Now That I've Found You 1./\ Martin Garrix

Deel 32

Omdat Sharonnetje23 nog een hoofdstuk wilde om te kijken of alles goed gaat met Martijn🥰

Martijn

Ik zit op bed met Damian, de docu nog eens opnieuw te bekijken. "Eigenlijk waren we ook we gek hè, een hele maand touren," zeg ik met een glimlach en Damian grinnikt. De kamerdeur gaat open. Ik en Damian kijken over zijn laptop heen naar de deur. Sarah komt binnengelopen. Als ze de deur achter zich dicht wil maken, vliegt die weer open en we schrikken. Louis en Menno komen nog snel de kamer binnengestormd. "Ja sorry, ik kon Martijn toch echt niet zo laten lijden," zegt Menno en ik kijk ze verbaasd aan. Louis heeft zijn mond vol en is snel aan het kauwen, zodat hij ook wat kan zeggen. "Wat doen jullie hier allemaal?" vraag ik verbaasd. "Eventjes kijken of je nog niet dood bent," zegt Louis, die zijn eten op heeft en Menno geeft hem een tik. "Zijn jullie toch gekomen?" vraagt Sarah. "Ja, dan vind ik Martijn toch wel wat belangrijker dan mijn ei. Alleen Louis vond dat zijn pannenkoek toch op moest, dus die heeft hij in de lift naar binnen gepropt," zegt Menno en ik grinnik. "Altijd hetzelfde met jullie twee," zeg ik met een glimlach. "Ach kijk, hij kan weer lachen," zegt Sarah. "En jong, was je een beetje stoned?" vraagt Louis lachend en ik gooi m'n kussen tegen hem op. "En wat is er met jou aan de hand Lou? High zeker?" zeg ik met opgetrokken wenkbrauwen en Louis kijkt me flauw aan.

"Nou, nu je je praatjes weer terug hebt, denk ik dat het alweer een stuk beter met je gaat hè," zegt Menno. Ik knik. "Dan gaan wij weer," zegt Louis en zwaait. Hij loopt de kamer uit en Menno volgt hem ook. "Wil je nog verder kijken, of zal ik ook gaan?" vraagt Damian. "Ik ga Laura even bellen, vragen of ze nog leeft na een nacht bij Troye. Dus je kan gerust nog even blijven,"zegt Sarah. Damian knikt. "Dan kunnen we nog even verder kijken," lach ik en druk op de spatiebalk zodat de docu zich verder afspeelt.
Sarah loopt de badkamer in om Laura te bellen. "Ik wil haar dadelijk ook nog spreken!" roep ik naar Sarah, voordat ze de deur sluit.
"Oh Deem, wil je misschien even die zwarte rugzak pakken, die daar op de grond ligt? Ik moet even wat pakken," zeg ik en wijs naar de hoek van de kamer waar mijn rugzak ligt.
Damian stapt het bed uit en geeft de rugzak aan mij. Terwijl ik in m'n rugzak rommel, komt Damian weer naast me op bed zitten. "Hè, waar is dat nou?" vraag ik verbaasd en besluit om de rugzak op bed om te gooien," Papiertjes, kabeltjes, bonnetjes, maar niet hetgeen dat ik nodig heb. "Wat zoek je?" vraagt Damian. "Een envelop," zeg ik en zucht. "Misschien onder bed gevlogen?" vraagt Damian en gaat van het bed af en kijkt eronder. "Nee, er ligt hier niks," zegt hij en gaat weer zitten. Ik zucht en krab op m'n achterhoofd. Ik zal zo wel eens aan Sarah vragen.

Sarah komt de badkamer uit met haar telefoon. "Ze zit al in een taxi richting ons toe. Dan kan je haar hier wel weer spreken. Ik heb nog niks over jou gezegd, voordat Lau helemaal angstig wordt," zegt Saar en legt haar telefoon op het nachtkastje. Ik knik. "Saartje, heb jij misschien een envelop gezien?" vraag ik. Ze pakt wat kleren van de vloer. "Saar?" vraag ik. Ze negeert mij. "Sarah, ik vraag je wat," zeg ik een beetje opdringerig. Ze kijkt me onschuldig aan. "Ach, ik krijg net een berichtje dat Emilio mij zoekt. Ik zal ook maar eens gaan. Dan kan ik eindelijk m'n eigen kleren aandoen. Dankjewel trouwens voor het lenen van je shirt! Ik zal hem je straks wel teruggeven," zegt Damian en loopt de hotelkamer uit. Hij heeft helemaal geen melding gekregen, want zijn geluid staat altijd aan. Wat vaak leidt tot irritaties aangezien hij standaard geluiden heeft waardoor iedereen naar z'n eigen telefoon gaat kijken.
"Sarah, ik wil weten of jij mijn envelop gezien hebt," zeg ik nu op een kalme manier.
"Want? Zit er wat belangrijks in?" vraagt ze. Ik zucht. "Het zijn twee vliegtickets naar Australië. Ik had het eigenlijk gekocht voor mijn ouders, zodat ik ze vandaag aan ze kon geven en dat ze dan morgen al konden gaan," zeg ik. Sarah trekt wit weg. "Hé, gaat het?!" vraag ik bezorgd en wil opstaan. "Ja, gaat wel. Blijf jij maar liggen. Maar hoe bedoel je, vandaag geven?" vraagt ze en gaat voor mijn voeten op bed zitten. "Als ik nu niet ziek was, dan vlogen we vandaag alweer naar Amsterdam toe. Maar ik heb vanmorgen vroeg al afgebeld omdat ik mij toen echt heel beroerd voelde. Maar met al jullie gezelligheid en steun, voel ik me alweer wat beter," zeg ik.
"En dan heb je ook een kamer voor je ouders geboekt in 'The Calile Hotel' zeker," zegt Sarah en ik kijk haar met grote ogen aan. "Hoe weet jíj dat?!" vraag ik verbaasd. Sarah staat op en loopt richting de badkamer. "Hallo Saartje, ik praat tegen je," zeg ik. Ik hoor een kastje in de badkamer dicht vallen en Sarah komt, met haar handen achter haar rug, weer terug gelopen.
"Zocht je dit?" vraagt ze en haalt dè envelop en visitekaartje van het hotel achter haar rug vandaan. "Heb jij dat uit m'n tas gehaald? En opengemaakt?" vraag ik als ze het aan mij geeft. Sarah staat voor me aan het bed. "Sorry! Het vloog uit je rugtas en toen ik het pakte, wilde ik weten wat erin zat. Ik dacht dat het wèèr een verrassing voor mij was. En toen ik je telefoon uit je zak moest halen, vloog het visitekaartje ermee uit," biecht Sarah op en ze kijkt onschuldig naar de vloer.
"Nou, zullen wij tweetjes dan morgen vanuit hier naar Australië vliegen?" vraag ik en Sarah kijkt op met een verrassende blik. "Echt?!" vraagt ze met een glimlach. Ik knik met een lach en Sarah ploft op bed en komt in m'n armen liggen. Ik druk een kus in haar haren. "Maar dan moet je nu wel beginnen met inpakken hè. En vergeet ook niet om mijn tas in te pakken. Ik ben daar nog wat te zwak voor," zeg ik om Saar te plagen. Ze kijkt op naar mij. "Pestkop," zegt ze glimlachend.