Charisma

Μέρος Α, Κεφάλαιο 23ο

***

Ακόμα και οι βρικόλακες κουράζονταν πού και πού. Η Κλερ, ύστερα από ώρες ασταμάτητου περπατήματος, κάθισε στον μεγάλο βράχο στο ξέφωτο να ξεκουραστεί: είχε σκοτεινιάσει και ακόμα δεν είχε βρει τον αδερφό της. Κάθε ώρα που περνούσε και δεν πετύχαινε τον σκοπό της, πείσμωνε όλο και πιο πολύ και ορκιζόταν στον εαυτό της και σ' εκείνον ότι κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα τον έβρισκε και θα πήγαινε κοντά του. Θα τον βοηθούσε ακόμα να ξεφορτωθούν τον Μάικλ που, αν και πατέρας της, ήταν ο πραγματικός εχθρός.

Έπρεπε να οργανωθεί καλύτερα, όπως έπρεπε και να κοιμηθεί για να το κάνει. Έπρεπε να μην υπήρχε ούτε σταγόνα θολούρα στο μυαλό της για να τα καταφέρει. Άρχισε να περπατάει αργά προς το σπίτι της, σέρνοντας τα βήματά της. Στην διαδρομή, το μόνο που είχε στο μυαλό της ήταν ο Τζόζεφ. Δεν μπορούσε να σκεφτεί πού δεν είχε ψάξει και πού θα μπορούσε να είχε πάει. Κι αν δεν είχε πάει από μόνος του; αναρωτήθηκε. Έπρεπε να σκεφτεί σαν τον Μάικλ, έπρεπε να μπει στο μυαλό του και να ψάξει.

«Δεν θα ήθελε να πάει κανείς εκεί. Δεν θα ήταν κάπου κοντά. » άρχισε να αποκλείει. «Θα είναι κάπου απομακρυσμένα, σίγουρα έξω από την πόλη. Κάπου σκοτεινά. » μουρμούρισε. «Για να μην μπορεί να φύγει, ο Τζόζεφ θα πρέπει να είναι ναρκωμένος, ή δεμένος με λουσμένες αλυσίδες. » Η διαστροφή του πατέρα της δεν άργησε να μπει στο κεφάλι της. Προσπάθησε να συγκεντρωθεί κι άλλο. «Ένα κελάρι ίσως. Ένα υπόγειο. Μια σπηλιά, ή κάτι τέτοιο. Είναι πολύ προφανής, όμως και οι καλύτερες κρυψώνες. » Κάτι μέσα της ήξερε ότι όλο αυτό κάπου θα οδηγούσε. Έφτασε σπίτι και πήγε κατευθείαν να ξαπλώσει για να ανακτήσει τις δυνάμεις της. «Αύριο. » Πρωί πρωί θα σηκωνόταν και θα συνέχιζε. Η σπηλιά θα ήταν το πρώτο μέρος που θα έψαχνε.

***

Έπιανα το κεφάλι μου, προσπαθώντας να βγάλω εκείνη την εικόνα απ' το μυαλό μου: ο Τζο, ο Τζο μου, σε εκείνην την άθλια κατάσταση. Είχε μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια του, το πρόσωπό του φαινόταν σάπιο. Σάπιοι ήταν και οι καρποί του, η «βερβένη» είχε λιώσει το δέρμα του πλέον και είχε φτάσει στο κρέας και στο κόκαλο. Μπορούσα να δω το κόκαλό του, ενώ το καμένο δέρμα έπεφτε δεξιά και αριστερά. Δεν θεραπευόταν, μια τόσο μεγάλη δόση ήταν σχεδόν αδύνατο. Ακόμα κι αν είχε την δύναμη, το δέρμα θα έλιωνε ξανά και ξανά και θα δημιουργούνταν ένας φαύλος κύκλος.