He's The Alpha (dutch!)

Hoofdstuk 51

Huh?! Nu snap ik er niets meer van. Anthony wíl dat ik naar Caiden ga?

En hij praat op een goede manier over hem terwijl Caiden hem bijna 2 weken lang heeft gemarteld! 

Misschien is het 1 van die regels, dat hij aldoor moet aandringen op terug gaan naar Caiden.

"Maar sinds wanneer wil jij dat ik-" begin ik.

"Omdat ik geen contact meer met je mag hebben. Het spijt me Paige. Ik mag na deze keer niet meer bij je in de buurt komen. Tenzij het een levensbedreigende situatie is, alleen voor jou dan, mag ik dichterbij komen dan een straal van 2 kilometer afstand. Regel van Alfa Caiden." mompelt hij.

Nu voel ik me rot. In het begin mocht ik Anthony niet zo, maar hij heeft wel mijn leven gered. Twee keer.

Ik denk dat ik hem oprecht als goede vriend ben gaan zien want het doet echt pijn, ik wil hem niet voor altijd kwijt.

Maar als hij daarmee overleefd en een eigen, veiliger leven kan beginnen snap ik het. Iedereen zou dat doen.

"Wow... ik ga je hele spam aan berichtjes nog missen. Maar hé, je bent vrij!" zeg ik in een vrij slechte poging de sfeer wat minder zwaar te maken.

Anthony lacht kort en schud zijn hoofd. "Wauw, goede poging om het niet zo'n triest gesprek te laten worden."

"Maar ik ben niet echt vrij Paige, jij bent alles wat ik wil in het leven en ik mag je niet meer zien straks. Ik ga je zo missen." vervolgd hij sip.

Ik knik enkel. Ik weet niet hoe mijn stem nu klinkt als ik ga praten.

"Eigenlijk mag ik je niet aanraken, maar... afscheidsknuffel? Ik heb namelijk gehoord dat je weer single bent dus-"

Lachend geef ik hem een zachte por en omhels hem dan.

Anthony houd me heel strak vast en net iets langer dan in een normale omhelzing. Ik ga hem missen. Maar hij heeft gelijk, Caiden heeft door hem vrij te laten wel iets heel bijzonders gedaan.

"En nu moet je naar Alfa Caiden, schoonheid. Ik moet gaan en er zal na mij niemand anders dan hem zijn die goed genoeg voor je kan zorgen."

Anthony kijkt me nog een laatste keer aan met die intense blik voor hij zich omdraait en de mensenmenigte in loopt. Binnen enkele seconden is hij verdwenen.

Er zit me iets dwars... ik vergeet iets... Shit! Ik heb hem helemaal niet bedankt!

Ik wring me door de menigte en zie hem nog net de deur uit lopen. Zo snel als kan op hakken ga ik erachteraan.

De ijskoude buitenlucht komt me tegemoet en een korte rilling trekt door me heen.

"Anthony! Wacht!" roep ik.

Hij liep al een heel stuk verderop, maar hoort me toch. Langzaam draait hij zich om.

"Dankjewel. Voor die twee keer dat je mijn leven redde, en je cadeautjes." zeg ik snel.

Met cadeautjes bedoel ik de dure ring en de tube wolfsbane cremé.

"Schoonheid, dat was me een eer om te doen. In een volgend leven vind ik je en doe het opnieuw. Maar dan zal ik je zijde nooit hoeven verlaten." glimlacht hij.

Ik glimlach opgelucht terug. Dat was wat me dwars zat. Ik heb hem nooit normaal kunnen bedanken maar nu eindelijk wel.

Anthony knipoogt nog een laatste keer naar me en verdwijnt dan het donker in.

Diep zucht ik even en ontspan dan mijn lichaam om de kou helemaal door te laten dringen. Als ik nu naar binnen ga voel ik de warmte nog meer.

Net als ik me wil omdraaien om naar binnen te gaan legt iemand zijn hand op mijn schouder. Ondanks de tintelingen die ik nu voel en aangeven dat het Caiden is schrik ik me helemaal rot.