Kamp LGBT (gxg) || Wattys

65

We lopen over het veld. Hand in hand. Het is de laatste dag. De laatste minuut misschien wel. Onze ouders kunnen ieder moment komen.

"Ik zal je zo missen," zeg ik zachtjes. Een traan rolt over mijn wang. Ik wil nog niet weg. Ik wil nog geen afscheid nemen.

Vaia veegt de traan van mijn wang en geeft me een kus. "Het komt wel goed, we zien elkaar nog wel. We houden contact."

Voetstappen komen dichterbij. Het zal Mark vast wel zijn, die ons gaat vertellen dat onze ouders er zijn. Ik kijk niet eens om.

Nog een traan rolt over mijn wang en Vaia kust me weer.

"Het komt goed," blijft ze zeggen tussen elke kus door.

Achter me schraapt iemand zijn keel. Dit is Mark niet. Die zou ons niet zo gestoord hebben. Niemand van het kamp. Niemand van het kamp! Ik draai me snel om. Mijn ouders. Ze stonden achter me. Ze hebben dit gezien. Hun gezichten staan op onweer. Dit gaat niet goed.

Achter me roept Vaia mijn naam, maar ik draai me niet om. Ik wil mijn ouders de rug niet toe keren. Nog een keer roept ze mijn naam. En nog een keer.

"Aryah."

Langzaam open ik mijn ogen. Mijn wangen voelen... Nat? En plakkerig?

"Aryah, gaat het? Je had een droom. Je huilde. En je raakte in paniek. Wat was er aan de hand?" vraagt Vaia. Haar stem klinkt zo bezorgd.

"Het was maar een droom," probeer ik. Maar aan Vaia's gezicht te zien kom ik er niet op die manier vanaf. Ze gaat zitten op het bed. Ze stond eerst naast me.

"Vertel me wat er aan de hand is. Alsjeblieft." Haar stem slaat om van bezorgd naar gebroken. De vorige keer gebeurde dit ook. De dag dat ze weg ging. Toen durfde ik haar ook dingen niet te vertellen. Omdat ik de sfeer niet wilde verpesten. Nu wil ik dat ook niet, maar dat is niet de enige reden dat ik het niet wil vertellen.

"Het was geen goede droom. Het was vandaag, maar dan net voor we weg zouden moeten. Net voordat onze ouders zouden komen. Ik zei dat ik je zou missen. Jij kuste me." Ik stop. De droom blijft zich voor mijn ogen afspelen. En dat wil ik niet. Ik wil dat het stopt. Ik wil dit me niet herinneren. Maar toch moet ik verder. "En toen stonden mijn ouders daar. Ze hadden het gezien en werden boos. Toen werd ik wakker."

Vaia veegt een traan van mijn wang af, waarvan ik nog niet eens door had dat die daar was. "Het komt goed." fluistert ze.

Ik zou haar zo graag willen geloven.

Tijdens het ontbijt is het stil. Iedereen zit bedrukt voor zich uit te staren. Ook aan de tafels om ons heen is het stil. Bijna niemand praat. Niemand heeft dan ook zin om naar huis te gaan. En de ouders kunnen vanaf elf uur komen. Het is nu al half negen. Over twee en een half uur is er al kans dat we gedag moeten zeggen tegen de anderen. Of ik tegen iedereen.

De begeleiders doen ook niet veel om ons vrolijk te houden. Zij zien er zelfs niet blij uit. Denk dat de stemming van ons een beetje op hun overslaat. Sommigen hebben dit ook al een keer meegemaakt. Die weten hoe vervelend dit voelt.

Onder tafel pakt Vaia mijn hand vast. Ook zij is stil. Normaal is zij de vrolijkste van de groep. Zij is eigenlijk bijna altijd vrolijk. Alleen nu niet. En ik ben daar een reden van. Of ik dat nou wil of niet. Dit kan ik niet voorkomen. Dat is onmogelijk.

Hallo lieve lezers,

Eerst fantastisch nieuws, conversie therapie (therapie om je seksualiteit te veranderen) wordt strafbaar in Nederland. Het heeft lang geduurd, maar nu eindelijk gaat het gebeuren!!

Hier weer een nieuw hoofdstukje. Het eerste hoofdstuk van de laatste dag. Nog tien te gaan. Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Laat het vooral weten in de comments.
Ik weet dat ik er nogal wat moeite mee had om te schrijven, omdat het toch de laatste dag is en het einde heel dichtbij komt.

Ik ben ondertussen ook druk bezig met het vervolg schrijven. De eerste zes hoofdstukken staan daarvoor al klaar!!

Tot donderdag (4 februari)!!!

~Bianca