασε... την άφησε μόνη με τις σκέψεις σαν να τη φοβόταν... ούτε το όνομα του δεν ήξερε... κόντευε να ξεχάσει και το δικό της όνομα πλέον...

Ο Αλεξίου παρατηρούσε τη θλιμμένη κοπέλα από μακριά... η απόσταση και ο χώρος ήταν κίνηση τακτικής... σίγουρα θα τον φώναζε για να τον ευχαριστήσει και αυτός θα έπρεπε να φορέσει το προσωπείο με το μεγάλο χαμόγελο ξανά... Παρόλα αυτά την χάζευε από μακριά... τα μαλλιά της είχαν μακρύνει ενώ διατηρούσαν αυτό το ανόητο χρώμα... είχε αδυνατίσει σίγουρα ενώ το πρόσωπο της φαίνονταν ιδιαιτέρα ωχρό... Σίγουρα δεν καλοπέρασε στην φυλακή... Γέλασε αυθόρμητα σαν να ευχαριστιόταν με όλη της τη μιζέρια... Την είχε προσέξει επειδή ήταν αρκετά όμορφη και αυτό το περίεργο μαλλί την έκανε να ξεχωρίζει... ήταν κοντούλα αλλά οι καμπύλες υπαρκτές και καλοσχηματισμένες... ήταν η μοναδική κοπέλα που τον είχε χαστουκίσει δυο φορές... με διάστημα μερικών ωρών... καμιά άλλη δεν είχε τολμήσει να το πράξει αλλά η Χαλκίδη ήταν πιο ατίθαση από τις άλλες... δεν ήταν συνηθισμένη κοπέλα... είχε ωριμάσει σίγουρα αλλά ο χαρακτήρας δεν άλλαζε τόσο εύκολα... είχε αποκτήσει αρκετή εμπειρία και ο ίδιος... είχε προετοιμαστεί κατάλληλα... Η φωνή της τον ξύπνησε...

"Δεν ξέρω καν το όνομα σου..." του φώναξε από μακριά...

Εκείνος την πλησιάσει με το γνωστό ψεύτικο χαμόγελο... "Στράτο... και εσύ είσαι η..."

"Χλόη Χαλκίδη... χάρηκα πολύ για τη γνωριμία Στράτο... με έχεις σώσει τόσες φορές σήμερα... σε ευχαριστώ..." σηκώθηκε όρθια για να του δώσει το χέρι...