အိမ္ထိန္းေရာ အေဒၚႀကီးေရာ ji hun ေလးတက္ေနတဲ့ ေဆးရံုကိုသြားၾကတာမိူ႔ မီးဖိုခန္းထဲမွာ sehun တစ္ေယာက္တည္း အလုပ္မ်ားေနရတယ္...
သားက သက္သာလာၿပီမို႔ sehun စိတ္ေအးရေပမယ့္ ေက်ာင္းက ျပသနာေတြကို အတြင္းေရးမႉးကိုလႊဲကာ Jongin အနားမွာဘဲ အခ်ိန္ျပည့္ေနေနတာ...
အေဒၚႀကီးခ်က္သြားတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြကို sehun ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေနရင္း ဇြန္းျခင္းကို တိုက္မိသြားကာ မီးဖိုခန္းတစ္ခုလံူးဆူညံသြားရတယ္...
တစ္ခ်က္ မူးေဝသြားတဲ့ေခါင္းေၾကာင့္ ျမင္ကြင္းေတြကျပာသြားကာ ျမင္လႊာေတြက ၂ထပ္ ၃ ထပ္....
ေရခဲေသတၱာကို ခဏမွီကာနားလိုက္ၿပီး Jongin စားဖို႔ ဗန္းကို အေပၚထပ္ကို အားတင္းကာယူလာလိုက္တယ္...
ေသာ့ကို ဖြင့္ၿပီး အခန္းထဲကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လိုက္ကာေတြခ်ထားလို႔ ေမွာင္ေနတဲ့ အခန္းထဲမွာ jongin က တိတ္တဆိတ္ေလးနဲ႔ ထိုင္ေနတယ္...
Sehun သက္ျပင္းအသာခ်လိုက္ရင္း လိုက္ကာေတြလိုက္ဆြဲဖြင့္ေတာ့မွ အခန္းကအလင္းေရာင္ဝင္လာသည္..
Jongin ကေတာ့ Sehun ကိုလည္းမၾကည့္သလို လုပ္ေနတာကိုလည္းဘာမွမေျပာ...
" ကေလး ထမင္းစားရေအာင္ေနာ္ .. "
Jongin သူ႕အေရွ႕မွာ စားပြဲခံုပုေလးနဲ႔ ထမင္းဟင္းေတြလာခ်ေပးတဲ့ sehun ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နႈတ္ခမ္းေတြပင္ျဖဴေဖ်ာ့ေနတာ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးက မို႔ေဖာင္းေနတယ္...
ဦး ဖ်ားေနတာလားဆိုၿပီး စိတ္ထဲမွာ ထိတ္လန္႔သြားေပမယ့္
အျပင္မွာေတာ့ ထုတ္မေျပာျဖစ္...
ဇြန္းကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ရင္း စားစရာရွိတာကိုစားေနတဲ့ jongin ကိုၾကည့္ရင္း sehun မ်က္ရည္ပင္လည္လာရတယ္..
ကေလးရယ္... ကိုယ္မင္းကိုအေစာႀကီးထဲက မစြန္႕လႊတ္ခဲ့ရမွာ...ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ မင္းကိုမေတြေဝဘဲ ဖမ္းဆုပ္ထားခဲ့သင့္တာ... ကိုယ္ေနာင္တေတြရလိုက္တာ..
" က်ေနာ္စားေနတာကို ထိုင္ၾကည့္မေနနဲ႔ oh sehun..
ဒီအခန္းထဲမွာ ဘယ္နရက္ထိက်ေနာ္ေနရမွာလဲ..
ကိုယ့္ဘဝကိုယ္လည္း က်ေနာ္ ေစာက္ရမ္းစိတ္ပ်က္ေနၿပီ..."
Jongin ဆီက တစ္ခါမွမၾကားဖူးတဲ့ အသံုးနႈန္းေတြေၾကာင့္
Sehun ခါးတို႔ေတာင့္မတ္သြားရသည္...
" jongin... ဘာလို႔အဲ့လိုေတြေျပာေန.."
Sehun စကားပင္ဆံူးေအာင္မေျပာလိုက္ရ ထမင္းစားပြဲကို ဝုန္းခနဲထေမွာက္လိူုက္တဲ့ Jongin ေၾကာင့္ ထမင္းေဖြးေဖြးေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အစီအရီ....
