Charisma

Μέρος Α, Κεφάλαιο 3ο

Δίστασε αρχικά να απαντήσει, ποιος ξέρει τον λόγο που η Κλερ έφερε εκεί το θέμα, πόσες πιθανές παγίδες υπήρχαν γύρω από αυτό το αθώο ενδιαφέρον. Παρ' όλ' αυτά, όμως, ο Τζόζεφ δεν υποψιάστηκε ούτε λίγο την αγαπημένη του αδερφή, την μόνη οικογένεια που του είχε απομείνει. Την εμπιστευόταν απόλυτα, ειδικά σε θέματα καρδιάς, ήταν η μόνη που θα τον καταλάβαινε, ύστερα από ό,τι είχε περάσει η ίδια.

«Εντάξει, λοιπόν... » ξεκίνησε και έχωσε τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού του, ψάχνοντας κρυψώνα για την νευρικότητά του. «Η Σκάιλερ είναι... μοναδική. Όταν είμαι κοντά της, είναι σαν να σταματάει ο χρόνος, σαν, όταν χαμογελάει, να μου δίνεται η ευκαιρία να τη χαζεύω για πάντα, όσο κι αν διαρκεί κάθε φορά. » είπε και περπάτησε λίγο πιο μπροστά. «Είναι ένα παράξενο συναίσθημα, σπάνιο αλλά τόσο γνώριμο. Θέλω να την προστατεύω, να είμαι εκεί όποτε με χρειαστεί. » προσπάθησε να εξηγήσει, όμως δεν μπορούσε να βρει τα κατάλληλα λόγια.

«Είναι όμορφη, έξυπνη, δυναμική, ξέρει τι θέλει και πώς να το αποκτήσει. Είναι πεισματάρα και επίμονη, αυτό μ' αρέσει. Την κοιτάω και βλέπω στα μάτια της... » έκανε να συνεχίσει, όμως η Κλερ μάλλον είχε άλλη γνώμη. «Την Μπαρ; » αναρωτήθηκε διακόπτοντάς τον και τριγύρισε το βλέμμα της αδιάφορα πριν καταλήξει πάλι σε εκείνον. «Έτσι δεν ένιωθες και για την Μπαρ κάποτε; Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Αλήθεια, την θυμάσαι καθόλου; »

Μπαρ... Τόσες αναμνήσεις σε ένα όνομα, σε τέσσερα γράμματα, τόσες αξέχαστες στιγμές που επέστρεψαν στην μνήμη του και τον διέλυσαν στην στιγμή. Η μία εικόνα περνούσε μετά την άλλη απ' το μυαλό του, παρακολουθούσε τα γεγονότα να εξελίσσονται σαν ένας απλός θεατής στην ιστορία της ζωής του. Τα μάτια του γέμισαν με έντονα συναισθήματα, ξεχείλιζε η νοσταλγία και ο πόνος μέσα από τα δάκρυα που ήταν έτοιμα να κυλήσουν. Νόμιζε πως κλείνοντας αυτές τις πύλες, τα μάτια του, θα ξέφευγε απ' το παρελθόν, χρειαζόταν μια βαθιά ανάσα.

«Η Μπαρ είναι νεκρή. » είπε μόνο ενώ η Κλερ συνέχιζε να τον κοιτάει επίμονα. «Αυτό δεν αλλάζει τίποτα. Ένιωθες για την Μπαρ ό,τι νιώθεις για την Σκάιλερ, έτσι δεν είναι; » Σε κάθε της λέξη ο Τζόζεφ ένιωθε ένα νοητό μαχαίρι να πιέζει το σώμα του, να απειλεί να σκίσει το δέρμα και να τρυπήσει την καρδιά του, το μέρος που θα την φυλούσε για πάντα, όπως ακριβώς της είχε υποσχεθεί. «Το πάντα είναι πολύς καιρός, Τζόζεφ, ειδικά για κάποιον που ξεγελάει τον θάνατο, έναν αθάνατο βρικόλακα. Θα έπρεπε να το ξέρεις αυτό, αδερφέ μου. »