Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 3 - μέρος 1ο

©2014-2015. All Rights Reserved

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

4 χρόνια μετά...

Η Χλόη βρισκόταν στο σπίτι των φίλων της. Οι γονείς της Ματίνας και του Πέτρου την καλοδέχτηκαν χωρίς όμως να ρωτήσουν τίποτα για την κατάσταση της... τι θα μπορούσαν άλλωστε να ρωτήσουν... πως ήταν η φυλακή; ήταν γελοίο και ανώφελο. Αποσύρθηκαν αμέσως αφήνοντας τη νεολαία να διασκεδάσει... είχαν και οι ίδιοι σχέδια για μια βραδινή έξοδο... όποτε οι νέοι θα διασκέδαζαν με την ησυχία τους... οι γονείς ήταν σίγουροι πως θα ξενυχτούσαν για τα καλά... τα παιδιά τους συμπαθούσαν πολύ την Χλόη και εκείνοι όφειλαν να την αποδεχτούν στο σπιτικό τους...

Η Χλόη μόλις μπήκε στο σπίτι τους τα έχασε... δεν ήταν πολύ μεγάλο αλλά τα πάντα εκεί μέσα... τα έπιπλα... τα φωτιστικά... οι πινάκες μαρτυρούσαν την πολυτέλεια και τα πλούτη της οικογένειας Χατζή... παλιότερα θα τα ζήλευε... τώρα όχι πως της ήταν αδιάφορα αλλά δεν ήταν η νούμερο ένα προτεραιότητα... Ξαφνικά χασμουρήθηκε... θα πλήρωνε όλα τα λεφτά του κόσμου για ένα γλυκό ύπνο σε ένα αναπαυτικό στρώμα... Θα βγαίνανε πολύ αργότερα...προλάβαινε να ξεκουραστεί... ο Πέτρος γέλασε έκανε νόημα στην αδερφή του...

Η Ματίνα με μεγάλη χαρά της έδειξε το δωμάτιο της... ήταν απλά διακοσμημένο αλλά όλα ήταν πανάκριβα... μικρή σημασία είχε... το κρεββάτι μόνο την ένοιαζε... ακόμη και το μισό στο μέγεθος να ήταν τότε πάλι θα αισθάνονταν σαν βασίλισσα... είχε καταφέρει στη φυλακή να γίνει η βασίλισσα του εαυτού της... μεγάλωσε απότομα εκεί μέσα... δέχτηκε αρκετά χτυπήματα κάτω από τη μέση... έμπλεξε σε αρκετούς καυγάδες... αλλά είχε κερδίσει τόσα μα τόσα πολλά... Η φίλη της κάπως ανήσυχη την καθοδήγησε προς το υπέροχα στρωμένο με σατέν σεντόνια κρεβάτι. Ήθελε να ξεκινήσει μια κουβέντα αλλά δεν έβρισκε τον τρόπο. Στη φυλακή την επισκέπτονταν συχνά αλλά στον περιορισμένο χρόνο που είχαν δεν μπορούσαν ούτε να μιλούσαν ελεύθερα... ούτε να κάνει παράπονα η μια στην άλλη...

“Χλόη έχεις αλλάξει... σίγουρα ομόρφυνες...” της είπε στο τέλος, χαϊδεύοντας τα μαλλιά της που είχαν μακρύνει αρκετά...

Η Χλόη δεν την παρεξήγησε... ουσιαστικά γνώριζε τι ήθελε να τη ρωτήσει... δεν άργησε να της δώσει απαντήσεις... λίγες για αρχή αλλά από εδώ και πέρα θα είχαν το χρόνο να πούνε περισσότερα. Ένα ήταν σίγουρο πως δεν είχε ξεχάσει ούτε μια μέρα εκεί μέσα... κάθε μέρα ήταν και διαφορετική... ένας διαρκής αγώνας για επιβίωση... πάντα ένιωθε πως κάποιος την παρακολουθούσε... πάντα ένιωθε δυο μάτια καρφωμένα πάνω της σε ότι και να έκανε εκεί μέσα...