Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 4 - μέρος 4ο

Εκείνος δίστασε αρχικά... δεν περίμενε αυτή την κίνηση... δεν ήταν προετοιμασμένος... της χαμογέλασε απλώς... προτίμησε να μην ακουμπήσει το χέρι της... "το καθήκον μου έκανα ως καλός ιππότης..." σχολίασε...

Η Χλόη τον κοίταζε υποψιασμένη... δεν της άρεσε αυτή η ξαφνική μεταστροφή... αλλά από την άλλη ήταν ένας ακόμη πλούσιος με ένα ακριβό αυτοκίνητο... σίγουρα δεν είχαν μάθει τρόπους στα ιδιωτικά σχολεία... Δάγκωσε τα χείλη της νευρικά... ήθελε να φύγει... οι κουβέντες της μάνας στριφογύριζαν σαν δαίμονας στο μυαλό της... μην επιτρέψεις κανένα να σε υποτιμήσει... ξαφνικά η παλιά Χλόη βγήκε στο προσκήνιο... "Σε ευχαριστώ πλουσιόπαιδο... ας πάμε πίσω καλύτερα να μην σε ταλαιπωρώ άλλο... θα έχεις καλύτερα πράματα να κάνεις..." είπε νευριασμένη με την αγένεια του...

Ο Στράτος έκανε το πρώτο του λάθος... έπρεπε να ήταν πιο προσεχτικός... είχε να κάνει με μια έξυπνη κοπέλα... "Εγώ λέω να μείνουμε λίγο ακόμη... θα σου κάνει καλό... εάν με καθυστερούσες από κάτι δε θα ήμουν εδώ μαζί μου..." της δήλωσε με νόημα...

"Εσύ μπορείς να καθίσεις... εγώ θα φύγω..." η ξεροκεφαλιά ήταν ανίκητη κάτι τέτοιες στιγμές... προχώρησε αμέσως προς το δρόμο αλλά η ανόητη περδικλώθηκε σε μια πέτρα... έβρισε αμέσως για την απροσεξία της αλλά ένιωσε δυο δυνατά μπράτσα να την κρατάνε σφιχτά... άθελα της ακούμπησε στο στήθος του... η καρδιά του χτύπαγε αργά και σταθερά... προφανώς ήταν απαλλαγμένος από άγχη σκέφτηκε αμέσως... ενώ τα γαλάζια της μάτια καρφώθηκαν αμέσως στα δικά του... ήταν τόσο σκοτεινά... το θαλασσί της θάλασσας είχε χαθεί εντελώς και τη θέση του πήρε το μαύρο της κατάθλιψης και της μιζέριας... τα μάτια τους εκφράζανε το ίδιο πράμα αλλά για διαφορετικούς λόγους... "Συγγνώμη..." ψιθύρισε αμέσως... δεν της έβγαινε η φωνή... αυτός ο άνδρας ήταν παρά πολύ όμορφος και αυτή σε μια πολύ ευάλωτη θέση για να κάνει ανούσιες σκέψεις... την αναστάτωσε περισσότερο το δικό του άγγιγμα παρά του Άρη... αλλά δεν θα έκανε το ίδιο λάθος δυο φορές... μια ήταν υπεραρκετή... απομακρύνθηκε πολύ γρήγορα από κοντά του...

"Πάλι σε έσωσα... είσαι πολύ απρόσεχτη τελικά το ξέρεις αυτό..." σχολίασε αμέσως για να δει αντιδράσεις..

"Το ξέρω και μυαλό δε βάζω προφανώς..." είπε με ντροπαλό ύφος...

"Ήσουν πάντα τόσο απρόσεχτη;" τόλμησε να ρωτήσει... προσπαθώντας να την κάνει να νιώσει άσχημα...

"Όχι πάντα αλλά προσπαθώ... πάμε τώρα διότι θα με ψάχνει και ο πατριός μου..." απάντησε αμέσως χωρίς να αντιληφθεί την παγίδα πίσω από την ερώτηση...