Meghan, My Chaos

Chapter 42

Chapter 42: Running Away

Meghan Ferren's POV

"Mamimili ka lang! Ang dami mong arte!" Sabi ko kay Adrien na ilang minuto nang nakatitig sa menu. Kanina pa kami rito sa restaurant dahil sa kaniya. Paano ba naman kasi, ang tagal-tagal niyang mamili ng pagkain!

"Some foods can ruin the romantic mood, you know." Masungit niyang sabi sa akin nang hindi manlang ako tinitingnan. Umirap ako at napangiti 'yong waiter namin.

"You know what's ruining the 'romantic mood'?" Inis na tanong ko sa kaniya, mocking him.

"I know. This sa-"

"Ikaw! Ikaw sumisira ng mood, tanga!" Sabi ko at sinamaan siya ng tingin. "Masyado ka nang natuwa sa pamimili ng kakainin, wala na tayong kinain!" Napipikon na sabi ko at sinamaan niya ako ng tingin.

"Oh, ayan!" He said as he slid the menu towards me. "Ikaw na mamili! Bilhin mo lahat kung gusto mo!" Naiinis na sabi niya sa akin at tiningnan ko siya ng masama. He crossed his arms and glared back at me.

"I want the bestsellers. All of the bestsellers." Sabi ko sa waiter at magsasalita na sana si Adrien pero sinamaan ko siya ng tingin.

"But, that's a lot of food-" Sabi no'ng waiter pero hindi ko na siya pinatapos.

"Tingin mo hindi ko alam 'yan?" Mataray na tanong ko at umiling siya. "Go! I'm hungry." Sabi ko at mabilis siyang naglakad palayo. I sat up straight and glared at Adrien.

"You didn't even check the menu!" He said, looking frustrated.

"Ano bang pake mo?!"

"You're annoying!" Aniya. Kinuha ko 'yong tinidor ko at ipinakita sa kaniya.

"Ibabato ko 'to sayo pag nagreklamo ka pa!" Sabi ko at nanahimik na siya, pero mukhang inis na inis pa rin sa akin.

Napatingin ako sa sling bag ko nang marinig kong biglang nagring ang phone ko. I grabbed my bag and took my phone out.

It's from an unknown number.

Nakaramdam ako ng kaba, although I don't know where it's coming from. Nakatitig lang sa akin si Adrien na parang hinihintay niyang sabihin ko kung sino 'yon.

Huminga muna ako ng malalim at sinagot ang tawag.

"Hello?" Mahina kong sabi.

"I found you."

Parang tumigil ang mundo nang sabihin niya 'yon. Fuck. Sa lahat-lahat ng boses na p'wedeng marinig ko sa tumawag ay boses niya pa?!

"And what are you gonna do, Rhys? Are you gonna kidnap me?" Tanong ko na nagtatapang-tapangan. Nakita kong mukhang kinabahan si Adrien nang banggitin ko ang pangalan niya.

"Your dad talked to me, Meghan. You're gonna be forced back home." Sabi niya at bumilis ang tibok ng puso ko. Naramdaman kong nanlamig ang katawan ko dahil sa sinabi niya. Magsasalita na sana ulit ako pero nagsalita ulit siya. "But I can help you hide from your dad if you let me take that fucking you're with right now."

"No-"

"Send Adrien to my condo unit within 24 hours and I'll make sure you're not going home anytime soon." Huling sabi niya bago i-end 'yong tawag.

"Fuck!" Inis na sabi ko nang marinig ko na 'yong tunog ng natapos na call.

"What did he say?" Kalmadong tanong ni Adrien at napahawak ako sa ulo ko habang tumitingin-tingin sa paligid, kinakabahan na baka pinapanood kami ni Rhys ngayon.

Rhys is making me choose. And I can't fuck with either of the choices. I won't go home. And I won't give Adrien to that fucking trash.

I won't let him control me. He can't tell me what to do. Hindi ako magpapatalo sa kaniya.

The last time I was home, my dad was trying to send me to England nang wala akong kamalay-malay.

The last time Adrien was in Rhys's condo, hindi na siya namumukhaan.

I can only think of one thing.

Kinuha ko iyong flask ng Jack Daniels sa sling bag ko at tahimik na nanood sa akin si Adrien habang umiinom ako nito. "Make sure to eat a lot today, Adrien. You won't be coming home for a while."

"Huh?" Naguguluhang tanong niya. Nakita kong naglalakad na 'yong waiter papunta sa amin, dala ang mga inorder ko. "What do you mean, Meghan?"

"We're running away."

Adrien Rives's POV

I looked at her in disbelief. Is she serious? Ano bang sinabi sa kaniya no'ng Rhys na 'yon at bigla niya akong inaaya umalis?!

"Bakit ako makikipag-tanan sayo?!" Naguguluhan at gulat na tanong ko. Muntik na akong umilag nang ambahan niya ulit ako ng tinidor.

"Tanan agad?! P'wede bang kumalma ka muna?" She irritatingly said as she rolled her eyes at me.

"Whatever. I am not gonna run away with you." Sabi ko at sakto namang dumating na iyong waiter namin.

"Mag-tatanan kayo, ma'am?" Tanong niya at napangiti ako na mas ikinainis ni Meghan.

"Can you mind your own fucking business?" Sagot niya sa waiter namin at tahimik na naglapag nalang ito ng mga pagkain. "Hindi tayo magtatanan, Adrien. I just have to deal with some things."

"What things?" Tanong ko.

"Oo nga po, what things?" Tanong din ng waiter namin habang nagseserve ng mga pagkain. Napatingin ako kay Meghan at nakitang chinecheck niya ang pangalan nito sa uniform niya.

"Vincent, can't you just shut the fuck up?" She said while glaring at him. Mukha namang natakot 'yong waiter kay Meghan.

"S-sorry po. Hindi na mauulit." Mabilis na sabi niya at umalis na after serving the foods. Ngayon lang ako nakakuha ng chance na tingnan ang mga ito at napapikit ako sa frustration.

"Bakit ang daming maanghang?" Tanong ko kay Meghan and she shrugged at me.

"Ano naman? You like spicy foods, right? You ate a lot noong nando'n tayo sa beach." Sabi niya at nagsimula nang kumuha ng japchae.

Napaiwas ako ng tingin at huminga nang malalim.

"Oh, bakit? Mag-iinarte ka na naman?" Tanong niya sa akin at nagisip agad ako ng irarason.

"You really wanna talk about that instead of telling me why we're running away?" Tanong ko na ikinatigil niya sa pagkain ng bulgogi.

"Just give me time. To think." Seryoso niyang sabi. For the first time, she looks scared. It feels like I'm meeting a new side of her, because I always saw her as fearless.

"How much time?" I asked, still staring at her. Napabuntong-hininga siya at tumingin sa akin. "Anong pag-iisipan mo? Why can't you just tell me?"

"I don't know, Adrien. I don't know." She said in a frustrated voice at nanahimik nalang ako. "Ang dami kong hindi maintindihan. Parang masyadong madaming nangyayari. Ang gulo ng lahat." Tuloy-tuloy na sabi niya at mukhang mag-bebreakdown na. Inabot ko 'yong kamay niya at hinawakan ito nang mahigpit.

"It's okay, Meghan. It's okay." Bulong ko sakanya. Yumuko siya at hinawakan din iyong kamay ko. "You don't have to rush things. I'll come with you. We'll do whatever you want. We'll go away, hanggang sa maging okay na ang lahat." Sabi ko sa kaniya na, dahilan para mapatingin siya sa akin.

"Adrien..."

"You don't have to tell me where we're going. You can take me anywhere, Meghan. I'm with you."