Kamp LGBT (gxg) || Wattys

61

De pannenkoeken smaken lekker, maar waarschijnlijk niet zo lekker als ze zouden moeten smaken. Ik voel me ook niet zo lekker, misschien ligt het daar aan. Dat zal het vast wel zijn. Ook al weet ik dat ik moet genieten van vandaag en dat ik niet al te veel moet stilstaan bij dat we morgen naar huis gaan, doe ik dat toch. Het is toch lastig. Ik snap nu wel waar Vaia's spreuk vandaan komt. Wanneer je zo veel stil staat bij jouw verdriet, zie je op een gegeven moment het geluk om je heen niet meer. Terwijl dat eigenlijk het belangrijkste is op dat moment. Het genieten van het geluk dat je op dat moment hebt. Ja, dat is het belangrijkste.

Na de lunch gaat iedereen eigenlijk naar zijn eigen hut toe en blijven Vaia en ik alleen over. We lopen naar de rand van het veld, waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt. Ik weet nog dat ik die tweede dag zo verbaasd was om het uitzicht. Het uitzicht is nog steeds prachtig.

We gaan naast elkaar zitten kijken naar het uitzicht. Dat is een van de dingen die bij ons automatisch gaan. Wanneer we een mooi uitzicht zien, gaan we er samen naar zitten kijken. En dat doen we dan nu dus ook. Maar ik kan mijn ogen ook niet van Vaia af houden. Nog even kijk ik naar het uitzicht, maar dan kijk ik weer naar haar. Het is zonde om nu niet naar haar te kijken. Niet veel later kijkt Vaia ook alleen nog naar mij. Haar prachtige groene ogen schitteren en ze kijkt me weer zo liefdevol aan. Zo liefdevol dat mijn hart iedere keer weer smelt. Langzaam buigt ze zich naar me toe en kust me zachtjes op de lippen.

We blijven nog een hele tijd op het veld zitten tot Mark omroept dat iedereen die ijs wilt naar de kampvuurplaats moet komen. En wie zegt er nou nee tegen ijs? Wij in ieder geval niet.

Na het ijs worden we uitgenodigd naar hut 7 te komen. Blijkbaar is het daar heel gezellig.

Vaia kijkt me vragend aan en ik haal mijn schouders op. Willen we nu tijd door dringen met alleen ons tweetjes of met nog meer mensen. Het liefst wil ik natuurlijk alleen met Vaia zijn, maar ze is net terug, dus dan snap ik het ook wel als ze naar hut 7 wil.

Maar Vaia schudt haar hoofd. Blijkbaar denkt ze er hetzelfde over als ik en wil ze tijd met alleen ons tweetjes doorbrengen.

"Nu mag jij even in de hut wachten, ik maak dan even een verrassing klaar," zegt ze. Ik vind het niet eens erg om op een verrassing te moeten wachten nu. Haar verrassingen zijn altijd zo geweldig.

Niet veel later of in ieder geval in vergelijking met hoe lang het normaal bij Vaia duurt om een verrassing voor te bereiden, komt Vaia heel enthousiast de hut binnen. Ze laat de deur bijna tegen de muur knallen met de kracht waarmee ze binnen komt.

"Kom," roept ze als enige voordat ze weer naar buiten loopt.

Zo snel mogelijk ga ik achter haar aan. Blijkbaar is het heel leuk, want normaal gezien heeft ze wel geduld. Nu dus blijkbaar niet. Ik moet moeite doen om haar bij te houden, zo snel als ze loopt.

We lopen achter het grote gebouw langs, naar de rechter kant van het kamp. Daar waar normaal niet veel anderen komen. En we blijven maar doorlopen. Zo ver ben ik hier zelf nog niet gekomen. We zijn al voorbij het pad waar we de berg op gingen. Ik trek een gezicht, we lopen nu wel al lang.

"Nog eventjes," beloofd Vaia wanneer ze mijn gezicht ziet.

Nog eventjes door gaan dan. En dan is de verrassing.

De berg gaat hier steil naar boven toe en er staan hier geen bomen. Een groot open veld, aan een kant begrensd door de berg. Het is erg mooi. Bijna het hele open veld staat vol met bloemen in allerlei kleuren. Vaia weet wel altijd de mooiste plekjes uit te zoeken.

Dit keer heeft ze geen picknick geregeld. Ze heeft alleen haar camera bij zich.

"Ga eens daar staan," zegt ze al wijzend naar een plekje tussen de bloemen.

Rustig volg ik haar instructies op. Ze zegt me te gaan zitten en schiet nog voor ik helemaal zit al een aantal foto's.

Wanneer ze even later denkt de goede foto te hebben wilt ze me naar de volgende plek dirigeren, maar eerst wil ik foto's van haar maken. Het is dan misschien wel Vaia's verrassing voor mij, maar ik wil het niet alleen om mij laten gaan. Daar had ze eigenlijk anders over gedacht, maar ze laat het gebeuren.

We lopen verder het bos door en als we een mooi plekje tegen komen stoppen we om foto's te maken. Ook al hebben we er al erg veel. Ze heeft me beloofd ze voor me uit te printen, maar ik denk niet dat ze bedoelde dat ik ze deze week dan nog krijg. Voordat ik weg ga. Maar dat betekend wel dat ik haar nog een keer zal zien, of in ieder geval dat ze ervoor wilt zorgen dat we elkaar hierna nog een keer zien. En heel misschien is dat de hoop die ik nog nodig had.

Hallo lieve lezers,

Hier weer een nieuw hoofdstuk. Ik hoop heel erg dat jullie het leuk vinden. Ik vond het in ieder geval heel leuk om te schrijven. Laat in de comments weten wat je ervan vindt en tot donderdag (21 januari)!!

~Bianca