Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 4 - μέρος 2ο

©2014-2015. All Rights Reserved

ΠΟΤΕ...ΙΣΩΣ...ΜΠΟΡΕΙ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΕΤΑΡΤΟ

Η Χλόη σε όλη τη διαδρομή δεν αντάλλαξε κουβέντα με τον Άρη Βέργο... ήξερε επιτέλους ολόκληρο το όνομα του. Δεν είχε καμιά σημασία... και να μη το μάθαινε... την είχε προκαλέσει πως θα την κυνηγούσε... πως θα τη φυλάκιζε... πως θα δήλωνε από μόνη της υποταγή για χάρη του. Βέβαια η τακτική που ακολούθαγε μάλλον δεν βοηθούσε και πολύ... επέλεξε πάλι τι σιωπή... γιατί όμως αυτές οι απότομες εναλλαγές στο χαρακτήρα του;.... αναρωτήθηκε από μέσα της... δεν έβγαζε άκρη... Δεν προκάλεσε όμως την τύχη της... ίσως εάν ξεχνούσαν και οι δυο αυτές τις λίγες ώρες μαζί τότε όλα θα ήταν καλύτερα. Κάνεις τους δεν είχε σκοπό να ξεχάσει όμως... Άνοιξε το παράθυρο να πάρει λίγο αέρα... τα μαλλιά της ανέμιζαν ακολουθώντας τη φορά του αέρα.... Πλησίαζαν στη γειτονιά των παιδιών... το μαρτύριο της θα λάμβανε τέλος... ήταν και δεν ήταν ανακουφισμένη... όφειλε πως παραδεχτεί πως αυτός ο απόμακρος άνδρας δίπλα της... την γέμιζε με ασφάλεια... σαν να ήταν αναγκαίο από εδώ πέρα να τον έχει όλο και πιο κοντά... να τον ακολουθεί ακόμη και εάν την εκνεύριζε αρκετά στην πορεία... Φόρεσε τα γυαλιά του ηλίου και ούτε τα γαλαζοπράσινα του μάτια δεν μπόρεσε να δει για τελευταία φορά... τα μαλλιά του λαμπύριζαν... φαινόταν σχεδόν χρυσαφί... Είχε σίγουρα κάτι το γοητευτικό... είχε κάτι το τραβηχτικό αλλά δεν είχε δικαίωμα να τον αγγίξει... δεν είχε παλάτια... ο μοναδικός της θησαυρός ήταν το μπλοκ ζωγραφικής και το πτυχίο της... τίποτα άλλο ακόμη και το ντύσιμο της έμοιαζε τόσο πρόστυχο για κάποιον άνδρα πιο μετρημένο... Ο Άρης σταμάτησε... είχαν φτάσει στον προορισμό τους.... δεν τον χαιρέτησε καν... η Θεσσαλονίκη ήταν μια μεγάλη πόλη... θα χάνονταν ούτε η άλλως... η γειτονιά της ήταν στην άλλη πλευρά της πόλης... ο δικό της κόσμος είχε το χρώμα μαύρο... της μιζέριας και της φτώχειας... ο δικός του ήταν λευκός... όπως και τα ρούχα που είχε επιλέξει προσεχτικά το πρωί... ήταν το χρώμα της ξεγνοιασιάς και της λύτρωσης... Δεν υπήρχε πουθενά το χρώμα γκρι... η ενδιάμεση απόχρωση.... κανείς δεν θα την αναζητούσε... το όνειρο της Σταχτοπούτας είχε τελειώσει πριν καν να αρχίσει...

Αγκάλιασε τη Ματίνα με το που την είδε... είχα συνεννοηθεί να μπουν από την πίσω πόρτα... πριν τους πάρει κανείς είδηση... φυσικά και το προσωπικό βοήθησε τα δυο κορίτσια... πολύ γρήγορα μπήκαν στα δωμάτια του... υποκρινόμενες τις κοιμισμένες... ευτυχώς κάνεις δεν κατάλαβε τίποτα...