" အဲ့ထက္ေျပာတာ ၾကားခ်င္ေသးလား ဟမ္.. oh sehun..!!
ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ့္ ဘဝဘယ္ေလာက္ထိ ဂယက္႐ိုက္ခဲ့ရသလဲ ခင္ဗ်ားသိရက္နဲ႔ အရွက္မရွိ က်ေနာ့္ကိူ အနားထပ္ေခၚထားတယ္.. ခင္ဗ်ားက.....!"
Jongin စကားပင္မဆံုူးေသးခင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚဒူးေထာက္ခ်လိုက္တဲ့ Sehun ေၾကာင့္ ေျပာလက္စစကားေတြပင္ ေလထဲ ေပ်ာက္သြားရသည္....
" ေတာင္းပန္ပါတယ္... ပါးစပ္ ၁၀ေပါက္ရွိရင္ေတာင္ ဒီစကားကို ေျပာတာ မလံုေလာက္ဘူးဆိိူတာသိေပမယ့္ တကယ္ကို စိတ္ရင္းနဲ႔ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္.... သင္ပုန္းမေခ်ႏိ္ုင္ရင္ေတာင္ ကိူယ့္အနားကေတာ့ ထြက္မသြားပါနဲ႔ ကေလးရယ္..."
ဦးပံုရိပ္ကိုၾကည့္ရင္း Jongin အံကိုႀကိတ္ကာ မ်က္ရည္ေတြကို ထိန္းထားမိသည္....
" ဒီလိုေတြ လုပ္လို႔္မထူးေတာ့ဘုူးေလ ဦးရယ္.."
ၾကမ္းျပင္ေပၚကို ထိုင္ခ်လိုက္တဲ့ Jongin ကိုၾကည့္ရင္း
Sehun စိတ္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တာေၾကာင့္လားမသိ စိတ္ထဲ ဗလာက်င္းသြားကာ ဘာကိုမွမသိေတာ့...
ေပ်ာ့ဖတ္ေခြေခါက္သြားကာ အသ္ိစိတ္မဲ့သြားတဲ့ sehun ေၾကာင့္ Jongin ထိတ္လန္႔သြားရသည္....
" ဦး..!!! သတိထားဦးေလ..! Sehun ..!!!"
ဖြင့္ထားတဲ့ အခန္းတံခါးကေန ထြက္ေျပးဖို႔ထက္ sehun ကိုဘဲစိတ္ပုူေနတဲ့ ဒီလူ၂ေယာက္ဇာတ္လမ္းမွာ ဘယ္သူကမွားေနခဲ့သလဲ မသိေတာ့ေလာက္ေအာင္ပါဘဲ...
----- / ------
" ဒီက Jongin ျပန္ေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ေျပာစရာရွိတာေျပာခ်င္တယ္.."
Oh အိမ္ေတာ္မွာ Jongin ရွိစဥ္ကတည္းက Family Doctor ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္ႀကီးစကားေၾကာင့္ Jongin အသာေလးကိုယ္ကိုယိူ႔ကာရပ္ေနလိုက္သည္...
က်ေနာ္ျပန္ေရာက္လာတာမဟုတ္တာမို႔ ျပန္ထြက္သြားမွာလို႔ေတာ့ မေျပာျဖစ္ေတာ့....
" က်ေနာ္ ဒီစကားကိုေျပာရမယ့္လူမရွိလို႔ အခိ်န္ၾကာႀကီး
တစ္ေယာက္တည္းထိန္းသိမ္းခဲ့ရတယ္... Jongin နဲ႔ Sehun ၾကားမွာ ဘာျပသနာရွိလဲက်ေနာ္မသိေပမယ့္ sehun ကိုကယ္ေပးပါ..."
မ်က္ႏွာမေကာင္းစြာနဲ႔ ဆိုလာတာေၾကာင့္ Jongin ထိတ္လန္႔စိတ္က လက္ဖ်ားေတြပင္ေအးလာရသည္...
" sehun မွာ ပန္ကရိယကင္ဆာျဖစ္ေနတယ္...
