Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 4 - μέρος 5ο

©2015. All Rights Reserved

Ο Λάμπρος είχε κανονίσει τα πάντα... όλα τα διαδικαστικά... η Χλόη φυσικά δε γνώριζε από κηδείες... ελάχιστες γειτόνισσες τους επισκέφτηκαν το βράδυ με καλή πρόθεση να βοηθήσουν με την εμπειρία τους. Η Χλόη δεν καλοείδε αυτό το ξαφνικό ενδιαφέρον αλλά έδωσε τόπο στην οργή... Όλο το βράδυ δεν έχυσε ένα δάκρυ... είχαν στερέψει... κάποιες γυναίκες τις κοίταζαν περίεργα... μάλλον έκπληκτες με τις αντιδράσεις της... κάθονταν σε μια γωνιά χωρίς να μπορεί να ορθώσει λέξη... άπλωνε μηχανικά το χέρι για τα συλλυπητήρια σαν να ήταν καλοκουρδισμένο ρομποτάκι... από αντίδραση δεν φόρεσε κάτι μαύρο... προτίμησε κάτι απλό και ουδέτερο χωρίς να προκαλεί... έτσι θα ήθελε σίγουρα η μάνα της. Κανείς από την οικογένεια της μητέρας της δεν ήρθε... την είχε διαγράψει εδώ και χρόνια διότι αμαύρωσε το όνομα της πατριαρχικής της οικογένειας... καλύτερα δεν άντεχε την υποκρισία... εκείνη θα θρηνούσε το χαμό της μάνα της αργότερα μακριά από περίεργα βλέμματα και κουτσομπολιά... Ο Λάμπρος ανήσυχος κάθε φορά τις έριχνες ματιές ενώ της χάιδευε τα μαλλιά τρυφερά σαν καλός πατέρας... δεν είχε κανέναν άλλον άλλωστε από εδώ και πέρα... ο ένας θα στήριζε τον άλλον... το είχε υποσχεθεί στη Μαριάννα...

Η κηδεία είχε προγραμματιστεί για τις 12 το μεσημέρι... όσο πιο γρήγορα τελούνταν τόσο καλύτερο για τις πληγωμένες τους καρδιές... ο παππάς της ενορίας προσπάθησε να εκδηλώσει τη συμπάθεια του για το χαμό στην Χλόη, αλλά εκείνη τον απέφευγε... δεν ήθελε να μιλήσει σε κανέναν... ακόμη και ο Θεός βρίσκονταν τόσο μακριά της... ποτέ μα ποτέ δεν την στήριξε... την άφησε ολομόναχη να παλεύει... προς το παρών οι εχθροί κρύβονταν αλλά πολύ γρήγορα θα ανακαλύπτετε τα πρόσωπα τους αλλά εκείνοι θα είχαν επιτελέσει το έργο τους... τον εξευτελισμό.. την πάτησε δυο φορές... αλλά αμέσως θα ορθοποδούσε... θα έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια της... η Παναγία και η μητέρα της θα γινόταν οι καθοδηγητές της...

Ο Μάρκος έκανε υπεράνθρωπες προσπάθειες να συνετίσει τον Άρη... μυρίζονταν αρκετούς μπελάδες... ο Άρης είχε χάσει το μέτρο... ήταν άλλο πράμα να παρασέρνει σεξουαλικά την κοπέλα και άλλο να παραβρίσκεται στην κηδεία της μάνας της...

"Βέργο σύνελθε σε παρακαλώ... πιστεύεις πως είσαι Θεός και θα φας τα μούτρα σου στο τέλος..."

"Δε ζήτησα τη γνώμη... πάντα ξέρω τι κάνω... δεν είμαι μικρό παιδί Μάρκο... διοικώ μια αυτοκρατορία..."

Είχε δίκιο ο Άρης... διοικούσε μια αυτοκρατορία... ήταν ο πιο ικανός και δεινός επιχειρηματίας αυτή τη στιγμή με θαυμάσιες ηγετικές και οργανωτικές ικανότητες... άξιο παράδειγμα προς μίμηση για όλους τους νέους... "Ναι αλλά μπορείς να την πατήσεις... κανείς δεν είναι τόσο τέλειος..."