Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 3 - μέρος 5o

©2014-2015. All Rights Reserved

Ο Μάρκος γκρίνιαξε στο φίλο του... “Ξέρω το λόγο που με έφερες εδώ πέρα... για δεις αυτήν έτσι δεν είναι;”

Δεν είχε κανένα λόγο να κρύβεται... σπανίως έδινε λογαριασμό για τις κινήσεις του αλλά με το φίλο του ήταν διαφορετικά... όλα αυτά τα χρόνια ήταν ο μοναδικός του φίλος... “Ναι... και να διασκεδάσω φυσικά...” απάντησε κάπως διπλωματικά...

“Πως δηλαδή; με το να τη χαζεύεις και να την κάνεις να αισθανθεί άβολα... δε νομίζω πως θα πιάσει το κόλπο σου... βγήκε η κοπέλα να διασκεδάσει δεν έκανε και κανένα έγκλημα...”

“Έκανε και το ξέρεις πολύ καλά...” του είπε οργισμένος... “ η τιμωρία της δεν ήταν αρκετή... μου έκλεψε το χαμόγελο... τόλμησε να ακουμπήσει κάτι δικό μου... ήρθε η σειρά μου να της πάρω κάτι δικό της...”

Ο Μάρκος κούνησε το κεφάλι... δεν είχε σκοπό να εγκαταλείψει τα όπλα... με την πρώτη ευκαίρια θα του έλεγε την αλήθεια για τη θεά της καρδίας του... τη Ρίτα... προς το παρόν επέλεξε να συμβαδίσει με τα καπρίτσια του... για να τσεκάρει περισσότερο μέχρι που θα μπορούσε να φτάσει με αυτό το μυαλό... με το μίσος φωλιασμένο μέσα του... σίγουρα δεν θα είχε καλό τέλος αλλά κάτι μέσα του έλεγε να τον αφήσει να φάει τα μούτρα του για να βάλει μυαλό τελικά...

Ο Άρης εντόπισε το στόχο του... χόρευε ανέμελα με κάποιον... τρυφερά και αθώα... ο ίδιος γνώριζε πως πίσω από την ψεύτικη αθωότητα της κρύβονταν ένα τέρας... μια εγκληματίας... και αυτός θα γινόταν ο τιμωρός της...

Η Χλόη επέστρεψε λίγο αργότερα στο τραπέζι αφού είχε κουραστεί αρκετά... ήθελε να κρατήσει και παρέα τον Πέτρο που είχε αρχίσει να νυστάζει υπερβολικά... φαινόταν υπερβολικά κόκκινος σαν να ήταν άρρωστος... Η Ματίνα από την άλλη μεριά το διασκέδαζε αρκετά... είχε κολλήσει με έναν όμορφο νεαρό, ο οποίος δεν την άφηνε ούτε στιγμή... ήταν πολύ όμορφη όποτε ήταν μια φυσιολογική κατάληξη... η Χλόη πλησιάσει ανήσυχη τον Πέτρο για να ελέγξει την κατάσταση του... είχε περάσει πάνω από μια ώρα από τη στιγμή που είχαν έρθει στο κλαμπ και εκείνος ήταν υπερβολικά ήσυχος εάν και είχε πιει αρκετά... ίσως τον πείραξε το ποτό... σκέφτηκε αμέσως... και η ίδια άρχισε να αισθάνεται λίγο περίεργα αφού 4 χρόνια βρίσκονταν σε πλήρη αποτοξίνωση.

“Είσαι καλά;”

“Ναι απλώς λίγο το στομάχι... δε ξέρω τι με έπιασε... τελοσπάντων μην ανησυχείς... θα είμαι μια χαρά...” της είπε εκείνος για να την καθησυχάσει ενώ η πραγματικότητα ήταν άλλη...