Kamp LGBT (gxg) || Wattys

10

Tergend langzaam hoor en voel ik haar nog dichter bij komen. Alsof ik het dan niet zou merken. Wanneer ze eindelijk echt tegen me aan zit, leun ik tegen haar aan. Ik heb iemand nodig nu. Iemand die me veilig en gelieft laat voelen. Iemand die een thuis voor me is.

Vaia slaat haar armen om me heen. Mijn hoofd ligt op haar schouder. En weet je, ze voelt als thuis. Ze laat me voelen alsof ik ergens hoor. Alsof ik niet alleen ben. En als belangrijkste van allemaal, ze laat me geliefd voelen. Ze laat me liefde voelen die ik nog nooit van iemand anders heb gekregen. Het is anders dan de liefde van mijn ouders.

En ik voel ook meer liefde voor haar dan dat ik ooit voor de anderen, waar ik verliefd op ben geweest, heb gevoeld.

We blijven zo zitten. In stilte. Beiden weten we niet wat te zeggen, maar misschien is dat wel goed zo. Dit moment is perfect en ik wil dat het zo blijft. Maar toch wordt ons moment verstoord met een zacht kloppen op de deur.
"Ik wil niet open doen." Mijn stem klinkt nu al weer trillerig. Wat als het Ava is. Ik heb daar echt geen zin in nu.
"Sorry, maar ik ga toch open doen. Blijf hier maar zitten. Ik laat je wel weten of de kust veilig is." Haar stem klinkt zo warm, zo geruststellend. Ze glimlacht naar me met zo een glimlach die je verteld dat alles goed is. Maar toch zie ik iets in haar ogen wat me verteld dat zij ook niet zo veel zin heeft om de deur open te doen. Maar voor dat ik haar kan tegen houden doet ze de deur al open.
"Mark wat doe jij hier?" Vaia klinkt net zo verbaast als ik ben.
Ik ga staan en pak een stoel om op te zitten. Niet veel later komen Vaia en Mark erbij zitten. Hun gezichten vertellen niet veel goeds.
"Is er iets?" vraag ik, ook al weet ik het antwoord al.

Ik lig te staren naar het plafond. Nadat Mark weg ging, gingen we meteen naar bed. Maar ik kan niet in slaap komen. Beelden vliegen door mijn hoofd, van toen. Met haar. Een traan loopt over mijn wang. Mijn poging om niet te snikken mislukt. Nu hopen dat Vaia het niet hoort. Ik heb haar al genoeg zorgen gegeven. Ik luister een tijdje, maar ik hoor niets. Gelukkig.
Wanneer ik denk dat ik echt nooit in slaap meer zou vallen, voel ik mijn ogen zwaar worden.

Ik sta bij mijn kluisje, net als toen. Ik had haar verteld wat ik voor haar voelde. Ze lachte me uit. Nu is het de dag daarna. Ik zucht. De afloop hiervan weet ik al. Ik had het haar nooit moeten vertellen. Snel kijk ik erg geïnteresseerd naar de spullen in mijn kluisje. Ze komt de gang in lopen. 'Loop door, loop door,' hoop ik. Maar ze stopt bij mijn kluisje. "Schatje," zegt ze tegen haar blond harige vriendin. De rest hoor ik niet, omdat ze fluisteren. Ik draai me om om naar mijn klas te lopen. Als aan de grond vast genageld blijf ik staan. Ze staan te zoenen. En zij, zij kijkt naar mij. De blik in haar ogen zegt alles. Ze doet dit om mij.

Hoi hoi,

Weer een nieuw hoofdstukje voor jullie. Dank jullie wel voor al die lieve, en soms wat agressieve (naar Ava toe) reacties op mijn verhaal. Dat geeft me iedere keer weer energie om verder te schrijven. Zoals altijd ben ik ook nu weer benieuwd naar wat jullie van dit hoofdstuk vinden. Laat het graag horen. Tips zijn ook altijd welkom. Ik hoop dat jullie net zo hebben genoten als ik bij het schrijven.
Tot het volgende hoofdstuk.

~Bianca