လြန္ခဲ့တဲ့၆လကတည္းက သိတာကို သူကေဆးေတာင္မေသာက္ဘဲ ေပေတၿပီးေနေနတယ္ Jongin.."
ကင္ဆာဆိုတဲ့ စကားေၾကာင့္ Jongin ေျခေထာက္တို႔ေခြယိုင္မတတ္ ျဖစ္သြားရသည္...
ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔မ်ား ေနာက္ဆံုးထိသြားဖို႔ စဥ္းစားေနလဲ oh sehun...
တကယ္ဘဲ ခင္ဗ်ားဘာေတြေတြးေနတာလဲ...
" အဲ့..တာ....... အဲ့တာက ခြဲစိတ္ရင္ ေပ်ာက္ႏိုင္တယ္မလား.."
တစ္ကိုယ္လံူးတုန္လႈပ္ကာ အသံေတြပင္တုန္သည္အထိ တုန္လႈပ္ေနတဲ့ jongin ေခါင္းထဲမွာ sehun တစ္ေယာက္ကလြဲရင္ ဘာမွမက်န္ခဲ့ေတာ့....
" ကင္ဆာဆ္ိုတာက က်ေနာ္တို႔ ဆရာဝန္ေတြ ဘာမွအတိအက်မေျပာရဲတဲ့ ေသမင္းရဲ႕လက္ပြားဘဲ... ဒါေပမဲ့ ေစာေစာစီးစီး ကုသမႈခံယူတာက လူနာအတြက္အေကာင္းဆံုးျဖစ္မွာပါ... Jongin မရွိတဲ့ေနာက္ပိုင္း ေဆးလိပ္ကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲတရားလြန္ေသာက္ရာကေန စတာဘဲ... ၿပီးေတာ့ သူ႔ခႏၲာကိုယ္က အသက္ရြယ္အရေရာ ခံႏိုင္ရင္ နည္းသြားၿပီ... "
Jongin တကယ္ပင္ ဆက္မၾကားရဲေတာ့ပါ....
လုပ္ခ်င္တာလုပ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ရမယ့္သူက ဘာလို႔ ဒီိလိုေတြ...
" ေနာက္ထပ္ ၆ လပါဘဲ Jongin...ေနာက္ ၆လၿပီးရင္ မင္းကိုယ့္အနားကို လာစရာမလိုေတာ့ဘူး... ဒါေၾကာင့္မို႔.."
အခန္းဝမွာခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ရပ္ေနတဲ့ sehun က နိႈးလာေတာ့ Jongin ကိုမေတြ႕ရလို႔လိုက္ရွာေနပံုပါ...
" အဲ့တာကို ခင္ဗ်ား စကားလုပ္ေျပာေနရလား oh sehun ..!
ခင္ဗ်ားေသမွာသိလား.. ေသမွာဆိုတာေရာသိလား..!!!
လုပ္ခ်င္တာေတြလုပ္ၿပီးရင္ က်န္းမာေအာင္ေတာ့ေနေလ.. ခင္ဗ်ား.'.!!!!"
Sehun သူ႔ကို ထု႐ိုက္ေနတဲ့ Jongin ကိုဆြဲဖက္လိုက္ေတာ့ မ႐ုန္းဘဲ ၿငိမ္က်သြားကာ ငိုရိႈက္သံကသာ က်ယ္လာသည္...
Sehun ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးစိုရႊဲကာ jongin ငိုရိႈက္ေနသလို
သူကိုယ္တိုင္လည္း မ်က္ရည္ေတြက်ေနခဲ့ပါတယ္...
အဆံူူးထိ မသိေစခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ သိသြားၿပီဘဲ..
အရာအရာအတြက္ ကိုယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ ကေလးရယ္..
------ ဦး -----
ဆက္ရန္....
Vote က မေတာင္းေတာ့ 500 ျပည့္ဖို႔၃ရက္ေလာက္ေစာင့္ရတယ္... အခုလည္းမျပည့္ေသးဖူး.. ကိစၥေတာ့သိပ္မရွိ.. မႈတ္ရင္ daily update ေနရမယ္ ㅋㅋ
Sad Ending လည္းႀကိဳက္ၾကတယ္မလား...