Charisma

Μέρος Α, Κεφάλαιο 7ο

Τα αναφιλητά της αντηχούσαν σε όλο το δάσος, ήταν θέμα χρόνου να τους βρει κάποιος, σκέφτηκε ο Τζο. Έκανε πέρα με το πόδι του το κεφάλι με την τρομαγμένη έκφραση και έκανε μερικά βήματα προς το μέρος της. Τώρα φάνταζε ακόμα πιο ισχυρός στα μάτια και το μυαλό της, λες και αυτή η δολοφονία τον είχε γεμίσει με μια ανεξάντλητη ενέργεια και διάθεση για το επόμενο θύμα. Στεκόταν από πάνω της με τα χέρια ενωμένα πίσω από την πλάτη του, χωρίς ούτε μια γρατζουνιά, μια κηλίδα αίματος στο πουκάμισό του.

Τι να ήθελε από εκείνη τώρα; Από τη μία έτρεμε καθώς την πλησίαζε και από την άλλη, ήθελε όσο τίποτα να τελειώσει αυτό το μαρτύριο, να πάει να βρει τον αδερφό της. «Κάν' το, Τζόζεφ. Σκότωσέ με, τώρα! » τον παρακαλούσε ξανά και ξανά, όμως εκείνος έμενε ακίνητος, ικανοποιημένος, με ένα παγωμένο μειδίαμα στα χείλη του. Δεν έμενε τίποτα άλλο για να την τσακίσει, να την ταπεινώσει, να την έχει του χεριού του. «Σε παρακαλώ, Τζόζεφ, σκότωσέ με! »

«Θα το έκανα με μεγάλη μου χαρά, έχω πολλούς λόγους άλλωστε να το κάνω, σωστά; » Η Ντανιέλ ήταν πιο ήρεμη τώρα, έπαιρνε βαθιές ανάσες και παρακαλούσε για τον θάνατό της. «Όμως δεν θα σου το κάνω τόσο εύκολο, Κάμπελ. » Κάθε ίχνος ελπίδας είχε εξαφανιστεί από τα μάτια της. «Τα έβαλες μαζί μου, προσπάθησες να μου καταστρέψεις τη ζωή και πίστευες πραγματικά πως θα το αφήσω να περάσει έτσι; » γέλασε ειρωνικά. Γονάτισε δίπλα της. Έδιωξε τις σκούρες τούφες των μαλλιών της από το λείο μάγουλό της ενώ χαμογελούσε ακόμα με εκείνο το παγωμένο χαμόγελο. «Όποιος παίζει μαζί μου, Κάμπελ, ή κερδίζει ή πεθαίνει. »

Ήταν, όμως, θέμα χρόνου να τους βρει κάποιος.

«Τζόζεφ, τι έκανες; » Η φωνή της Κλερ ακουγόταν να βγαίνει με δυσκολία, ήταν έτοιμη να διαλυθεί, και η έκφρασή της δεν μπορούσε να δείχνει πιο καθαρή αηδία. Ο Τζο έβλεπε καθαρά την φρίκη, δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει λάθος. Σηκώθηκε και έκανε να την πλησιάζει. «Κλερ... » Προσπάθησε να φανεί αυστηρός, επιβλητικός, και ο ρόλος του θα τελείωνε μόνο αν η Ντανιέλ εξαφανιζόταν. «Τζόζεφ, ήταν μόνο ένα παιδί, το καταλαβαίνεις; Ένα παιδί! » φώναξε και επιτέλους το βλέμμα της έπεσε στη φίλη της, πεταμένη στο πάτωμα, με το βότανο να δηλητηριάζει το δέρμα και τον οργανισμό της.

Μέτρησε τις ανάσες της και σε δευτερόλεπτα, η Κλερ φανέρωσε τα δόντια της. Ήταν, ίσως, η μόνη αντίπαλος που θα είχε ποτέ πιθανότητες να τον κερδίσει, για πρώτη φορά. Είχαν μετατραπεί σε τέρατα την ίδια σχεδόν στιγμή: «τέρατα» τους αποκαλούσαν εκείνη την εποχή. Κανένας απ' τους δύο δεν θα ξεχνούσε εκείνη την καταραμένη νύχτα, το είχαν υποσχεθεί. Ήταν η νύχτα που δύο τρομοκρατημένα ορφανά υποσχέθηκαν πως θα έμεναν για πάντα ενωμένοι, και το «πάντα» θα διαρκούσε για πολύ ακόμα.