Yavaş adımlarla karanlık yolda ilerlerken tanıdığı yerde olduğu için mutluydu. Arkasında Bulut varken ne kadar güvenli olabileceğinden emin değildi. Kendisini fırsatı olmasına rağmen öldürememiş olması belki gerçekten pişman olduğunun göstergesiydi.
Konuşmamak için aldıkları karara sadık kalmaya dikkat gösteriyorlardı. Bulut tanınmıyordu ama Lucy kendisi için olan tehlikenin geçmediğinin farkındaydı. Yolu bilmesine rağmen farklı bir yerden gitmeleri gerekiyordu. İnsanların arasından geçmek güvenli sayılmazdı. Aralarda ilerlerken sürekli çıkmazlara denk gelmek sinirlerini bozmaya başladı. Bulut'un hâlâ ses çıkarmamış olması ise onu şaşırttı. Umutsuzca ilerlerken bir tarafı çökmüş ev dikkatini çekti. Kurt olmaları onun daha yükseğe zıplamasını sağlayabilirdi. En azından denemeye değerdi.
Bütün gücünü ayak bileklerine verdi. Biraz eğilip kendini kastıktan sonra bir anda ileriye atladı. Ayaklarının altından geri çekilen çökük çatıya bakındı. Ayağının deydiği yerde durdu. Geriye baktığında düşündüğü yerin iki katı yükseğe çıktığını fark etti. Adeta kanatlanıp uçmuş gibiydi. Bulut ise gayet normal bir şeymiş gibi davranıp onun yanına zıpladı. Gerçekten de normal bir şey olduğunu fark etti. Aynı şekilde birkez daha yukarıya zıplayarak en tepeye çıktı. Orada ilerlemek daha kolaydı ve özgürce koşarak yolu kısaltabilirlerdi.
Küçük evlerin olduğu lüks mahalleye geldiklerinde yere indiler. Koşarak ilerlerken hangi evin Tolga'nın evi olduğunu hatırlamaya çalıştı. Sadece bir kere geldiği yeri hatırlayamaması normaldi. Umutsuzca olduğu yerde dikilmeye başladı. Hatırlayamamak beklediği bir şey değildi. Ev olduğu gibi aklındaydı ama yeri bir türlü aklında canlanamıyordu. Belki Atılgan'a ulaşırsa ona da ulaşırdı. Ağzını hafif aralayarak havayı içine çekti. Onun hafif de olsa kokusunu alabiliyordu. İz sürme deneyimi olmamasına rağmen Bulut'un olduğuna emindi.
Lucy, "Bir dişi köpek kokusu alabiliyor musun?" dedi ve kafasını çevirmeden Bulut'a baktı. O da kendisi gibi havayı kokladıktan sonra kafasını salladı. Köpek kokusunu sevmemiş gibiydi. "Onu bul." Bulut anında harekete geçti. Lucy arkasından gelirken dışarıda kimsenin olmamasının mutluluğu içindeydi. Arasıra durup havayı koklamaları haricinde hep hareket halindelerdi.
Bulut'un ani dönüşü ile vardıklarını anladı. Bir anda çitin ardında gelen hırlama ile karışık havlama onun geriye düşmesine neden oldu. Atılgan Lucy'nin kokusunu tanıdığı gibi havlamasını durdurdu ve hevesle kuyruğunu salladı. Bulut'un varlığı umrunda değil gibiydi.
Lucy hafifçe doğruldu ve elini Atılgan'ın kafasında yavaşça gezdirdi. "Tolga burada mı?" Alçak sesle konuşmaya özen gösterdi.
Atılgan şüphe ile Bulut'a baktı. "Bir kurt gibi kokuyor." dedi. "Ayaz'ın sürüsünden mi?"
Lucy, "Hayır," dedi. "Bu tamamen başka bir olay. Tolga burada mı?" diye tekrarladı. Onaylarcasına ses çıkardığını duyduğunda daha da sevinmişti. "Onu getirebilir misin?"
