He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 57

Misschien ben ik morgen wel dood. Verstikt in mijn slaap door Caiden.

Of Caiden verteld Damon over zijn sterke jaloezie en dan... o mijn god ik ben voor mijn gevoel zo dicht bij de dood.

Ik moet Caiden geen reden geven om jaloers te zijn. Zorgen dat hij tevreden is. Maar zijn vreselijk, hoe kan ik nou niet meer praten met jongens? Ik heb vrienden en zit daarmee in de klas.

Hm. Ik ga er wel een beetje omheen praten.

"Dat jaloerse is onzin Caiden, er is geen reden voor aangezien ik alleen van jou hou. Ik heb me nog nooit zo aangetrokken gevoeld tot iemand. Andere jongens doen mij niets meer, echt waar. Ik heb natuurlijk ook jongens vrienden maar dat is iets heel anders. En om eerlijk te zijn... je bent bestwel schattig wanneer je zo bezitterig doet." zeg ik.

Ik maak me een beetje los uit zijn greep en ga op mijn tenen staan en druk een zachte kus op zijn lippen.

Zijn armen krullen om mijn middel en voorzichtig, alsof ik heel breekbaar ben, zoent hij me.

"Je bent veel te lief. En gelukkig vind je bezitterig schattig, want als Alfa zijnde is dat gevoel heel veel sterker. Net als jaloezie en dominantie. En agressie wanneer iemand je aanraakt of pijn doet." zucht hij tegen mijn lippen.

Ik laat mijn handen kort door zijn haren glijden en leg dan mijn armen rond zijn nek.

"Een beetje is schattig. Niet te veel, dan is het eng en opdringerig en irritant. Het is bijvoorbeeld eng als je mijn ex vermoord, maar het is schattig als je het niet leuk vind om over hem te praten." zeg ik.

Caiden gromt geïrriteerd en maakt zich van me los, wat me verbaasd. Ík ben altijd degene die zich los trekt.

Hij loopt weer richting de keuken en mompelt boos iets voor hij harder en verstaanbaar tegen mij praat.

"Dan is het maar eng, prima. Ik kan hem niet uitstaan. En je had met hem geslapen! Op een héél intieme manier ook eens, he Paige. Ja dat weet ik. Je moeder vind het niet erg als ze het al weer en vind hem wel aardig en mij niet aangezien ze het idee van dat je bij me bent vreselijk vind. En nee ik deal geen drugs." roept hij bijna snauwend.

Een van de zinnen is zo lang dat ik het bijna niet kan volgen. Maar Caiden is dus jaloers of boos op iets wat gebeurt is in de tijd dat ik met Iwan had en hem niet kende.

"Ik kan daar niets meer aan veranderen! Het is gebeurd! Wat vind je nou precies zo erg Caiden?" roep ik terwijl ik achter hem aan loop.

In de keuken leunt hij zwaar ademend en helemaal trillend tegen het aanrecht. Al zijn spieren zijn aangespannen.

Het is eng. Het ziet er echt eng uit, maar ik kom toch dichterbij.

Zodra ik mijn hand op zijn rug wil leggen gromt hij luid waardoor ik schrik en mijn hart nóg sneller gaat kloppen.

"Kom niet dichtbij. Ik kan zo ontploffen. Ik zal je pijn doen." gromt hij.

Zijn stem klinkt zelfs anders. Wat ook kan komen door de opeengeklemde kiezen.

En wat zegt hij nou eigenlijk, hij heeft me zo vaak pijn gedaan, zou hij het dan nu wel erg vinden?

Ik negeer wat Caiden zegt en leg mijn hand op zijn rug.

Woedend draait hij zich om. De iris en pupillen in zijn ogen zijn... anders. Rood ja, maar ook smaller en platter, als die van een dier. Een wolf.

"IK ZEI KOM NIET DICHTBIJ!" brult hij.

Een rek met glazen trilt en er valt wat kapot. Ik sluit mijn ogen en haal diep adem in de hoop wat meer controle te krijgen over mijn trillende knieën.