ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25ο
Κάπως έτσι έχει στηθεί ένα γαϊτανάκι διαφορετικό από εκείνο που συνηθίζονταν στα αποκριάτικα παιχνίδια. Οι μεταξωτές κορδέλες ανέμιζαν ελάχιστα περιμένοντας τους πρωταγωνιστές να τις πιάσουν. Χλόη και Άρης στέκονταν αντικριστά, με όψη ανέκφραστη, παγερή. Περίμεναν υπομονετικά το έναυσμα του χορού. Οι πολύχρωμες κορδέλες, βγαλμένες από το ουράνιο τόξο φανέρωναν την ελπίδα της ζωής και ο ίδιος ο χορός τον κύκλο της ζωής καθώς εκείνες μπλέκονταν μεταξύ τους. Ήταν άραγε το γαϊτανάκι του έρωτα; όχι του κλασσικού έρωτα όμως; αυτού που χτυπά τις ανυποψίαστες ψυχές και μάλιστα δεν επουλώνει ποτέ τις πληγές. Το τραγούδι είχε φτάσει στα μισά και οι πρωταγωνιστές ξεμπλέκουν τις κορδέλες πιο αργά όμως, φανερώνοντας το τέλος της ίδια της ζωής δίχως τον έρωτα όμως. Από την ελπίδα στην απαισιοδοξία; Από τη ζωή στο θάνατο; Από το καλοκαίρι στο χειμώνα; Από την ήλιο στο σκοτάδι;
Τι είχαν κερδίσει όμως και οι δυο; Τίποτα απολύτως, τα χρώματα στις κορδέλες το μοναδικό χρώμα στις ψυχές τους και όμως συνέχιζαν να χορεύουν, περιμένοντας και το επόμενο τραγούδι. Θα συνέχιζαν ωσότου έβρισκαν κάποιο σκοπό, μια μικρή μπάλα φωτός μονάχα να τους βοηθήσει στο νέο μονοπάτι. Δρόμοι παράλληλοι, δρόμοι μοναχικοί αλλά πάντα συναντούσαν μια διασταύρωση, μια ευκαιρία να υπάρχει ο ένας στη ζωή του άλλου. Ακόμη και τα λάθος κίνητρα, οι παράλογες δικαιολογίες αποτελούν την τέλεια αφορμή, τον ένα λόγο να αλλάξει η κατάσταση χωρίς μάσκες όμως.
Όσο και να επιθυμούσε να ξεχάσει η Χλόη πάντα συναντούσε τον Άρη σε αυτό το περίεργο γαϊτανάκι, μόνο που οι δικές τους κορδέλες ήταν μαύρες, άχρωμες. Είχε αναπτύξει πολλές στενές σχέσεις με την Αναστασία και η ίδια υπέμενε όλες τις περιγραφές από την νεαρή κοπέλα, η οποία ήταν εκστασιασμένη με τον γοητευτικό άνδρα. Τουλάχιστον της συμπεριφέρονταν ανθρώπινα δίχως υπερβολές, κάποιες εξόδους για να απολαύσουν τη νυχτερινή ζωή της Θεσσαλονίκης και φιλοφρονήσεις ώστε να τη χειραγωγήσει προφανώς αργότερα. Η Αναστασία σαφώς θα γοητεύονταν, κάθε γυναίκα θα γοητεύονταν όταν είχαν απέναντι τους κάποιον σαν τον Άρη Βέργο.
"Γνώρισα και το φίλο του τον Μάρκο Αλεξίου"
"Είναι καλό παιδί..." συμπλήρωσε η Χλόη
"Είναι αλλά ξενέρωτος, θέλω να πω σοβαρός αλλά δε ξέρω σε μου κάνει το κλικ"
Για κάποιο λόγο η Χλόη είχε την καλύτερη εικόνα για το Μάρκο, διέφερε από το φίλο του, νοιαζόταν για τους ανθρώπους και σαφώς είχε πιο αγνά αισθήματα.
"Κακώς, είναι πιο σοβαρός και πιο..."
