Now That I've Found You 1./\ Martin Garrix

Deel 19

Sarah

Ik ben mij klaar aan het maken voor Lollapalooza. Martijn moet vanavond daar draaien. Ik breng mijn mascara aan en Martijn maakt de deur van de badkamer open. "Uh, hallo, ooit van kloppen gehoord?" vraag ik aan hem. "Je bent toch al aangekleed?" zegt Martijn vragend. "Ja, maar het gaat om het principe," zeg ik flauw en kan mijn glimlach moeilijk verbergen. Martijn prikt met zijn wijsvinger in mijn wang en komt naast me staan. "Altijd die mysterieuze glimlach van jou," zegt Martijn en ik trek m'n wenkbrauwen op. "Mysterieus? Ik lach gewoon graag,"zeg ik tegen Martijn en duw hem wat meer opzij. "Jij kan echt niks anders dan lachen," grinnikt Martijn. "Dat is toch altijd beter dan alleen maar huilen?" vraag ik en kijk Martijn aan door de spiegel. "Ja, dat is waar ja. Maar ik wil je ook eens van een andere kant kunnen zien," zegt Martijn. Ik buk me voor Martijn en ga op de grond zitten. "Wat doe je?" vraagt Martijn verbaasd. "Ja, nu zie je me een keer van de bovenkant hè. Dat is één andere kant van mij," zeg ik en Martijn moet lachen. Ik lach ook en Martijn strekt zijn arm naar mij toe. Ik pak zijn hand vast en Martijn trekt me weer omhoog. "Dankjewel," zeg ik starend in zijn ogen. Dan draai ik me weer om naar de spiegel en ga verder met mijn make-up. Martijn pakt zijn scheerapparaat en begint zijn kleine baardje weg te halen.

Er wordt op de deur van onze hotelkamer geklopt. "Ik ga wel," zeg ik tegen Martijn, die zijn haren probeert in model te brengen. Ik loop naar de deur en maak hem open. Voor mijn neus staat Louis. "Deze was je nog bij ons vergeten," zegt Louis en hij strekt zijn hand naar mij uit met daarin mijn telefoon. "Daar was ik nou net naar het zoeken," zeg ik en pak mijn telefoon vast. "Dankjewel!" zeg ik enthousiast. "Je hebt wel een paar gesprekken gemist," zegt Louis, als hij weer terug loopt, richting de lift. Ik kijk verbaasd op mijn telefoon terwijl ik de deur weer langzaam dichtmaak. Drie gemiste oproepen van mijn moeder. En ze heeft geen voicemail achtergelaten. Ik plof op bed en ga in een kleermakerszit zitten. Ik besluit terug te bellen.

"Lieverd, ben jij dat?" hoor ik mijn moeder in spanning vragen. "Ja," antwoord ik voorzichtig. Dan hoor ik mijn moeder opgelucht ademhalen. "Ik hoorde van papa dat je in Amerika zit," zegt mijn moeder. "Ja, ik ben zo een beetje overal op dit moment," zeg ik en kijk naar het raam waardoor je het prachtige uitzicht op Chicago ziet. "Sarah..." hoor ik mijn moeder onzeker vragen. "Ja?" vraag ik.
Martijn komt de badkamer uitgelopen met een potje haarwax in zijn hand. Er steekt aan de voorkant van zijn kapsel nog een plukje uit en ik glimlach naar hem. Stilletjes pakt hij zijn kleding, voor de show en gaat naast mij op bed zitten en kijkt mij aan. "Sarah, ik wil even zeggen hoe erg ik je mis. Ik weet dat ik er voor je had moeten zijn, toen je op jezelf ging wonen én ging studeren in Amsterdam," zegt mijn moeder en ze zwijgt.
Ik voel een traan over mijn wang rollen en Martijn veegt het met zijn duim er voorzichtig vanaf. "Mama, ik mis jou ook," zeg ik ineens en ik barst in huilen ook. "Lieverd, ik ben zo trots op je. Wat je allemaal hebt bereikt en hoe jij je eigen leventje hebt opgebouwd in Amsterdam," zegt mijn moeder. Ik hoor haar sniffen aan de telefoon en ik haal mijn neus op.

"Mam..." ik twijfel. "Als je wilt mag volgende week bij de première van alle afstudeerprojecten komen. Dan zie je ook wat ik en Damian hebben gemaakt deze afgelopen maand. School heeft een zaal in Tuschinski afgehuurd," zeg ik alsnog. "Damian? Is dat je vriendje?" vraagt mijn moeder. Ik zucht. "Mam, ik nodig je uit. Kom je of niet? Èn nee, Damian is niet mijn vriendje. Maar inmiddels wel een van mijn beste vrienden geworden," zeg ik en kijk Martijn met een glimlach aan, die nog steeds naast mij zit. "Ja, tuurlijk kom ik kijken, Sarah! Ik ben heel trots op jou en zal je voor altijd blijven steunen!" zegt mijn moeder. "Komt papa ook?" vraagt mama daarna. "Ja, papa komt zeker. Hij heeft mij wel altijd gesteund in Amsterdam. Hij is met mij mee verhuisd naar Amsterdam, remember?" zeg ik. "Ja, ik ben nu ook bij hem, in Amsterdam. En toen hoorde ik dat jij op dit moment in Chicago zit. Met een dj ofzo, toch?" vraagt mijn moeder. Ik glimlach. Ze toont eens interesse in mij. "Ja, met Martin Garrix en zijn team," lach ik en Martijn grinnikt. "Maar mam, ik moet me gaan klaarmaken voor de allerlaatste show voor nu. Doe de groetjes aan papa en dan zie ik jullie volgende week bij Tuschinski in Amsterdam," rond ik af. "Ja, ik kijk er nou al naar uit! En je weet het hè, I love you en ik ben trots op jou!" zegt mama. "Ik ook op jou," zeg ik en hang op. Ik zucht diep en laat m'n telefoon op het bed vallen. Daarna sta ik op bed en ga op Martijn zijn schoot zitten. Ik kijk hem in zijn mooie blauwe ogen aan. "Was dat je moeder?" vraagt hij. Ik knik. "Ze komt volgende week ook naar de première. Samen met mijn vader," zeg ik en glimlach klein. "Maar, waarom heb je je moeder dan al zolang niet meer gezien?" vraagt Martijn, bezorgd. "Toen ik vier jaar geleden naar Amsterdam ging, wilde mijn vader ook in Amsterdam gaan wonen. Hij had zijn baan al opgezegd en een nieuwe baan aangeboden gekregen op de Zuidas. Alleen mijn moeder wilde helemaal niet het dorp verlaten voor een grote stad, de hóófdstad zelfs! Dus toen heb ik zelf een appartement gekregen van mijn vader en hij woont gelukkig in de buurt. Alleen mijn moeder is dus niet meegekomen naar Amsterdam. Gelukkig hebben mijn ouders nog steeds heel vee contact met elkaar. Alleen liet mijn moeder me een beetje in de steek," lucht ik op en kijk Martijn aan. "Maar nu komt ze gelukkig," zegt Martijn. Ik knik en glimlach. "Ze is nu bij papa thuis, in Amsterdam," zeg ik tegen Martijn. "Zo zie je maar weer, alles komt goed," zegt Martijn. Ik knik en leg m'n handen op zijn wangen. Dan komt Martijn met zijn hoofd wat dichterbij en onze lippen raken elkaar aan.