Kamp LGBT (gxg) || Wattys

16

 Ik word wakker, maar hou mijn ogen nog even dicht. Eventjes genieten van het moment.

Vaia was tijdens de film al in slaap gevallen. Ik had de laptop weg gelegd en was daarna weer naast Vaia gaan liggen. En nu ligt Vaia, met haar arm om me heen, achter me. Ik schuif wat dichter tegen Vaia aan. Bijna denk ik dat ze wakker wordt, maar dat was vals alarm. Ze slaapt rustig verder. Wel slaat ze haar arm steviger om me heen. Nu maar hopen dat Vaia nog lang blijft slapen. En zo, liggend tegen Vaia's warme lichaam, val ik weer in slaap.

Na wat voor mij maar een paar minuten lijkt, maar waarschijnlijk een uur is geweest, schudt Vaia me wakker. "Aryah, wakker worden. Fotografie begint nu. We hebben het ontbijt al gemist. We moeten opschieten." Vaia zich al in de badkamer aan het omkleden. Snel spring ik uit bed en begin me ook om te kleden. Na een paar minuten staan we buiten het huisje, halen we snel wat ontbijt en rennen we naar de plek van het fotograferen. Daar staat een begeleider al op ons te wachten. Nog voor we wat kunnen zeggen begint de begeleider te lopen. "Jullie zijn laat. De anderen zijn al aan het lopen naar de plek waar iedereen de uitleg krijgt. Als jullie even doorlopen, zijn jullie daar misschien wel nog op tijd voor." Snel lopen Vaia en ik achter hem aan, terwijl we wat brood eten. Ik ben benieuwd wat we vandaag gaan doen. Het is de laatste fotografieles, wat jammer is, maar de beste foto's worden binnenkort ook uitgekozen, dus dat is weer leuk.

We staan bij het meer. Gelukkig viel het niet zo heel erg op dat we te laat waren. Iedereen stond gewoon te praten. Alleen de fotograaf, die ons een workshop gaat geven, keek ons met een wat boze blik aan. Ik bloos en doe mijn mond open om uit te leggen wat er gebeurt is, wanneer Vaia al zegt dat we ons hadden verslapen.

"Kan gebeuren," zegt ze tegen ons. En dan tegen de anderen: "We kunnen beginnen, komt iedereen even om me heen staan? We gaan vandaag foto's maken met daarin de reflectie van het meer. Je werkt in tweetallen, je moet met zijn tweeën op de foto staan en ik loop langs om tips te geven en vragen te beantwoorden als dat nodig is. Als er voor nu geen vragen zijn, kunnen we beginnen."

Er zijn geen vragen, dus lopen Vaia en ik het water in. Ik denk niet dat er echt geen vragen zijn, maar als ik een vraag had, had ik hem ook niet op dat moment gesteld.

Na een tijdje hebben we wat goede foto's en na wat tips hebben we zelfs betere. We staan in het water, onze rug naar de zon toe. Wanneer we elkaar een kus geven, maken we een foto van onze schaduw op het water. En daar laten we het bij. Dat wordt onze foto van de derde les.

We lopen het water uit en laten onze foto zien. En blijkbaar is hij goed. De fotograaf is onder de indruk.

"Aryah komt ook altijd met zulke goede ideeën," zegt Vaia als antwoord op de lof over onze foto.

Ik bloos en lach maar wat. En dan mogen we gaan.

Voor de rest van de dag staat er niets op het programma, dus we kunnen lekker weer wat tijd samen doorbrengen. We moeten ieder moment koesteren, totdat we naar huis moeten. Die drie weken zijn waarschijnlijk sneller over dan dat we willen.

Bij onze hut staat Mark te wachten. Alweer kijkt hij ons aan met een blik die niet echt veel goeds voorspelt. Waarschijnlijk gaat het over het gesprek van woensdag.

"Er is zeker meer nieuws?" vraag ik voorzichtig. Ik probeer me voor te bereiden op het antwoord, maar hiervoor kan je je niet voorbereiden.

Mark knikt en gebaart naar binnen. "Maar laten we naar binnen gaan voor de uitleg."

Vaia pakt mijn hand en samen lopen we naar binnen toe. Het kan nog goed nieuws zijn, hou ik me voor. Ook al weet ik dat het niet zo is. Samen gaan we op Vaia's bed zitten en Mark neemt op mijn bed plaats.

"Er is nu duidelijke informatie gekomen," begint Mark.

Het is goed nieuws, het komt goed.

"Ze gaan hun plannen niet omgooien."

Nee. Dat kunnen ze niet doen. Er vormen tranen in mijn ogen. Dit moet een fout zijn. In de verte hoor ik Mark zeggen dat hij ons wel alleen laat en later nog even langs komt. Ik kijk naar Vaia. Ook zij heeft tranen in haar ogen. Dit mag niet gebeuren.

Hallo allemaal,

Hier is het voor sommige langverwachte volgende hoofdstuk. Ik moet er even bij zeggen dat ik mezelf liet huilen bij het schrijven van dit. Dus ik ben erg benieuwd of ik jullie ook zo heb kunnen raken. Tot het volgende hoofdstuk.

~Bianca