Charisma

Μέρος Β, Κεφάλαιο 13ο

***

Ήταν το επόμενο πρωί, όταν η Κλερ συναντήθηκε με τον Μπράιτον. Είχε ζητήσει τη βοήθειά του από την πρώτη στιγμή, όμως κανένας τους δεν κατάφερε να εντοπίσει τα ίχνη του Μάικλ. «Σαν να άνοιξε η γη και να τον κατάπιε. » είπε χαρακτηριστικά ο Μπράιτον, με μία κούραση να βγαίνει από μέσα του. Ήταν ταλαιπωρημένος, και είχε μέρες να κοιμηθεί. Πότε ξενυχτούσε καταστρώνοντας διάφορα σχέδια εναντίον των λυκανθρώπων, αλλά και για την εύρεση του Μάικλ, και πότε πίνοντας και αδειάζοντας άπειρα μπουκάλια με αλκοόλ, με το όνομα της Κατ πάντα στο στόμα του. Η Κλερ μπορούσε να διακρίνει τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του, όμως δεν έθιξε ποτέ το θέμα.

«Πρέπει να τον βρούμε, σύντομα. Είμαι σίγουρη πως θα επιστρέψει, για να αποτελειώσει τον Τζόζεφ, εμένα, και όποιον άλλο κάνει το λάθος και του πάει κόντρα. » ξεφύσηξε η Κλερ και κάθισε στο παγκάκι, δίπλα στον Μπράιτον. «Μην ανησυχείς. Ο Τζο θα είναι ασφαλής. Και δεν θα άφηνε κανέναν να σε πειράξει. Με όποιο κόστος. » Αυτό δεν ήταν ψέμα. Η Κλερ έβγαλε αν γελάκι από μέσα της, κι ακούμπησε το χέρι της στον ώμο του. «Ούτε εσένα, Μπράιτον. » Κοιτάχτηκαν. «Είσαι σαν αδερφός γι' αυτόν. Σ' αγαπάει πολύ, κι ας μην μπορεί να το πει. » Μακάρι να μπορούσε να χαμογελάσει κι εκείνος. «Και, να ξέρεις, ότι δεν του αρέσει να σε βλέπει έτσι. » Ο Μπράιτον κοίταξε το έδαφος ξανά. «Πάντα να έχεις ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου. » τον συμβούλεψε. «Μην δώσεις σε κανέναν την ικανοποίηση να σε δει χάλια. » Ίσως κι η Κλερ να τον έβλεπε σαν αδερφό της πλέον. Ήταν εκεί όταν τον χρειάστηκε, και είχαν μία κοινή αγάπη: τον Τζόζεφ. Αυτό και μόνο έφτανε για να την συγκινήσει και να τον θεωρήσει οικογένεια.

«Μου λείπει, Κλερ. » της εκμυστηρεύτηκε, κι εκείνη έσφιξε τα χείλια της. «Δεν μπορώ να σταματήσω να τη σκέφτομαι. » Κάπου βαθιά μέσα της, πίστευε πως η Κατ και ο Μπράιτον θα ήταν ξανά μαζί. Έπρεπε να του το πει. «Τότε, ίσως να βρίσκεται στο κεφάλι σου για κάποιον λόγο. » τον ενθάρρυνε, και τα μάτια του έλαμψαν. Έπειτα σκοτείνιασε ξανά. «Αλλά όλα τελείωσαν για κείνην. Ο έρωτας, η αγάπη... » Ήταν πλέον απελπισμένος. «Η αγάπη είναι ένα τραγούδι που δεν τελειώνει ποτέ. Και, απ' όσο θυμάμαι, η Κατ λατρεύει να τραγουδάει. » Ο Μπράιτον κράτησε στο μυαλό του αυτή τη φράση. Έσμιξε τα φρύδια του. «Το πιστεύεις στ' αλήθεια αυτό; » Η Κλερ τού χαμογέλασε, γεμίζοντάς τον ελπίδα.

«Μείνε πιστός στη σκέψη σου, αδερφέ μου. Τίποτα δεν χάνεται. » είπε χωρίς να καταλάβει πως, τώρα, ήταν αδέρφια. Όχι από αίμα, μα με εξίσου δυνατό δεσμό: κατανόησης και αγάπης. Σχεδόν αμέσως, ο Μπράιτον σχημάτισε τον αριθμό του κινητού της στην οθόνη του. Με την παρότρυνση της Κλερ, την πήρε τηλέφωνο. Προς έκπληξή τους, ο ήχος κλήσης της ακούστηκε από πολύ κοντά. Ο Μπράιτον γύρισε το κεφάλι του, και την είδε να πλησιάζει με αργά βήματα, κρατώντας το κινητό στα χέρια της. Με βλέμμα αηδίας καθώς τον κοιτούσε, πάτησε την ακύρωση στην κλήση και πέταξε τη συσκευή με δύναμη στον δρόμο, κάνοντάς το να σπάσει σε χίλια κομμάτια. Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, χωρίς να ξέρει τι να πει, πώς να αντιδράσει.