Atılgan arkasını döndüğü gibi açık kapıdan içeri daldı. Onlar da çitin köşesine oturup beklemeye başladılar. Tolga şu anki tek yol gibi duruyordu.
Bulut'un sesi dikkatini dağıttı. "Tolga'ya güvenebileceğimizden emin misin?" Şüphesi sesinden belliydi.
Lucy, "Uzun zamandır arkadaşız." dedi ve Bulut'a döndü. "Sana güvendiğimden fazla güveniyorum."
"Bu konuyu açmaktan vazgeçmeyecek misin? Aylar öncesinden kalmış bir şey. O bir hataydı ve geç de olsa fark ettim. Bir kere olsun beni değil de Yiğit'i suçlamak aklına gelmedi mi?"
"O gün Ayaz olmasaydı ben çoktan ölmüştüm. Bu özür dilencek bir şey değil. Yiğit'in emrine karşı çıkabilirdin."
Sıkkınlıkla nefes verdi. "Ona karşı çıksaydım ben öldürdüm ve seni bizzat kendi öldürmeye çalışırdı. Ayaz tek başına onunla başa çıkacak biri değil. En son girdiğiniz dövüşte geri çekilmelerinin nedeni kendi grubunun yerde olmasıydı. Tek başına olsa seni öldürmeden gitmezdi."
"Yedi kurda karşı tek bir kurt nasıl dayanabilir? Bu çok saçma!" Onun konuşmasını duyduğu ayak sesleri böldü. Atılgan ve Tolga geliyor olmalıydı.
Ayağa kalkıp çitin üstünden baktı. Tolga kendisini gördüğü gibi geri sıçradı. Lucy'i beklemediği belliydi ama korkusunun kokusunu da alıyordu. Kardelen gruba anlatmış olmalıydı. Kendisinin kurt adam olduğunu öğrendiğinde kendisi de korkmuştu. Gece bitip sabaha yaklaşıyor olmasına rağmen evin ışıklarının yanıyor olması da merakını arttırdı.
Lucy, "Seninle konuşmam gerekenler var." dedi ve çitin yanından çekildi. Tolga'nın gelmeyeceğini düşünmesine rağmen çitin üstünden geçerek yanlarına geldi. Atılgan'da yanında gelmişti. Hızlı adımlarla oradan uzaklaştılar ve ağaçların dibindeki karanlık yere gizlendiler. Tolga'nın Bulut'a olan şüpheci bakışları gözünden kaçmadı. Kardelen bunu da anlatmıştı demekki. Neyseki pek uzun sürmeden tekrar Lucy'e odaklandı. Atılgan ise çoktan sahibinin yanındaki yerini almıştı.
Lucy, "Şu anki durumunuzu biliyorsun," dedi ve arkasına yaslandı. "Bütün şehir bizi öldürmek istiyor. Gizlenmemiz lazım."
Tolga da bunun farkındaydı. "Biliyorum. Ama benim seni gizlemem pek kolay olmayacak. Tahminen Kardelen'e ulaşamadığından bana geldin." Lucy kafasını onaylarcasına salladığında devam etti. "Babası, ikiniz arasındaki bağı bildiği için gözünü Kardelen'den ayırmıyor. İstese bile size yardım edemez."
"Sen neden yardım edemezsin? Üvey babanın seni tuttuğunu sanmıyorum."
"Şu an Mahmut ve eşi bizde. Kardelen de öyle. Benim gittiğimi fark ettikleri zaman beni de izlemeye başlayacaklar." Endişeli sesi Lucy'i de endişelendirdi. Mahmut'un kurtlara olan nefretinin bu kadar ileri gittiğini fark etmemişti. Kurtlar bu kadar nefret edilecek canlılar olamazdı.
