Kalp Tutulması

- 92 -

Songül o panikle ufak bir çığlık atarken apar topar evden çıkıp kapıyı çekti. Titreyen elleriyle kapıyı kilitlemeye çalışırken anahtar deliğini bir türlü denk getirememişti.

Nihayet anahtarı deliğe takıp kapıyı kilitlemişti ki içerden kapının açılmaya çalışıldığını duydu.

Zeyno'ya gitmeyi düşünse de şu an tek istediği binadan çıkmaktı. Kalbi deli gibi atarken hızla binadan çıktı ve Güney'lerin evine doğru koşmaya başladı.

O panikle Güney'i aramayı sonradan düşünebilmişti. Bir yandan çantasındaki telefonunu bulmaya çalışırken bir yandan arkasında biri geliyor gibi hızla koşuyor ve sık sık arkasına bakıyordu.

Nihayet telefonu bulup Güney'i arayabilmişti. Titreyen elleriyle telefonu kulağına götürüp Güney'in açmasını beklemeye başladı.

Birkaç çalıştan sonra Güney açmıştı telefonu.

"Aşkım.. Çıktım evden. Beş dakikaya ordayım."

Songül:

"Güney.. Evde biri vardı." dedi nefes nefese.

Güney:

"Nasıl biri vardı? Niye böyle nefes nefesesin sen Songül? Bir şey mi oldu?" dedi panikle.

Songül:

"Neredesin?"

Güney köşeyi dönünce karşıdan koşarak gelen Songül'ü görmüştü.

"Gördüm seni..."

Songül karşısındaki Güney'i görünce hemen telefonu kapatmış ve koşarak sımsıkı sarılmıştı.

"Güney..." dedi yüzünü Güney'in göğsüne gömerken.

Güney Songül'ün saçlarına bir öpücük kondurdu.

"Şşt tamam... Yanındayım ben." dedi Songül'ün saçlarını usul usul okşarken.

Songül geri çekilip Güney'in gözlerine bakarak olanları anlatmaya başladı.

"Kapıyı açarken önce açmaya çalışılmış gibi izleri gördüm ama yeni farkediyorum sandım. Sonra tam içeriye girdim bi gölge gördüğüm sırada bir şeyin kırılma sesi geldi salondan. Zaten o panikle nasıl çıktım bilmiyorum. Çığlık attım sanırım bir de."

Güney:

"Tamam güzelim. Sen bize geç ben gidip bakayım bi."

Songül:

"Gitme Güney. Silahı falan vardır belki."

Güney:

"Aşkım kaçmıştır zaten."