Kamp LGBT (gxg) || Wattys

28

A/N Lees straks even wat ik onderaan dikgedrukt heb staan. Er is een mededeling en een vraag aan jullie.

Halverwege het potje voetbal wordt er omgeroepen dat de mensen van de avondwandeling moeten komen eten. Vaia en ik stoppen meteen met spelen. Twee anderen van de zijlijn komen meteen het veld op om voor ons in te vallen. Ik kijk nog om me heen, maar er zijn geen anderen die nu richting de eetzaal lopen. We stoppen nog even bij onze hut om kleren te wisselen, want inderdaad zitten er grasvlekken op.

Na het eten roept een begeleider ons bij elkaar. We zijn maar met zijn achten, wat echt een klein groepje is hier. Normaal ligt het aantal rond de twintig. Maar het is wel fijn een klein groepje. Met zijn allen lopen we naar buiten toe richting het meer. We lopen er een tijdje langs voor we het bos in gaan. Het is nog niet echt donker, maar zo in het bos, waar er al minder licht is vanwege de bomen, is het een stuk donkerder. Ik pak meteen Vaia's hand weer vast. We lopen een tijd in stilte achter de begeleider aan. Dit keer heeft hij niet gezegd dat iedereen stil moet zijn, maar dat hoeft ook niet. Niemand praat terwijl we door blijven lopen.

Na een tijdje komen we aan de rand van een open plek. De begeleider pakt een paar kleedjes die hij in een rugzak mee had en legt ze op de grond en gebaart ons te gaan liggen. Dus dat doen we dan. Boven ons schijnen duizenden sterren en hoe langer ik kijk, hoe meer sterren ik zie. Vaia wijst naar boven toe. Ik zoek langs de sterren en dan zie ik het nog net voor hij weg is. Een vallende ster.

"Je mag een wens doen," fluister ik.

Ik ook, denk ik. Hoewel, Vaia wees me er op. Het kan zijn dat het dan niet telt. Ik bedoel, ik zou het begrijpen als daar ergens de grens zou liggen. Maar toch doe ik mijn wens, want proberen kan nooit kwaad. Ik wens dat Vaia en ik lang bij elkaar zullen blijven. Zacht geef ik een kneepje in Vaia's hand. Ze draait zich naar me toe en ik geef haar een kusje. "Dat onze wensen maar uit mogen komen."

Terug bij onze hut kleden we ons snel om en gaan meteen naar bed. Het is al erg laat, dankzij een in slaap vallende begeleider.

De dekens zijn koud geworden en dat maakt het alleen maar kouder voor mij. Met de tijd dat we er achter kwamen dat de begeleider daar lag te snurken was het al koud geworden buiten. Te koud voor onze zomerse kleren tenminste.

"Aryah, heb jij het ook zo koud?"

Ik draai me naar Vaia om en knik. Het licht van de maan zorgt er voor dat onze hut nog best wel verlicht is. Het schijnt door de gordijnen heen naar binnen. Niet dat de gordijnen dik zijn.

"Ja, ik kan maar niet warm worden," zeg ik zachtjes. Ik stap uit bed en loop naar dat van haar toe. "Mag ik naast je komen liggen?" vraag ik voorzichtig.

"Anders zou je voor niets zijn opgestaan. Tuurlijk mag het." Vaia klinkt blij met mijn vraag. En waarschijnlijk is het niet alleen omdat ik anders voor niets zou zijn opgestaan, dat het van haar mag. Maar ik hou wijselijk mijn mond. Dit moment ga ik niet verpesten.

Vaia schuift niet op, maar gebaart dat ik naar de andere kant moet lopen.

"Deze plek begint net wat warmer te worden. Echt niet dat ik dan ga opschuiven."

Ik snuif. "Ook niet voor mij?" Maar ik snap wat ze bedoelt. Ik stap in het bed en huiver tegen de kou. Maar snel ben ik dat al vergeten. Ik lig naast Vaia in bed! Wat moet ik doen? Moet ik dichter bij gaan liggen? Verder weg?

Ik hou me zo stil mogelijk om maar niets verkeerd te doen. Ik kijk niet eens naast me om te zien wat Vaia doet. Ook niet als ik haar voel verschuiven. Mijn kant op. Met haar rug naar me toe komt ze tegen mijn zij aan liggen.

"We deden dit toch voor de warmte?" vraagt ze. En ik moet haar gelijk geven. Dat is waarom ik hier kwam liggen.

"Dan is het misschien wel handig om tegen elkaar te gaan liggen. Voor de warmte."

Ik zucht zachtjes. Hopelijk zacht genoeg dat Vaia het niet hoort. Nu moet ik gaan bewegen. Voorzichtig draai ik op mijn zij naar haar toe. Maar ik weet niet waar ik mijn armen moet laten. Of mijn benen. Mijn hele lichaam eigenlijk. Maar Vaia lijkt het wel te weten. Ze pakt mijn arm en legt die over haar zij heen met mijn hand bij haar buik. Meteen voel ik mijn wangen warmer worden. Niet dat ik daar zo veel aan heb met de rest van mijn lichaam.

Vaia heeft nog steeds mijn hand vast en wrijft met haar duim over de rug van mijn hand. Het heeft een rustgevend effect en langzaam begin ik het warm te krijgen. Ik sluit mijn ogen en langzaam voel ik mezelf in slaap vallen.

Hoi lieve lezers,

BIG ANOUNCEMENT

Ik ben er achter gekomen dat met het rooster van het plaatsen ik inclusief dit hoofdstuk 7 hoofdstukken nodig heb om het jaar af te maken. Ik zit al bijna aan dat getal, dus ik heb besloten om na dit hoofdstuk iedere twee weken te publiceren. Dat betekent dus dat ik vaker een hoofdstuk plaats.

Nu kwam ik er achter dat het getal dan van 7 naar 9 ging. Ik heb nu al bijna 9 hoofdstukken, dus ik ga het veranderen naar iedere week updaten tot ik zie dat dat niet meer lukt. Het zijn nu 17 hoofdstukken nog dit jaar geworden (inclusief deze). Dus ik ga kijken of ik dat kan bijhouden.

Ik hoop dat jullie dit een leuk hoofdstuk vinden. Laat het vooral weten in de comments. Het was heel erg leuk om dit hoofdstuk te schrijven vanwege het schattige einde. Ik was met het schrijven van dit hoofdstuk lekker buiten in een park dichtbij gaan zitten om te schrijven. Dat hielp blijkbaar voor de inspiratie, want ik had meteen een langer hoofdstuk. Tot het volgende hoofdstuk!! (14 september) En we hebben 15k reads. Ik wil iedereen bedanken die mijn verhaal heeft gelezen.

Oh en als je voor je verjaardag een extra hoofdstukje zou willen, kan je in de comments je verjaardag sturen. Dan kijk ik of het haalbaar is en schrijf ik een extra hoofdstukje voor je.

~Bianca