"Bize yardım etmenin bir yolu olmalı! Tek başımıza şehrin diğer ucuna gidemeyiz. İnsanlar beni tanıyor ve Bulut'un Ayaz'ı getirebilecek kadar güvenilen biri olduğunu sanmıyorum. Muhtemelen gördükleri gibi kovalarlar"
"Ayaz kim?" Kardelen'in diğer kurt adamlardan bahsetmemesine sevindi. Hiçbirinin sürüden haberi yoktu.
Bulut, "Lucy'i koruyan sürünün lideri," diye ilk kez konuştu. "Kardelen'in babasının vurup elinden kaçırdığı beyaz kurt." Tolga onayladıktan sonra etrafa bakınmaya başladı. Peşinden gelirlerse tekrar kaçmaları gerekirdi ve Tolga'nın başı derde girerdi.
Atılgan aklına gelen şey ile Lucy'e havladı. "Son birkaç aydır evin etrafında baykuş kokusu alıyorum. Tanıyor olabilir misiniz? Bana bazen seni soruyordu." Gece diye düşündü. Başka hiçbir baykuş tanımıyordu. Atılgan belki onu tanımıyordu ama Gece yıllardır burada yaşayan yaşlı bir baykuş. Çoğu kişinin nerelere gittiğini ezberlemiş durumda.
Gece en iyi yol olurdu. Çünkü kimseye belli olmadan Ayaz'a ulaşabilirdi. Onunla ilk karşılaşmasında daha Ayaz'ın bir sürüsü olduğunu bile bilmiyordu. Pençelerine büyük bir hayranlık duymuştu. Kendi pençelerinin aksine onlar daha güzeldi. Kendininkilere ne zaman baksa içine korku doluyordu. İlk öldürdüğü adam onu terk etmeyen bir gölge gibiydi.
Lucy, "Teşekkür ederim Atılgan," diye konuşmaya başladı. "Tekrar senle konuşursa şehrin üstünden uçmasını iste, bizi görecektir."
Tolga doğrudan Atılgan'a baktı. Uzunca baktıktan sonra Lucy'e döndü. "Onu anlıyor musun?"
"Biz kurt adamız. Hayvan sayılırız." Tolga kafası ile onayladıktan sonra ne olduğunu sordu. Lucy sakince açıkladıktan sonra Tolga'nın evine göz gezdirdi. "Gitsen iyi olur. Tekrar geleceğim emin ol. O zaman belki daha güleryüzlü olurum." Tolga'ya gülümsedikten sonra yavaşça ayağa kalktı. "Kardelen ile yalnız kalırsan burada ve güvende olduğumuzu anlat. Babasını olabildiğince oyalamaya çalışsın."
Peşinde Bulut ile koşar adımlarla orayı terk ettiler. Şehrin merkezine yaklaştıklarında çoğu evin ışığının yansıdığı fark ettiler. Lucy kendilerinden bu kadar korkuluyor olmaları iyi bir şey miydi emin olamadı. Bir katil veya canavar olarak anılmak çok ağır bir yüktü. Bulut'un amacını ise hâlâ anlamış değildi ve hâlâ ona güvenmiyordu. Şüpheli davranışları fark edilmeyecek cinsten değildi. Düşüncesi sıkışan nefesi ile son buldu. Bir gece için çok uzun koşmuştu. Bir son gelmesi isteği ile yukarıya sıçradı. Karşısına çıkan düz duvara ayak ve el parmaklarını yaslayıp yukarı zıpladı. Tepeye çıktığında yavaşça yere çömeldi. Etrafı kontrol etmesi bittiğinde Bulut da yanına gelmişti. Gizlenecek bir yer bulamıyorsa en tepede duracaktı. Kimse bir kurdun göklere çıktığını düşünmezdi.
Binanın ucuna kadar geldi ve oturdu. Ellerinden destek alarak dik duruyordu. Yüksek binaların açık camlarından sokağa düşen loş ışık şafağın ışığına karışıyordu. Şafak söküyordu, gece nihayet bitiyordu. Şimdiye kadar kendini hiç bu kadar yorgun hissetmemişti.
Devam Edecek...