Kamp LGBT (gxg) || Wattys

69

Ook al is het hebben van lekker eten wel fijn, moet ik nu wel aan Vaia vertellen wat er aan de hand is. Dat wil ik in ieder geval. Het is niet goed om dit voor haar achter te houden. Vooral als we elkaar zo meteen een hele lange tijd niet meer gaan zien. Dus begin ik met vertellen.

Als eerste begin ik over die eerste dag hier. Dat ik haar vertelde over dat ik verliefd was op iemand, maar zij niet op mij. En dat ze iets heel vervelends deed, maar ik daar niet echt op in was gegaan. Daarna begon ik het vanaf het begin te vertellen. Over het verliefd zijn. Het Rebecca vertellen. Het gebeuren bij mijn kluisje met Ava erbij. Dat ik dacht dat Ava er niets mee te maken had. Maar waarschijnlijk dus wel. Of eigenlijk blijkbaar wel. En dat ik nu dus niet weet wat ik hiervan moet denken. En wat Ava net zei. Ik ben bang voor wat er gaat gebeuren wanneer Vaia er niet bij is. Ik bedoel, we gaan naar dezelfde school. Ik moet ze nog een heel jaar iedere dag zien. Ik zit zelfs bij Rebecca in de klas.

Vaia blijft nadat ik klaar ben met vertellen nog een tijdje stil. Haar uitdrukking is wel steeds bozer geworden, naarmate ik verder kwam in het verhaal.

"Mag ik haar slaan?"

Ik weet niet precies of dat nou een vraag is.

"Doe maar niet. Ik wil niet dat je in de problemen komt."

Vaia kijkt me verbaasd aan. "Ik kom niet in de problemen."

"Maar ik waarschijnlijk later dan wel. Thuis."

Dat lijkt Vaia wat te kalmeren. Of in ieder geval lijkt er een minder grote storm in haar ogen te woelen en legt ze haar arm om me heen.

"Het komt echt wel goed. Ik blijf gewoon hier tot je weg moet. Dat beloof ik je. Mijn ouders komen me toch niet ophalen en de chauffeur wacht wel. Ik blijf bij je."

Dat is in ieder geval fijn. Dat ze blijft tot ik weg ga. Maar ik weet nu echt niet meer wat ik van Ava moet verwachten. Wie weet wat ze allemaal geregeld heeft. Het enige wat ik weet is dat ze iets van plan is. Maar wat? Daar kom ik maar op één manier achter. En ik heb er geen zin in.

Vaia had gelukkig ook nog haar camera mee genomen, dus konden we alsnog door de foto's gaan kijken. Vaia zei dat ze dat eigenlijk wou laten wachten tot nog later, op het moment dat we misschien nog maar tien minuten hadden. Zodat we lachend afscheid konden nemen. Maar deze situatie vroeg nu om die lach. Dus doen we het nu. En ik kan één ding sowieso zeggen, je kan zien dat wij wel een fotografie workshop hebben gevolgd en Mark niet. Maar dat is niet erg. De foto's zijn daardoor juist nog gekker en lachwekkender. Precies wat we nu nodig hebben.

Hallo lieve lezers,

Nee, we gaan Ava niet slaan. Ook al zou ik dat zelf misschien wel willen. Oops.
Maar ja, fijne Valentijnsdag iedereen!! Laat in de comments weten wat je van het hoofdstuk vindt en tot maandag (15 februari)!!!

~Bianca