Charisma

Μέρος Α, Κεφάλαιο 1ο

«Σκάιλερ, βγαίνουμε! » άκουσα να με φωνάζει η Κατ και επιτέλους σήκωσα το κεφάλι μου απ' το τετράδιό μου. Παράτησα το στυλό μου κάπου ανάμεσα στις σελίδες και έτρεξα στη σκηνή. Ήμουν εκεί, στο αγαπημένο μου σημείο, με την κιθάρα μου στα χέρια και το μικρόφωνο λίγα εκατοστά μακριά. Αισθανόμουν πάντα τέλεια όταν βρισκόμουν αντιμέτωπη με τόσο κόσμο, έτοιμο να κριτικάρει ή να αρχίσει να χειροκροτάει σαν τρελός. Ήταν μια ακόμη πρόκληση για μένα κι εγώ ποτέ δεν έλεγα όχι στις προκλήσεις.

Με ένα σύνθημα της Κατ, εγώ και ο Στίβεν δώσαμε ζωή στο μαγαζί με την μουσική μας κι όταν η Κατ άρχισε να τραγουδάει στον ρυθμό, οι περισσότεροι ζητωκραύγαζαν ή σφύριζαν. Ήξερα ότι κάπου μέσα στο πλήθος σφύριζε και ο αγαπημένος μου θαυμαστής, όμως το βλέμμα μου τον αναζητούσε με μανία, χρειαζόμουν να τον δω, χρειαζόμουν την δόση μου. Συνέχισα να παίζω με τις χορδές, χωρίς να σταματήσω να τον ψάχνω. Ήταν κάπου εκεί, το ένιωθα.

Τα βλέμματά μας επιτέλους συναντήθηκαν, πλέον δεν υπήρχε κανένας γύρω μας, μόνο εγώ κι εκείνος υπήρχαμε στον κόσμο. Δεν μπόρεσα να συγκρατήσω το χαμόγελό μου: δεν υπήρχε λόγος, άλλωστε, να το κάνω. Και οι δύο το ξέραμε πολύ καλά, το νιώθαμε και οι δύο, εκείνο το μοναδικό συναίσθημα. Ένιωθα υπέροχα κάθε φορά που ερχόταν κοντά μου, κάθε φορά που με κοιτούσε με δυο μάτια θάλασσες, τόσο καθαρές και τόσο σκοτεινές και μυστήριες ταυτόχρονα. Έτσι ένιωθα κάθε φορά που μου χαμογελούσε κι έτσι κάθε φορά που με αγκάλιαζε σφιχτά, σαν να φοβόταν μην με χάσει.

Τον έβλεπα να κατευθύνεται προς την μπάρα, εκεί όπου καθόμουν νωρίτερα και έγραφα διάφορα στο σημειωματάριο. Βολεύτηκε στη θέση μου, ήπιε απ' το ποτό μου και ξαναγύρισε σε μένα. Μου έκλεισε το μάτι και αμέσως γέμισα με αυτοπεποίθηση, με σιγουριά. Πλησίασα αποφασιστικά το μικρόφωνο και συνόδευσα την Κατ στους στίχους. Αυτό ήταν κάτι που σίγουρα κανένας δεν περίμενε να κάνω, τουλάχιστον κανένας από τους φίλους μου ή από όσους με γνώριζαν.

Ήταν κάτι που έκανα σχεδόν σπάνια μπροστά σε τόσους ανθρώπους: δεν μπήκαν καν στον κόπο να τους μετρήσω, θα ήταν μάταιο. Πιο πολύ από όλους φάνηκε να ξαφνιάστηκε εκείνος, ο Τζόζεφ, ο έρωτας της ζωής μου. Είδα την έκπληξη στο πρόσωπό του, η έκφρασή του ήταν μάλλον τόσο αστεία που παραλίγο να ξεχάσω τα λόγια μου.

Όταν τελειώσαμε το τραγούδι, ο Τζόζεφ έσπρωξε πολλά παιδιά για να καταφέρει να φτάσει ακριβώς μπροστά στη σκηνή και χειροκρότησε δυνατά, φωνάζοντας το όνομά μου. Πρέπει να είχα κοκκινίσει μετά από αυτό. Κατέβηκα γρήγορα απ' τη σκηνή και έτρεξα κοντά του. Πέρασε το χέρι του γύρω από τη μέση μου και μου έδωσε ένα γρήγορο, σχεδόν στιγμιαίο φιλί στο στόμα, δεν ήμουν σίγουρη αν και ο ίδιος το είχε καταλάβει.