Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 3 - μέρος 1ο

“Ναι άλλαξα... σκλήρυνα και αναθεώρησα αρκετά πράματα Ματίνα μου... διότι αλλιώς δεν επιβιώνεις... η φυλακή από μόνη της είναι ένα σχολείο... θα γελάσεις σίγουρα με αυτό που θα σου πως αλλά εκεί ένιωθα πιο άνετα... ήξερες τι να περιμένεις εκεί μέσα... δεν υπήρχαν υποκριτές... σαν να άνηκα σε αυτόν τον κόσμο... σαν να ήμουν πιο ελεύθερη... τώρα που βγήκα νιώθω πιο φυλακισμένη... δε ξέρω τι θα αντιμετωπίσω εκεί έξω... το διέγραψα το παρελθόν... δεν θυμάμαι τίποτα... πλήρωσα το χρέος μου και τώρα μπορώ να ξεκινήσω από την αρχή...” Σταμάτησε απότομα... θα χρειάζονταν μέρες ώστε να διηγηθεί όλα αυτά που βίωσε ειδικά στην αρχή... συνύπηρχε με γυναίκες άλλες κατηγορούμενες για βαριά αδικήματα και άλλες παγιδευμένες από τα παιχνίδια της μοίρας και των λανθασμένων επιλογών... όπως και η ίδια άλλωστε... τους ένωνε ένα όμως πράμα... το ένστικτο της επιβίωσης... Είχαν γίνει τόσα πολλά... ένας γεγονός αδυνατούσε να το ξεχάσει... εάν είχε συμβεί τόσα στους πρώτους μήνες εκεί μέσα... από εκείνη τη στιγμή αποφάσισε να αλλάξει και συμπεριφορά... αποφάσισε να δει τη φυλακή με άλλο μάτι... έτσι στο τέλος τα κατάφερε... τελείωσε τη σχολή της ενώ εμπλούτισε τις γνώσεις της με διάφορες δραστηρίοτητες.

Η Ματίνα αναστέναξε... της χάιδεψε τα μαλλιά... δεν ήθελε να την πιέσει παραπάνω... είχαν πλέον το χρόνο με την ησυχία τους να πουν περισσότερο... προς το παρών αποφάσισε να την αφήσει να ηρεμήσει... την έτρωγε η περιέργεια αλλά δεν ήταν σωστό... η Χλόη πάντα έλεγε κάτι όταν είχε ανάγκη να το βγάλει από μέσα της...

“Λοιπόν κάνε ένα μπάνιο... ξεκουράσου και τα λέμε αργότερα... θα ζητήσω να σου ετοιμάσουν ότι τραβάει η όρεξη σου... οι μαγείρισσες μας είναι πολύ καλές...” σχολίασε η Ματίνα περιμένοντας με αγωνία να μάθει τις επιθυμίες της φίλη της...

 “ Θέλω μια πίτσα είπε... αυτό μου έχει λείψει εκεί μέσα...” της είπε εκείνη

Η Ματίνα πήγε να αντιδράσει αλλά μετά θυμήθηκε πως η φίλη της ζούσε σε έναν διαφορετικό κόσμο όλα αυτά τα χρόνια... “Πίτσα λοιπόν... όπως επιθυμείς... με πολλά λιπαρά φαντάζομαι...”

“Έτσι ακριβώς... σε ευχαριστώ...”

Η Ματίνα φεύγοντας πρόσεξε πόσο είχε χλομιάσει η φίλη της... είχε αδυνατίσει και αρκετά... έκρυβε κάτι σίγουρα... το βλέμμα της παρέμεινε όπως και παλιά μη συμβατικό... ατίθασο αλλά ο πόνος ήταν εμφανής πλέον στο πρόσωπο της... “Καλή ξεκούραση φιλενάδα... η νύχτα προβλέπετε πολύ μεγάλη... κανόνισε την πορεία σου...”