"Δε συγκρίνεται, μου φαίνεται βαρετός βρε Χλόη" έκανε ένα μορφασμό για να προσθέσει. "Με ρώτησε για σένα πάντως"
Εκείνη δεν απάντησε. Δεν ήθελε πάρε δώσε με κανέναν τους.
"Είσαι όμορφη Χλόη, μην αφήνεις τη ζωή να γλιστρήσει δίχως να κερδίσεις κάτι! Βγες έξω, γλέντα..." την παρότρυνε η νέα της φίλη.
Ο Κωνσταντίνος μόλις της άκουσε έσπευσε να συμφωνήσει.
"Καλά σου λέει Χλόη η κόρη μου!"
"Κύριε Ανδρεάδη, προέχουν..."
"Όλα μπορούν να περιμένουν..' της παρέδωσε ένα φάκελο. "Αυτή είναι η αμοιβή σου... και μάλιστα ένας γνωστός μου εξέφρασε το ενδιαφέρον για τη δουλειά σου, θα σε περιμένει αύριο!"
"Δε ξέρω τι να πω..." τον αγκάλιασε πραγματικά διότι η λέξη ευγνωμοσύνη δεν περιέγραφε αυτό που ένιωθε.
Πατέρας και κόρη αγκαλιάστηκαν δίχως να γνωρίζουν την αλήθεια και όταν τη μάθαιναν ίσως να ήταν πολύ αργά.
"Και κάτι ακόμη, αυτή είναι μια πρόσκληση για σένα, σκοπεύω να παραθέσω μια δεξίωση.."
"Πάρτυ..." γρύλισε η Αναστασία.
"Καλά πάρτυ, δεξίωση για να γιορτάσω τον ερχομό μου στην Ελλάδα με την οικογένεια. Είσαι ευπρόσδεκτη και μπορείς να φέρεις τους φίλους σου επίσης" τόνισε ο Κωνσταντίνος έτοιμος να βάλει τα γέλια με την αντίδραση της κόρης του.
Μια μέρα αργότερα η Χλόη έφτασε στο μέρος που της υπέδειξε ο κύριος Ανδρεάδης. Πέρασε το σπίτι ενός εντυπωσιακού πετρόχτιστου σπιτιού που έμοιαζε περισσότερο για θερινή κατοικία παρά κάτι άλλο. Φώναξε το όνομα του πελάτη αλλά δεν έλαβε κάποια απάντηση. Προχώρησε μέχρι το σαλόνι και εκεί βρήκε έναν άνδρα να την περιμένει με γυρισμένη την πλάτη.
"Εσύ!" αναφώνησε αμέσως. Είχε περάσει περίπου ένα δεκαπενθήμερο από τη στιγμή που τον συνάντησε στη καφετέρια και μάλιστα της έστειλε το τριαντάφυλλο.
"Έλαβες το μήνυμα μου;" τη ρώτησε χαζεύοντας έξω με τα χέρια στις τσέπες. Περίμενε ασάλευτος τις απαντήσεις που θα τον ικανοποιούσαν απόλυτα.
"Έπρεπε να το φανταστώ!" μουρμούρισε εκείνη εκνευρισμένη.
"Να φανταστείς τι; Μα ήμουν σαφής Χλόη και όπως βλέπεις δεν εγκαταλείπω τα όπλα!"
"Όχι, δε θέλω καμιά σχέση με σένα Βέργο, έχει σβήσει από το χάρτη, δεν υπάρχεις στη ζωή μου!"
"Και όμως υπάρχω, και θα συνεχίσω να υπάρχω όσο εσύ δε μου λες το ναι!" δήλωσε και τότε μόνο έστρεψε το κορμί του προς το μέρος της.
"Είσαι τρελός!" κουνήσει δυο φορές το κεφάλι δεξιά, αριστερά... "Δεν υπάρχει εμείς, δεν υπάρχω στη ζωή σου Άρη, σου ζήτησα να με αφήσεις ήσυχη.."
