Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 21ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21ο

Η Χλόη έφτασε στο σημείο το οποίο της επέδειξε ο Άρης. Τον βρήκε καθισμένο σε ένα παγκάκι, σκεπτικό να κρατάει το κινητό στο χέρι. Μόλις διαισθάνθηκε την παρουσία της αμέσως σηκώθηκε όρθιος. Η ίδια κράτησε μια απόσταση ασφαλείας αλλά διέκρινε καθαρά το χτυπημένο πρόσωπο. Παρόλα αυτά διατηρούσε μια επιφύλαξη για τις λέξεις, ήταν ένας ψεύτης και σαφώς επικίνδυνος.

"Ήρθες!" αναφώνησε ο Άρης. Η στάση του φανέρωνε χαρά, μια επιφανειακή χαρά αφού και αυτή χανόταν στο επόμενο λεπτό σε ένα βούρκο.

"Δεν είχα άλλη επιλογή. Ας περάσουμε στο δια ταύτα όμως!"
"Με πίστεψες όμως;"

"Ας μη παίζουμε με τις λέξεις. Και οι δυο θα κερδίσουμε κάτι από αυτή τη συνάντηση. Τα αισθήματα και των δυο γνωστά"

"Ποτέ όμως..."

"Μην τολμήσεις να το πεις διότι γνωρίζεις πολύ καλά πως αλλιώς έχουνε τα πράματα. Δε με τρομάζει η λάσπη που έριξες προς το πρόσωπο μου. Μπορώ να φωνάξω σε όλο το κόσμο ποια είμαι και τι έχω κάνω. Εσύ αντέχεις όμως με τη ταμπέλα του..."

Αμέσως ο Άρης με δυο δρασκελιές την πλησιάσει. Της έκλεισε το στόμα, παγιδεύοντας της σε ένα κορμό δέντρου. "Μη το πεις!"

Οι κόρες των ματιών της άλλαξαν χρώμα, σκοτείνιασαν. Αυτό το άγγιγμα την έσπρωχνε όλο πιο κοντά στο γκρεμό. Δεν ήθελε να την ακουμπάει το τέρας, εάν μπορούσε να φορούσε μια μάσκα ώστε να μην τον βλέπει καθόλου.

"Μη σε παρακαλώ..." Ναι την παρακαλούσε. Ο Άρης δεν ήταν ο γνωστός Άρης. Δήλωνε μετανιωμένος, έτοιμος να προσφέρει κάτι παραπάνω. Ελευθέρωσε το στόμα της.

"Όταν φώναζα εγώ μη όμως..."

"Χλόη..." αμέσως έριξε χτύπησε τον κορμό με τη γροθιά του. "Δε θυμάμαι, δεν είναι η πρώτη φορά.."

"Που τι Βέργο που έγινα η πουτάνα σου; που ήμουν διαθέσιμη για σένα; Μου έκλεισες ραντεβού σε ξενοδοχείο μερικές ώρες πριν. Έλα πάμε... μπορείς να με ξεσκίσεις και άλλο, η ψυχή μου είναι ήδη κουρελιασμένη, η δε καρδιά μου αργοπεθαίνει. Δεν υπάρχει κάτι άλλο να μου κλέψεις.... είμαι η Χλόη μια ζωντανή νεκρή" τσίριξε προς το μέρος του.

"Είχες πεθάνει ήδη στη φυλακή όμως.." της είπε πιο ήρεμα. "Αφαίρεσες μια ζωή..."

"Κάνεις λάθος, ζωντάνεψα πάλι, βγήκα με όρεξη για ζωή, να σταθώ στα πόδια μου... και εσύ αποφάσισες πως δεν πλήρωσα αρκετά... πως..."