Ποτέ... Ίσως... Μπορεί

Κεφάλαιο 2 - μέρος 3ο

Η Χλόη διέκοψε τη μητέρα της... “Μαμά γιατί μου τα λες όλα αυτά τώρα; κινδυνεύω να μπω φυλακή...”

Η μητέρα της τη μάλωσε... “άκουσε με προσεχτικά... είσαι μικρή ακόμη... στην πορεία μεγαλώνοντας θα γνωρίσεις πολλούς πειρασμούς... μεγάλωσα μέσα στη νύχτα και στα μπαρ... δεν ντρέπομαι για τη δουλειά μου αλλά για το ότι ποτέ δεν ήμουν σωστή μάνα... καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή αλλά εάν έχεις εφόδια... είσαι σπουδαγμένη σίγουρα σκέφτεσαι κάποια πράματα πιο καλά πριν παρασυρθείς... κανείς μα κανείς δε θα μπορεί να σε μειώσει... η ηττοπάθεια δε ταιριάζει σε μια Χαλκίδη... με άκουσες; μην επιτρέψεις ποτέ σε κανέναν να σε μειώσει άσχετα με το όνομα του και τη δουλειά του... πάντα θα περπατάς με ψηλά το κεφάλι αλλά θα ζητάς και συγγνώμη όταν σφάλεις... εκεί φαίνεται η πραγματική δύναμη κόρη μου... κανείς δε θα μπορεί να κερδίσει έτσι...”

Ο Λάμπρος πήρε το λόγο... είχε μιλήσει ελάχιστα σεβούμενος την οικογενειακή στιγμή... θέλησε να υποστηρίξει τις κουβέντες της Μαριάννας... “έχει δίκιο η μάνα σου... πάρε παράδειγμα από εμένα... έκανα λάθη... έμπλεξα αλλά τελικά ορθοπόδησα... όλοι όμως δε μου δίνουν σημασία είμαι ένας εργάτης ναι μεν τίμιος αλλά παραμένω εργάτης... όλοι έχουμε κάνει λάθη... και όλοι σηκώνουμε το προσωπικό μας σταυρό αλλά εάν σε πάρει από κάτω τότε έχασες τα πάντα...”

Η Χλόη δεν είπε κάτι... κούνησε το κεφάλι... για μερικά δευτερόλεπτα χάθηκε στη σιωπή... παρασύρθηκε από τις σοφές κουβέντες τους... είχαν απόλυτο δίκιο... ξαφνικά ξύπνησε από το λήθαργο... αποφάσισε να τους δηλώσει ξεκάθαρα τις αποφάσεις της... “Θα τα κάνω τα πάντα για να γίνω καλύτερος άτομο... θα μπω και στη φυλακή εάν χρειαστεί... θα παρακαλέσω για συγχώρεση... αλλά σίγουρα θα συνεχίσω τις σπουδές μου ώστε να μην επιτρέψω κανέναν να με μειώσει... θα είμαι κυρία του εαυτού μου από εδώ και πέρα...”

Όλοι μαζί αγκαλιάστηκαν... πριν έρθει ο αστυνομικός να τη μεταφέρει στο κρατητήριο... τα είπαν όλα... όλα όσα φοβόνταν να πουν τόσα χρόνια... είχε έρθει η στιγμή... μια δύσκολη στιγμή... αλλά έπρεπε η Χλόη να διδαχτεί κάτι από αυτήν τη δοκιμασία... όπως και κάποιοι άλλοι που πίστευαν πως τα είχαν όλα...

Μέτα από λίγη ώρα ο αστυνομικός τη μετέφερε στα κρατητήρια. Με δυσκολία αποχωρίστηκε την αγκαλιά της μάνα της... έπρεπε όμως να φανεί δυνατή... γνώριζε πολύ καλά πως η τιμωρία της θα ήταν μεγάλη... ο δικηγόρος την ενημέρωσε πως η ποινή μπορεί να φτάσει από κάποιους μήνες έως και πέντε χρόνια αλλά ήταν σίγουρος πως μπορούσε να διεκδικήσει κάτι καλύτερο. Η οικογένεια του θύματος είχε καταθέσει ήδη μήνυση, οι δικηγόροι της οποίας τρεις συνολικά ήταν από τους πολύ καλούς δικηγόρους της πόλης... προφανώς η κοπέλα άνηκε σε κάποια επιφανή οικογένεια. Το επόμενο απόγευμα θα τελείωνε η αυτόφωρη διαδικασία... έπρεπε να περάσουν 24 ώρες... ο εισαγγελέας θεώρησε πως δικαίως έπρεπε να κρατηθεί για ένα βράδυ ενώ η δικάσιμος ορίστηκε σε 10 μέρες.

Η Χλόη βρέθηκε σε ένα σκοτεινό θάλαμο μαζί με κάτι αλλοδαπές γυναίκες και μια άλλη νεαρή κοπέλα... από το ντύσιμο τους έκρινε πως μάλλον ήταν κορίτσια της νύχτας... Δεν είχε φάει τίποτα όλη μέρα, το στομάχι της γουργούριζε... κοντοστάθηκε σε μια γωνιά μες στο κελί... κάποιες στιγμές τη φόβιζε το σκοτάδι αλλά όχι τώρα... προσπάθησε να μην κοιτάει προς το μέρος των άλλων γυναικών ώστε να μην προκαλέσει τη τύχη της... Είχαν περάσει δυο ώρες... όταν ξαφνικά ένας αστυνομικός την ενημέρωσε πως θα έπρεπε να τον ακολουθήσει για μια συμπληρωματική διευκρίνιση... Η Χλόη υπάκουσε... δεν είχε κανέναν να την προειδοποιήσει... θα γνώριζε τον ίδιο τον εφιάλτη...