Kamp LGBT (gxg) || Wattys

52

Naarmate de lunch steeds dichter bij komt, hoe meer de spanning in mijn buik zich opbouwt. Ik kan niet wachten tot Vaia er is en het is nu al bijna zo ver.

Ik was op een gegeven moment weer terug gelopen naar het kamp. Ik begon zo veel te denken over wanneer Vaia terugkomt dat ik niet meer alleen met mezelf en mijn gedachten wilde zijn. Gelukkig kon ik Alis snel vinden. Ze zat tegen een boom aan te kijken naar hoe anderen aan het voetballen zijn. Dus ging ik naast haar zitten.

"Wie staan er voor," vraag ik in een poging een gesprek op gang te krijgen.

Alis haalt haar schouders op. "Geen idee. Ik ben hier alleen voor Cass. Voor de rest heb ik er niet echt op gelet."

Ik knik maar. Ik heb geen idee wat ik hierop kan antwoorden. Wel weet ik nu hoe haar vriendje heet. Eindelijk. Na vier dagen. Liever laat dan nooit. Zou Vaia dan zeggen. En daar heeft ze gelijk in. Oh ze heeft ook altijd gelijk. Zelfs wanneer ze er niet is heeft ze gelijk.

"Hoe is het gekomen dat jullie wat kregen?" Ik ben wel benieuwd naar hoe dat zo gekomen is.

Alis kijkt me scheef aan. Had ik het al moeten weten?

"Nou, wij zitten in ieder geval niet met zijn tweeën in een hut. Dus kwamen we elkaar pas bij de eerste activiteit tegen. Daar viel hij me wel op, dus had ik zoiets van dit is mijn kans. Ik ging met hem praten en hij hielp me wel eens met dingen in de activiteiten. We hadden toevallig dezelfde activiteiten gekozen. Dus hebben we die hele week samen doorgebracht. Ik had toen nog twijfels of hij wel ook op meisjes zou vallen. We hadden daar nog niet over gepraat. Maar ergens begin die week daarna na een kampvuur vroeg hij of ik zijn vriendin wilde zijn. En toen zei ik natuurlijk ja. Dus, dat is hoe het gebeurt is."

Cass komt op ons afgelopen samen met een aantal meiden. Ze lopen te juichen, dus blijkbaar hebben ze gewonnen.

Cass geeft Alis meteen een kus en ze lopen samen naar het grote gebouw toe. Ik loop er op een afstandje achteraan. Het is waarschijnlijk maar beter als ik ze wat privacy geef, Alis kennende.

"Ze zal er ongeveer om twee uur zijn." Mark staat bij de ingang op me te wachten. "Dus als je opschiet met eten lopen we zo meteen alvast samen naar de ingang."

Ik knik en loop snel de eetzaal binnen. Er is weer eens enorm veel keuze voor de lunch, maar ik ga voor een paar simpele boterhammen. Ik moet opschieten, dus ik heb geen tijd voor wat speciaals. Blijkbaar ben ik toch langer in het bos gebleven dan ik dacht.

Na het eten kijk ik even snel op de klok. Het is kwart voor twee. Dan staat Mark waarschijnlijk weer op me te wachten in de hal. En inderdaad, als ik de eetzaal uit kom lopen, staat Mark daar op me te wachten.

"Klaar voor?" vraagt hij.

Maar ik weet helemaal niet of ik hier wel klaar voor ben.

"Laat ik het anders zeggen," begint hij snel. "Heb je er zin in?"

Daar kan ik wel antwoord op geven. Natuurlijk heb ik er zin in. Ik wil Vaia al zien sinds de minuut dat ze wegging. Dus dat zeg ik dan ook tegen Mark. Hoewel ik dat laatste weglaat. Dat hoeft hij niet per se te weten. En hij wist het waarschijnlijk ook wel. Daar hoef je niet zo moeilijk voor te doen.

Mark leunt tegen een paal van de ingang aan. Het zijn twee grote palen met daartussen, bovenin, een bord met ingang erop geschilderd.

Vanuit is zachtjes een motor te horen. Mijn hart begint sneller te kloppen. Is dat Vaia? Is ze er eindelijk? En hoe ver weg zijn ze nog? Hoe lang nog tot ik haar zie?

Hoe dichter bij het geluid komt, hoe sneller en harder mijn hart begint te kloppen. Langzaam komt er een auto in beeld. Of eigenlijk is het niet langzaam. De auto rijdt snel, maar het lijkt zo enorm langzaam te gaan. Het lijkt zo enorm lang te duren voordat de auto eindelijk voor de ingang stil staat.

De geblindeerde ramen helpen ook niet veel. Vaag kan ik wel figuren onderscheiden, genoeg om te zien dat het Vaia is, maar voor de rest niet. Heel langzaam gaat de deur open. Of het is weer mijn hoofd waar het uren lijkt te duren in plaats van secondes. Haar hand is het eerste dat ik zie. Ze duwt de deur open en zet een been naar buiten. Ze stapt naar buiten toe, langzaam zie ik haar gezicht weer. Haar bruine, golvende haren. Haar groene ogen, die meteen op mij gericht zijn, die meteen stralen. Haar lippen, in een van de grootste lachen die ik tot nu toe bij haar heb gezien.

Ze komt op me af gelopen. Weer lijkt het zo langzaam te gaan. Ook ik zet een paar stappen naar voren. En toch, voor ik het weet, staat ze voor me en slaat ze haar armen om me heen. Voor het eerst in een week voel ik haar weer om me heen. Ook ik sla mijn armen om haar heen. Ze is er weer. Ze is weer bij mij en ik ben weer thuis.

Hallo lieve lezers,

Ten eerste, vrolijke kerst iedereen!! Ik hoop dat jullie ondanks alles nog een fijne kerst hebben.

Ten tweede, Vaia is weer terug!! Ik heb er lang op gewacht tot ik dit eindelijk ging plaatsen en ik weet dat jullie er ook op aan het wachten waren. Dus ik hoop dat jullie er van genoten hebben!! Laat het weten in de comments.

Tot morgen, tweede kerstdag!!

~Bianca