Now That I've Found You 1./\ Martin Garrix

Deel 11

Sarah

Ik hoor de wekker van José afgaan, waardoor ik ook wakker word. Ik draai me om en zie José al helemaal aangekleed in onze hotelkamer in Lissabon staan. "Wat ben jij vroeg? We hebben de taxi toch pas om 09:30?" vraag ik verbaasd aan haar. "Ja, maar Charelle vliegt vandaag naar haar shoot in Dubai en haar taxi gaat om 08:00. Dus ik dacht, laat ik haar nog maar even uitzwaaien want de rest liggen waarschijnlijk toch nog allemaal diep te slapen," zegt José. Ik knik. "Kom je mee, of blijf je liever liggen?" vraagt José aan mij. Nou, het liefste blijf ik liggen. "Ja, ik doe snel even wat anders aan," zeg ik en spring het bed uit.

Samen met José lopen we het trappenhuis naar onder, richting de lobby. Er loopt net een groep Engelse toeristen het hotel uit en de stilte valt weer. "Is ze er nog niet?" vraag ik aan José, die ook rondkijkt. "Vreemd, die is normaal altijd vroeg wakker," zegt José, die op een bankje gaat zitten. Ik kom naast haar zitten en geeuw nog even. José grinnikt, "Dan heb je al een hele show extra geslapen, ben je nog steeds moe." Ik moet lachen en geef haar een stootje. Het belletje van de lift klinkt en de liftdeuren gaan open. José staat op. Uit de lift komt Charelle met twee koffers en één handtas gelopen. Ze heeft een grote, zwarte zonnebril op. José loopt naar Charelle toe en helpt haar met de koffers uit de lift te pakken. Ik hou me een beetje op afstand en sta achter José. "Heb je zo slecht geslapen?" grapt José tegen Charelle, aangezien ze haar grote zonnebril opheeft. Charelle knikt en geeft een kleine glimlach. José kijkt naar de tijd op haar telefoon. "Wat ben je laat, dat ben ik niet gewend van jou," zegt José. "Ja, ik kon niet uit bed komen," zegt Charelle stil. Ik heb zo het gevoel, dat ze niet de hele waarheid verteld. "Ik wil je toch nog even kunnen zien voorda-"José zet de zonnebril van Charelle af alleen ze schrikt van Charelle haar ogen. José is niet de enige die schrikt, want ik ben namelijk ook geschrokken. Chrarelle haar ogen zijn dof en erg rood.

"Charelle, zeg eens eerlijk, dit noem ik geen slaaptekort. Dit noem ik huilbuien," zegt José en wijst naar Charelle haar ogen. De tranen rollen weer over Charelle haar wangen en José neemt haar mee naar het bankje, waar ik en José daarnet op zaten. Ik pak Charelle haar koffers en rol ze naar Charelle en José. "Het is uit," zegt Charelle en ik kijk haar met grote ogen aan. "Wacht, wat?!" zeg ik verbaasd. "Het is uit," zegt Charelle een toontje harder en wat meer geïrriteerd. José slaat een arm over Charelle heen. Ik blijf voor ze staan en staar Charelle aan. "Maar lieverd, hoezo dat dan? Jullie waren echt schattig. Heb jij het uitgemaakt door die meiden op Insta? Want je moet je daardoor echt niet minder gaan voelen hoor," zegt José tegen Charelle. Charelle schud haar hoofd en halt haar neus op. "Martijn heeft het uitgemaakt. Hij voelde zich niet meer 'High on life' met mij," zegt Charelle en spreekt 'High on life' extra chagrijnig uit. "Maar hij heeft geen ander, of wel?" vraagt José. Gespannen kijk ik naar Charelle. "Nou, Damian zei gisteren tegen mij dat hij Martijn met een ander had zien zoenen backstage, alleen hij kende haar niet," zegt Charelle en mijn ademhaling hapert. "Ik had gister ook nog sorry tegen Martijn gezegd, maar dat kon hij niet echt accepteren. Waarom had ik ook geen vertrouwen in Martijn?" vraagt Charelle hopeloos en kijkt naar het plafond. Ik kan dit niet meer aan. Sowieso heeft Martijn het met Charelle uitgemaakt door mij. Èn ik had hem nog gezegd, dat ik het nog te snel vond gaan. "Sorry, ik moet even...heel nodig. Ja, uhm... Veel succes bij je nieuwe shoot," zeg ik nogal awkward naar Charelle en loop snel weg en ren door het trappenhuis. Ik moet Martijn spreken. Hij is wakker, anders kon hij het niet uitmaken met Charelle!

Ik sta voor de hotelkamer van Martijn, hoop ik. Ik sta even aarzelend voor de deur. Kloppen of bonzen? Oké, ik moet even kalm blijven, dus ik klop maar. Ik klop voorzichtig op de kamerdeur van Martijn. Is hij weer in slaapgevallen, het duurt zo lang. Als ik merk dat ik in m'n gedachten aan het weg dwalen ben, hoor ik de deur van de hotelkamer opengaan en ik kijk op. "Sarah," zegt Martijn op een verrassende toon. Ik slik even. Martijn staat hier met alleen een handdoek om zijn middel heen gewikkeld en de waterdruppels vallen uit zijn natte haren. Hij komt net uit de douche. "Sarah," zegt Martijn nog een keer. Ik schrik op en merk dat ik stond te staren maar Martijn zijn lichaam. Martijn grinnikt. Ik slik. "Uhm ja... uhm... Charelle huilt dat je hebt uitgemaakt met haar," zeg ik een beetje verlegen. Martijn zucht. "Ja, ik kon het beter nu doen, aangezien Charelle nu toch moest vertrekken," zegt Martijn, alsof het hem niks doet. "Ze zei dat je niet meer 'High on life' was?" zeg ik verbaasd. "Ja, en dat klopt ook. Die meid vreet alleen maar energie. Ik wil genieten en feestjes kunnen vieren. Kunnen zingen tot de zon opkomt in karaoke barren en oneindig veel pizza eten," legt Martijn uit. Oké, dit komt echt diep uit zijn hart. Martijn ademt diep uit. "En?" vraag ik. Hij kijkt me verbaasd aan. "En?" vraagt Martijn. "Is het een opluchting?" vraag ik. Martijn glimlacht en knikt.
"Wil je... Wil je anders binnenkomen?" vraagt Martijn. Ik schud m'n hoofd. "Ik moet mijn koffer nog inpakken, voordat het vliegtuig dadelijk vertrekt zonder mij," zeg ik. "Het vliegtuig vliegt echt niet weg, zonder het mooiste meisje aan boord te hebben," zegt Martijn en ik kijk hem flauw aan. "Hou toch een keertje op," zeg ik verlegen en voel me blozen. "Ahww, kijk nou. Je moet blozen," plaagt Martijn mij. "Dag meneer Garritsen, ik zie je straks. En vergeet je kleren niet," plaag ik Martijn terug en loop door de gang weer terug naar het trappenhuis, richting mijn hotelkamer. Nu maar hopen dat José nog beneden is, voordat ze vragen gaat stellen.