"မင်းမရှက်ဘူးလား"
ဒယ်ဒီရဲ့ကီးသံအမြင့်နဲ့အော်သံကို
ချန်းယောလ်နားစည်ကွဲမတတ်ကြားလိုက်ရသည်။
"ဒယ်ဒီကလည်းအစမရှိအဆုံးမရှိဘာတွေ
ပြောနေမှန်းကိုမသိ.... "
"ဘာကိုပြောရမလည်း။
မင်းစာမေးပွဲကျတာကိုပြောနေတာ
မရှက်ဘူးလား။
အငယ်ကောင်တောင်မင်းကိုမှီလာပြီ
ကိုယ့်ညီလေးနဲ့အထက်တန်းဝင်ခွင့်အတူ
ဖြေမလို့လား။ငါရှက်လွန်းလို့ငါ့မျက်နှာကို
ဘယ်နားထားရမှန်းမသိတော့ဘူး။မြို့တော်ဝန်ရဲ့သားကအဲ့လောက်ညံဖျင်းရသလားဆိုပြီး "
"ဒါများဒယ်ဒီရာ
လမ်းထွက်ရင် Mask တပ်ပြီးဦးထုပ်ဆောင်း
လိုက်ရင်ဘယ်သူမှ... "
စကားတောင်မဆုံးလိုက်ချန်းယောလ်
ကျောပြင်ကိုအထောင်းခံလိုက်ရသည်။
မြို့တော်ဝန်ကြီးကလက်မြန်ခြေမြန်ဆိုတဲ့
နာမည်သတင်းကအလကားမဟုတ်ဘူးလေ။
"ဒယ်ဒီ လက်မပါနဲ့လေကိုယ့်သားအကြီးလေး
ကိုအမြဲကိုယ်ထိလက်ရောက်ညင်းပန်းနှိပ်စက်နေလို့သားစာမေးပွဲမအောင်တာ "
ပြောပြီးတာနဲ့လှစ်ခနဲထွက်ပြေးလာရသည်။
နောက်နားဆီကနေသူ့ကိုဆဲဆိုကျိန်မောင်းနေသံတွေကကျန်ခဲ့လေပြီ။
ချန်းယောလ် ကစာမတော်လို့စာမေးပွဲကျတာ
မဟုတ်ဘူး။စာမလုပ်ချင်လို့ကျတာ။
စာထဲစိတ်မဝင်စားလိုဆိုပိုမှန်မယ်။
စာတွေကလည်းကျက်လိုက်ရင်ရသလိုလို
မရသလိုလိုနဲ့ထပ်ခါထပ်ခါမကျက်ချင်တော့။
ကျောင်းသွားဖို့ထွက်လာလိုက်သည်။
သူ့ကျောပိုးအိတ်ထဲတော့စာအုပ်အလွတ်
နှစ်အုပ်လောက်နဲ့ဖတ်စာအုပ်တွေ့ရာဘာသာ
သုံးလေးအုပ်ထည့်လိုက်သည်။
သူ့ဆိုင်ကယ်ကိုကျောင်းရှေ့မှာရပ်လိုက်သည်။ကျောင်းထဲတန်းမောင်းသွားမလို့ဟာ
ဝင်းတံခါးပိတ်ထားသည်။ဘာလည်းဟ
ငါ့ဆိုင်ကယ်လာတာတောင်ပိတ်ထားရတာလည်း။ဆိုင်ကယ် ဦးထုပ်ကိုချွတ်ကာဟိုဘက်နားကကျောင်းနောက်ကျလို့ထိုင်ထလုပ်နေရသောကျောင်းသားတွေဆီလှမ်းကြည့်လိုက်
သည်။ကြိမ်လုံးကိုင်ထားသောလူကသူတစ်ခါ
မှမမြင်ဖူးဘူး။ဘာလည်းဆရာအသစ်လား။
YOU ARE READING
CHANHUN MINI STORY BOOK 1
Short Story⚠ WARNING ⚠ This mini story contain words,bad and adultsense.Please don't read under 18 person .
