Charisma

Μέρος Β, Κεφάλαιο 4ο

***

Είχα μαζέψει τα πόδια μου κοντά στο σώμα και τα μάτια μου ήταν κλειστά, ενώ προσπαθούσα να χαλαρώσω με λίγη μουσική απ' τα ακουστικά. Είχα κάνει τεράστια προσπάθεια για να καταφέρω να απομονώσω όλους τους ήχους γύρω μου, ακόμα και τις φωνές στο κεφάλι μου. Δεν άκουγα τις σκέψεις μου: για την ακρίβεια, δεν ήμουν σίγουρη αν σκεφτόμουν. Δεν έδινα σημασία. Το μόνο που ήθελα ήταν να τα ξεχάσω όλα. Έγυρα το κεφάλι μου προς τα πίσω, κι έπειτα το ακούμπησα κάπου στο πλάι, κάπου στο παράθυρο του τρένου. Ο ύπνος δεν άργησε να με πάρει.

Ούτε κι εγώ ήξερα πόση ώρα κοιμόμουν. Το όνειρο μού φάνηκε τεράστιο, ατελείωτο όμως, πώς μπορείς να είσαι σίγουρος με τα όνειρα; Όλα εκείνα τα παιχνίδια που σου παίζουν, παρέα με το υποσυνείδητο... στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα χάσεις την αίσθηση του χρόνου. Στην χειρότερη, τη γη κάτω απ' τα πόδια σου.

«Γκριφ, είναι ώρα να σηκωθείς. » ψιθύρισε τρυφερά ο Τζέικ, και ένιωσα τα χέρια του να τυλίγονται γύρω μου και να με αγκαλιάζουν. Έπειτα με φίλησε απαλά στον λαιμό κι εγώ άνοιξα τα μάτια μου. Τεντώθηκα και έτριψα τα μάτια μου, ακόμα πρησμένα απ' τον ύπνο. Χαμογέλασα και έστρεψα το πρόσωπό μου προς το δικό του. «Μμμμ... λίγο ακόμα! » έκανα να πω και τεντώθηκα ξανά, σπρώχνοντας τα άσπρα σεντόνια απ' το κρεβάτι. Την επόμενη στιγμή, το γλυκό χαμόγελο του Τζέικ μετατράπηκε σε ένα άλλο, επίσης οικείο, χαμόγελο. Κάτι σαν μειδίαμα. Μόνο που τώρα δεν ανήκε σ' εκείνον. Όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπου του σιγά σιγά χάνονταν, και γεννιούνταν ξανά με μιαν άλλη μορφή. Έσμιξα τα φρύδια μου, πρώτα με απορία κι ύστερα σε τρόμο. «Τζο; » αναφώνησα και παρατήρησα πως η φωνή μου έτρεμε.

Άρχισα να κουνιέμαι σαν τρελή για να ξεφύγω από τα χέρια-δαγκάνες του. Εκείνος απορούσε με την αντίδρασή μου, όμως εγώ ήξερα πως έπρεπε να φύγω, όσο πιο μακριά του γινόταν. Ξαφνικά ένιωσα τα χέρια του να σφίγγουν τη μέση μου, να με εγκλωβίζουν. Τα νύχια του έγιναν γαμψά και πίεζαν το δέρμα μου. Οι φλέβες των χεριών του τεντώθηκαν, πρήστηκαν και κόντεψαν να σκίσουν την επιδερμίδα του. Ακολούθησα εκείνες τις μωβ γραμμές που οδηγούσαν στον λαιμό του και στο πρόσωπό του. Τα χείλη του ξεράθηκαν, οι κυνόδοντές του μεγάλωσαν και πήραν σχήμα τέρατος. Τα μάτια του έγιναν με μιας κόκκινα και το μέτωπό του γέμισε ρυτίδες. Παρά τις προσπάθειές μου, η απόσταση αναπνοής μεταξύ μας είχε παραμείνει σταθερή και ακούνητη.