Meghan, My Chaos

Chapter 7

Chapter 7: Car Rides

Meghan's POV

8:10 P.M.

"Isa! Itigil mo 'yong kotse!" sigaw ko kay Rhys, na ngayon ay naninigarilyo lang sa loob ng kotse at tinulak-tulak siya.

"Calm the fuck down!" sigaw niya at ibinato sakin 'yong ubos niya nang sigarilyo. Agad akong umiwas, scared that it might burn my skin again. "Gusto mo na bang mamatay?!" he added pushing me forcefully. Napaupo ako sa lakas niya at tumingin-tingin na lang sa paligid. I felt my body getting hotter dahil sa galit. Palayo na kami nang palayo, hindi ko na alam kung nasaan kami.

"Saan mo ko dadalhin?!" pasigaw na tanong ko.

"We'll just go on a damn date. Manahimik ka nga!" aniya at sinamaan ako ng tingin.

"I don't wanna go on a date with you! I don't trust you and I just threw my very own party for the first time! Ibalik mo 'ko do'n!" I exclaimed at hinampas-hampas siya. Wala na akong pake kung mabunggo kami o ano. I can't stand being with Rhys.

"Putangina, hindi ka titigil?!" galit na sabi ni Rhys with his jaw clenched at biglang itinigil 'yong kotse sa gilid ng kalsada. Magsasalita na sana ulit ako, at tatanungin kung bakit niya ito tinigil, pero sinampal niya ako at namanhid 'yong pisngi ko sa sakit, causing me to shut the fuck up.

It felt like my cheek just left my face dahil sa sobrang lakas ng sampal niya sa akin.

Agad-agad akong lumabas ng kotse at tumakbo. Ramdam ko 'yong pagbilis ng tibok ng puso ko, kasabay ng malamig na hangin. I feel all angry, upset, desperate, and lonely as I feel my legs running on its own. I can't feel my body anymore. All I can think about is getting out of here, out of Rhys's reach. Ayoko na sa kaniya. Sana kainin nalang ako ng lupa o tangayin ng hangin ngayon. I don't wanna be here anymore.

"Leave me alone!" sigaw ko habang tumatakbo, not taking a minute to look back and face him. Naghintay ako ng mga kotseng dadaan, pero wala. Walang kotse o tao. The road would be pitch black if it weren't for the street lights.

I felt my tears on the corner of my eyes, waiting for my permission to let it fall, at tumulo na nga ang mga ito nang marinig ko na naman 'yong boses ni Rhys.

"Sinabi ko naman na sa'yo na hinding-hindi kita lulubayan! You're fucking mine, Meghan!" sigaw din niya na papalapit na nang papalapit sa'kin, making me cry even more. Ramdam ko 'yong pagsikip ng dibdib ko dahil sa lahat ng nangyayari. I feel like I'll suddenly break down. What did I do to deserve this? Why is the world trying to kill me?!

This won't work. Makukuha niya lang ulit ako at baka itali na ako sa upuan.

Together with my heart beating rapidly ay ang pagpunta ko sa gilid ng kalsada. Natataranta akong kumuha ng bato that's luckily near the road. I felt the cold, solid object in my hand, making me feel a bit braver than I was seconds ago.

"I got y—" Mahihila na sana niya ako pero hinampas ko sa ulo niya 'yong bato. Napahiga siya because of it, making all my tears fall. Lumapit ako sa kaniya at sinipa-sipa siya na unti-unti nang pumipikit ang mga mata.

"Fuck you!" mura ko sa kaniya habang umiiyak. "Tangina mo!" I screamed at his face na wala nang malay. I can feel my throat getting sore sa kakasigaw.

Kung p'wede lang, I would spend the whole night punching and kicking his face, because I hate him that fucking much. I hate him will all my heart and everything I am. Pero wala akong oras para do'n, I still need to continue running.

I threw the stone back to the side of the road. Nagpatuloy na ako sa pagtakbo at paghintay ng kotse na kukuha sa'kin. I felt the adrenaline again—the one that makes you feel like you're not in control of your feet na patuloy lang sa pagtakbo.