"Και δε σε ενοχλώ, προσπαθώ, έχω αλλάξει αλλά δεν σε χρειάζομαι κοντά μου!"
"Ως τι; την πουτάνα σου; τη σκύλα; τη δολοφόνο; Ως τι κολόπαιδο μίλα!"
"Ως τη Χλόη, χρειάζομαι εσένα..."
Πήγε να φύγει διότι δεν άντεχε να ακούσει κάτι άλλο. "Αλλάζω για σένα..."
"Παραμένεις ένα μεγάλο καθίκι Βέργο, το οποίο δεν πρόκειται να εμπιστευτώ ποτέ!" Όσο αυτός την πλησίαζε, έκανε βήματα προς τα πίσω.
"Βγες από τη ζωή μου!"
"Δε γίνεται αυτό που ζητάς, στο έγραψα, μου λείπει η ύπαρξη σου από τη ζωή μου, να σε νιώθω κοντά μου..."
Κάποιοι σωματοφύλακες την εμπόδισαν να βγει. Όφειλε να μείνει εκεί και να αντιμετωπίσει το τέρας όπως παλιά.
"Για να ξεσπάς;"
"Όχι Χλόη, μετάνιωσα τι πρέπει να κάνω για να πιστέψεις;"
"Να εξαφανιστείς! Να μη σε ξαναδώ..."
"Εδώ είμαι κοντά σου, ξέσπασε!" τους χώρισαν ελάχιστα εκατοστά. "Χτύπα εάν χρειαστεί, κάνε ότι θες αλλά θέλω να με συγχωρέσεις... σε έχω ανάγκη Χλόη!" Τα λόγια από το στόμα του ακούγονταν τόσο αισθησιακά, τόσο αληθινά αλλά θα ήταν σχεδόν αδύνατο να την πείσει.
"Μείνε κοντά μου Χλόη, κανείς δε θα σου προσφέρει κάτι παραπάνω... χωρίς συμβόλαια μόνο εάν το θες πραγματικά. Θα αναλάβεις την ανακαίνιση αυτού του σπιτιού.. και έτσι..."
"Θα αντικρίζω τα μούτρα σου κάθε μέρα... ευχαριστώ δε θα πάρω Βέργο, σε έχω μάθει. Τράβα να πουλήσεις έρωτες σε αυτές που εκθειάζουν!"
"Οι άλλες έρχονται δεύτερες, υποκατάστατα να πνίξω την άνοια. Εσύ όμως αποτελείς το πρωταρχικό στόχο... εσύ μου έλειψες!" Συνέχισε το παιχνίδι των ψευδαισθήσεων.
"Ποτέ... με ακούς ποτέ ακόμη και εάν είσαι ο τελευταίος άνρας πάνω στον κόσμο!ΠΟΤΕ με ακούς;"
"Διότι θα βρεις καλύτερο;"
"Ναι Βέργο, δε μου λείπε κάτι, θα βρω έναν άνδρα να τιμά τα παντελόνια του και όχι...
Το ύφος του σκοτείνιασε. Της χάιδεψε το πρόσωπο... "εγώ το τέρας όμως δεν μπορεί να σε βγάλει από το μυαλό του... εάν με άφηνες... εάν.."
"Δεν υπάρχει λόγος... άλλωστε έχω προχωρήσει τη ζωή μου!" του δήλωσε αυθόρμητα ώστε να γλιτώσει από αυτό το χάδι, από το άγγιγμα που προκαλούσε κλυδωνισμούς σε όλο το κορμί. Πόσο το μισούσε και πόσο το υπεμενε ταυτόχρονα; Είχε χάσει τα λογικά; ή είχε μαγευτεί τόσο από τα ψέματα.
Το δάχτυλο του πλανήθηκε αργά από τα μάγουλα μέχρι τα χείλη... "Αυτό το στόμα ξεστομίζει τόσο ψέματα, τα μάτια σου όμως δηλώνει κάτι άλλο... σου λείπω επίσης, ζηλεύεις που ασχολούμαι με την Αναστασία, και τώρα ένα νέο ψέμα..."
