Charisma

Μέρος Α, Κεφάλαιο 10ο

ΜΕΡΙΚΕΣ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ

Σχεδόν όλα κυλούσαν ήρεμα εκείνες τις μέρες: δεν υπήρξαν επιπλέον παρεξηγήσεις ή αποκαλύψεις, αφού όλοι γυρίσανε στην παλιά τους ζωή. Οι μέρες περνούσαν ασυνήθιστα αργά για τους περισσότερους, αλλά κάποιοι άλλοι σημείωναν σπουδαίες εξελίξεις στα προσωπικά τους. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή:

Εκείνο το βράδυ άλλαξε την καθημερινότητα όλων μας, τον καθένα με διαφορετικό τρόπο. Έπειτα από εκείνο το φιλί στο δάσος... δεν ξαναμίλησα στον Τζόζεφ. Γύρισα στο σπίτι μου και κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου, χωρίς να αφήσω κανέναν να μπει. Ούτως ή άλλως, δεν ενδιαφέρθηκε κανένας. Ένιωθα διχασμένη, δεν μπορούσα να καταλήξω. Νόμιζα πως φοβόμουν τον Τζο γι' αυτό που ήταν ή γι' αυτά που έκανε και μου έκρυβε, ενώ ταυτόχρονα ένιωθα πολύ οικεία με την κατάσταση, λες και το ήξερα από καιρό. Η καρδιά μου τον ζητούσε και ήλπιζα να το ήξερε. Το τετράδιο είχε επιστρέψει στα χέρια μου, όμως δεν το άνοιξα ξανά. Όταν άρχισα να βγαίνω απ' το σπίτι και να περπατάω αδιάφορα στους δρόμους, υπήρξαν φορές που τον είδα να στρίβει στην γωνία, ή να περπατάει στο απέναντι πεζοδρόμιο. Άλλαζα κατεύθυνση ή έσκυβα το κεφάλι μου και προσποιούμουν πως δεν τον έβλεπα.

Εκείνος δεν έκανε καμιά προσπάθεια να με πλησιάσει. Είχε ακούσει τη συμβουλή του Μπράιτον και μου έδινε χρόνο, ενώ ταυτόχρονα φρόντιζε να μαθαίνει τα πάντα για μένα στα κρυφά. Είχε ένα βάρος λιγότερο στην πλάτη του τώρα που γνώριζα ένα μέρος της αλήθειας του και που δεν χρειαζόταν να μου λέει ψέματα. Αποφάσισε να αφοσιωθεί στην αδερφή του, όπως έκανε τόσα χρόνια. Ίσως να την είχε παραμελήσει με όλα αυτά που γίνονταν. Θα την βοηθούσε με τον Κόλτον, όσο κι αν ήξερε πως δεν θα τους έβγαινε σε καλό μια τέτοια σύνδεση. Δεν έδινε δεκάρα για τους κανόνες που το απαγόρευαν.

Από εκείνο το βράδυ, η Κλερ και ο Κόλτον άρχισαν να βγαίνουν πιο συχνά και σε λίγο αναπτύχθηκε μια μεγάλη συμπάθεια μεταξύ τους. Ο Κόλτον δεν είχε ανακαλύψει ακόμα την φύση της Κλερ, όμως μετά από κάποιο σημείο σταμάτησε να τον ενδιαφέρει. Τον ένοιαζε μόνο να είναι μαζί της και να περνάει καλά. Απέφευγε την Κάρολαϊν πεισματικά, παρ' όλο που δεν σταμάτησε ποτέ να νιώθει κάτι πρωτόγνωρο γι' αυτήν, κι ας μην το παραδεχόταν ούτε στον εαυτό του. Φοβόταν να της μιλήσει, πίστευε πως όλα είχαν αλλάξει όταν τον είδε να κατασπαράζει τον αθώο τύπο που βρέθηκε κατά λάθος στον δρόμο του.

Η Κατ, πάλι, γλίτωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή εκείνη την πανσέληνο, όταν έπεσε πάνω στον Τζόζεφ που είχε γυρίσει για να τους ελέγξει. Έδειξε τα δόντια του στον Μπράιτον, αλλά εκείνος συνέχισε να χτυπιέται για να λυθεί. Η αλλαγή είχε γίνει. Ο Τζο συνόδευσε την Κατ μέχρι το σπίτι μας αλλά προτίμησε να μην μπει μέσα. Επέστρεψε στη σπηλιά και άρχισε να εκπαιδεύει τον φίλο του από την επόμενη κιόλας μέρα. Ο Μπράιτον έπρεπε να μάθει να ζει με αυτό και να ελέγχει την άλλη του φύση και όχι το αντίθετο. Ήταν, φυσικά, νωρίς για να πει, αλλά ο Τζο είχε μεγάλες προσδοκίες για τον φίλο του.