Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 28ο

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28ο

"Δε γίνεται Πέτρο, φοβάμαι.." του είπε καθώς η κουβέντα τους δεν οδηγούσε πουθενά. Δεν είχε ξεχάσει όμως το φιλί, το φιλί που την παρέσυρε για λίγο σαν το ναυαγό σε μια χρυσαφένια παραλία δίπλα στη θάλασσα, μακριά από όλο τον πόνο. Τι και εάν καθόταν μόνη στην άμμο; Ήταν ασφαλής από τα δεινά και τις τύψεις. Δεν είχε δικαίωμα να φυλακίσει τον Πέτρο στο ίδιο γαϊτανάκι, να την περιμένει να πιάσει την κορδέλα δίπλα της και να πλέξουν μια ζωή μαζί δίχως προβλήματα με οδηγό μονάχα της αγάπη.

"Φοβάσαι να είσαι μαζί μου; ή κάτι άλλο;"

"Δεν έχω το δικαίωμα, πως να στο πω, μου ζητάς να σου προσφέρω παραπάνω από ότι μπορώ αυτή τη στιγμή..."

"Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απαίτηση τίποτα, η αγάπη είναι ένα ανιδιοτελές συναίσθημα, δεν έρχεται με ανταλλάγματα ποτέ, διότι η μοιρασιά ποτέ δεν είναι δίκαιη. Άσε με να σε αγαπήσω Χλόη, άσε με να μείνω κοντά σου, να σου πιάσω το χέρι και όπου μας βγάλει αυτή η διαδρομή, μια ώρα, μια μέρα, μια εβδομάδα, θα σε περιμένω.."

"Πέτρο!" ψέλλισε το όνομα του αλλά σιώπησε διότι στα μάτια του διέκρινε τη λέξη αγάπη, καθαρογραμμένη με τα πιο έντομα γράμματα.

"Εγώ για σένα, και εσύ για μένα Χλόη, κανείς δε θα σε πειράξει..." της έδινε υποσχέσεις δίχως να προτάσσει τη λογική. "Σιγά σιγά βήμα βήμα, θα σε προφυλάσσω από την μπόρα, από το χειμώνα αρκεί να είσαι κοντά μου"

Τα έχασε διότι ουδέποτε είχε ξανακούσει τόσο όμορφα λόγια στη ζωή της, και όταν τα άκουγε ήταν συνήθως να τη ρίξουν στο κρεββάτι. Παλιότερα απέφευγε τους συναισθηματισμούς για να μη πληγωθεί όπως η μητέρα της αλλά τώρα υποτασσόταν στην πιο τρομαχτική λέξη του κόσμου δίχως να είναι σίγουρη για το αύριο.

"Πάμε να φύγουμε;" τη ρώτησε καθώς η μουσική γι' αυτούς είχε χαμηλώσει. Για λίγο σε αυτό το όμορφο μπαράκι υπήρχε αυτός και αυτή, κανείς άλλος.

Πράγματι το 'ζευγάρι' αποφάσισε να βγει μια βόλτα στην παραλία. Ο κόσμος είχε αραιώσει αρκετά, τα λιγοστά άτομα περπατούσαν ανέμελα σε αυτή τη γλυκιά βραδιά καλοκαιριού ακόμη. Συνέχισαν να φλυαρούν λίγο όταν ο Πέτρος της δήλωσε το αυτονόητο.
"Μαζί... είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνδρας στον κόσμο, χωρίς να είσαι δική μου..." Φυλάκισε πάλι το πρόσωπο στη παλάμη του χαρίζοντας ένα πιο έντονο παθιασμένο φιλί.

Η Χλόη άφησε τον εαυτό της ελεύθερο, οι γλώσσες του πάλευαν, τα χείλη παρέμειναν ενωμένα αλλά η δίψα δεν έλεγε να φύγει. Αχόρταγη συνέχισαν να φιλιούνται σαν έφηβοι πριν τους πιάσουν οι γονείς τους. Όταν επιτέλους χόρτασαν για λίγο, αυτός της χάιδεψε το μάγουλο.