"Δεν είσαι το κέντρο του κόσμου Βέργο... βλέπω κάποιον άλλον και είμαι ευτυχισμένη!"
Αυτός απομακρύνθηκε από κοντά της.. "Προσπάθησα Χλόη, δεν μπορώ να σε πιέσω... πολύ σύντομα θα έχω νέα από το πατέρα σου, ότι δεν μπορούν να κάνουν οι φίλοι σου μπορώ εγώ να το θυμάσαι αυτό!"
"Μια άλλη δικαιολογία! Έχω πατέρα, έχω ζωή, έχω φίλους... δεν έχω ανάγκη από σκουλήκια όμως!"
Τα κορμιά τους ενώθηκαν... στιγμιαίος ηλεκτρισμός τους διαπέρασε.
"Κοίτα με στα μάτια και ομολόγησε πως και το μίσος και των δυο μας έφερε πιο κοντά!"
"Αι στο διάολο βλάκα, σταμάτα να με τυραννάς! Η έπαρση θα σε καταστρέψει... αφού θες να το ακούσεις ορίστε λοιπόν... το σεξ μαζί σου ικανοποιητικό, πίστευες πως θα με εξουσιάζεις αλλά δεν φτάνει... ένα ανθρωπάκι παραμένεις και ο μόνος λόγος που με χρειάζεσαι είναι επειδή όταν με φιλάς αντικρίζεις την όψη της Ρίτας, της μεγάλης σου αγάπης! Ακόμη και εκείνο το βράδυ..."
"Φύγε!" πρόσταξε αφού η οργή ανακτούσε πάλι τον έλεγχο. "Έχασα μια μάχη αλλά όχι τον πόλεμο!!!" της επισήμανε, σφίγγοντας τις γροθιές.
Η Χλόη έτρεξε με όλη της τη δύναμη ανήμπορη να πάρει ανάσα. Έχασε το οξυγόνο, τη γη κάτω από τα πόδια της. Με φρίκη διαπίστωνε πως πράγματι ο Άρης Βέργος δεν θα έβγαινε ποτέ από τη ζωή της...
Μερικές μέρες αργότερα ο Άρης δεχόταν το τηλεφώνημα από το ιδιωτικό ερευνητή..
"Κύριο Βέργο σας έχω κάποια νέα... κατέληξα σε ένα όνομα, που πολύ πιθανόν η Μαριάννα Χαλκίδη να είχε σχέση τότε.."
"Δε με ενδιαφέρει το όνομα κάποιου αποτυχημένου!" του απάντησε οργισμένος. "Σου ζήτησα μόνο να καθυστερήσεις τα νέα στον πατριό, θέλω να έχω το πάνω χέρι!"
"Κάνετε λάθος κύριε Βέργο, γι' αυτό σας κάλεσα... ο πιθανόν βιολογικός πατέρας της Χλόης Χαλκίδη μόνο αποτυχημένος δεν είναι... μάλιστα όλη η πόλη μιλάει γι' αυτόν!" δήλωσε με σιγουριά.
"Είσαι βέβαιος; θέλω να πω ποιος είναι;" ρώτησε απότομα, αφήνοντας το στυλό κάτω.
"Χωρίς να είμαι 100% βέβαιος έχω αποδείξεις που συγκλίνουν στο συμπέρασμα πως ο κύριος Κωνσταντίνος Ανδρεάδης είναι ο πάτερα της Χλόης..."
Ο Άρης σοκαρισμένος έχασε τη μιλιά του. "Πως είπες το όνομα πάλι;"
"Κωνσταντίνος Ανδρεάδης, ο επιχειρηματίας που εγκαταστάθηκε πίσω στη Θεσσαλονίκη μετά από πολύχρονη απουσία στο εξωτερικό..."
Ο Βέργος χτύπησε τη γροθιά στο γραφείο... αυτή η εξέλιξη ανέτρεπε τα πάντα... τα πάντα και όλα τα σχέδια...