Kamp LGBT (gxg) || Wattys

14

Na de broodjes gaan er zakken met marshmallows rond. De meesten prikken er meteen al een stuk of vijf aan hun stok en ik ben niet anders. Als je er veel wilt hebben, moet je er ook veel nemen. Ook al is er meer dan genoeg voor iedereen. Ondertussen zijn er nog een paar andere begeleiders bij komen zitten. De roodharige vrouw die op de tweede avond gitaar speelde heeft ook vandaag haar gitaar bij haar. Na de eerste paar noten al weten een aantal al om welk lied het gaat en beginnen mee te zingen. Zelf weet ik niet of ik wel mee wil zingen. "Je zingt prachtig." Klinkt Vaia's stem in mijn hoofd. Ik zing mee.

Nadat de marshmallows op zijn en we klaar zijn met liedjes zingen beginnen de spelletjes truth or dare. Ik heb nooit echt van dit soort spelletjes gehouden. Alles wordt dan opeens zo persoonlijk en intiem. Uiteindelijk deel je meer met de groep dan nodig is. Maar toch is het ook leuk om mee te doen. Als je het goed speelt krijg je antwoorden die je normaal niet zomaar zou krijgen.

Iedereen weet ondertussen wel van onze relatie en waarschijnlijk is het ook algemeen bekend dat ik nogal verlegen ben. Dus dan is dit natuurlijk de vraag die je het meest kan verwachten. En ik kan niets anders dan naar Vaia staren. Mijn wangen knalrood. Mijn keel wordt droog en ik slik. En al die tijd kijkt Vaia me met haar betoverende glimlach aan. Een glimlach die me zegt dat ik de tijd ervoor mag nemen en me aanmoedigt. Ik glimlach terug, wat bof ik met haar. Ik ga nog wat dichterbij zitten. Naast het knetteren van het vuur is het stil om ons heen. Onze gezichten komen dichter bij elkaar. Het vuur werpt een goudkleurige gloed op Vaia's gezicht. Haar ogen zijn in het licht magisch mooi. Onze lippen komen bij elkaar en gaan snel weer van elkaar af. Mijn hoofd is nog roder dan hiervoor. Ik kijk de kring rond. Maar ze zijn al weer verder aan het gaan met het de volgende uitdaging.

Vaia slaat haar arm om me heen. "Je hebt het gedaan. Je durfde het," fluistert ze enthousiast. Ik leun tegen haar aan. Ik durfde het.

"Oké iedereen," begint de begeleider, "hier moeten jullie goed opletten. Het kan hier gevaarlijk zijn. Er zitten veel stenen los." We staan ergens halverwege de berg die we meteen na de lunch zijn begonnen te beklimmen. Het pad voor ons begint steeds smaller te worden. Vaia geeft een kneepje in mijn hand en ik kijk om. Een sprankje angst begint door te schijnen in haar ogen. Iets wat ik niet had verwacht van de altijd zelfverzekerde Vaia. Ik glimlach en geef een kneepje in haar hand. We zullen er vast snel weer voorbij zijn. Voorzichtig lopen we achter de begeleider aan. Het is compleet stil, iedereen is te druk bezig met het concentreren op het pad. Na wat uren lijkt te duren, wordt het pad weer breder. En nog wat later staan we bovenaan. Vanaf hier kan je best ver kijken, hoewel voor een groot deel het uitzicht wordt geblokkeerd door de andere bergen. Blijkbaar is dit een van de lagere.

Vaia laat mijn hand los en slaat haar arm om me heen. Maar veel tijd om stil te staan hebben we niet. Al snel moeten we verder, zodat we voor het avondeten weer terug bij het kamp zijn.

De terugweg gaat al makkelijker. En sneller. Voordat ik het weet zijn we al weer bij het kamp, precies op tijd voor het avondeten. Snel loopt Vaia naar de eetzaal. Ze pakt snel wat eten, loopt naar een tafel toe en zonder op mij te wachten begint ze met eten. Snel haal ik ook wat eten en kom erbij zitten, maar ze heeft haar eten al bijna op. Wat is er aan de hand. Wanneer ze het op heeft ruimt ze haar spullen op. "Ik zie je zo wel. Ik moet nog wat doen," is het enige wat ze zegt voordat ze de eetzaal weer uit snelt.

Hallo lieve lezers,

Het is al weer een tijdje geleden dat ik een hoofdstuk had geplaatst. Ik heb het best wel druk gehad met school. Ik hoop dat ik met de kerstvakantie nog een hoofdstuk kan plaatsen. Ik ben heel benieuwd wat jullie van dit hoofdstuk vinden. 
Tot het volgende hoofdstuk

~Bianca