"သက်သာသွားပြီလား "
"အပူပေးပြီးဆေးလိမ်းနှိပ်ပေးပြီးတော့
သက်သာသွားပြီ၊ဆေးရုံဆင်းလို့်ရရင်ဆင်း..... "
"နေပါဦး
ချက်ချင်းလက်ငင်းမင်းဟာကရလို့လား။
အဆင်မပြေရင်တစ်ရက်နေဦး။
မင်းဗိုက်ဆာလားမဆာလားတော့မသိဘူး။
ငါတော့ဆာနေပြီ။အစားအရင်စားကြရအောင် "
CEO ကိုအားလည်းနာသလိုမျက်နှာလည်းတကယ်ပူနေသည်မို့ဆယ်ဟွန်းတစ်ယောက်ဘယ်လိုနေရမယ်မသိ။သူ့ကြောင့်ဒုက္ခများနေပြီ။အလုပ်လည်းဖျက်ရသေး။
အထင်လွဲလည်းခံရသေး။
"စားလေ ညတည်းကသောက်ပြီးအန်ထားတာ။မင်းဗိုက်ထဲဘာအစားမှမရှိလောက်ဘူး။စားတော့ ....."
"ဟုတ်ကဲ့ CEO
ကျေးဇူးတင်ပါတယ် "
ဖြစ်တာကသိပ်ကြီးကြီးမားမားလည်းမဟုတ်
လေခိုအကြောညှပ်ရုံလောက်ဆိုတော့ဆယ်ဟွန်းဆေးရုံမတက်ချင်ပါ။
သောက်ဆေးတွေလည်းယူလာပြီး
ဆေးရုံဆင်းဖို့သာလုပ်ရတော့သည်။
အဝတ်အစားလဲဝတ်ဖို့လုပ်တော့သနားစရာအိုဆယ်ဟွန်းလေးဟာမျက်နှာပူလှစွာနဲ့ CEO ရဲ့အကူညီရယူပြန်ရော။
အပေါ်တီရှပ်ဝတ်ရတာမခက်ပေမဲ့ဘောင်းဘီဝတ်ဖို့ကျတော့ခါးကုန်းလို့မဖြစ်။
"CEO ကိုကျွန်တော်ဘယ်လိုတောင်းပန်ရမယ်မသိတော့ဘူး။အားလည်းနာလွန်းလို့.... "
အိမ်အပြန်လမ်းဝယ်အိုဆယ်ဟွန်းဆီကထပ်မံကြားရပြန်သောတောင်းပန်စကား။
ဒီတမနက်တည်းတင်ဘယ်နှစ်ကြိမ်ရှိနေ
ပြီလည်းသူကြားနေရတာ။
သူ့အိမ်ရှေ့အထိလိုက်ပို့ပေးပြီးချန်းယောလ်ပြန်လာလိုက်တော့သည်။
အိမ်ကိုသူပြန်လာတော့ဦးလေးကစကား
ပြောမယ်ခဏလာခဲ့ပြောတော့ရေချိုးအဝတ်အစားလဲပြီးတာနဲ့
သွားရသည်။
"ကဲ ဒါလေးငါ့ကိုဖြစ်ကြောင်း
ကုန်စင်ပြောပြဦး "
ဦးလေးရှေ့ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်းသူရှေ့လှည့်
ပြသော Tab ကိုကြည့်မိလိုက်တော့ တည်းခိုခန်းရှေ့ကသူနဲ့အိုဆယ်ဟွန်းပုံ။
"ဒါက... "
ချန်းယောလ် မပြောသေးဘဲရပ်ထားရင်းဦးလေးဖြစ်သူ
မျက်နှာကိုကြည့်လိုက်သည်။
YOU ARE READING
CHANHUN MINI STORY BOOK 1
Short Story⚠ WARNING ⚠ This mini story contain words,bad and adultsense.Please don't read under 18 person .
Secretary Oh - 6 ( Unicode )
Start from the beginning
